meallamatia.blogspot.gr

meallamatia.blogspot.gr

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Η ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΕΚΠΕΜΠΕΙ SOS

         Οι πολίτες με αναπηρία αποτελούν το 10% του πληθυσμού της Ελλάδος, ανέρχονται δηλαδή περίπου στο 1.000.000. Μόνο 1 στα 10 παιδιά με αναπηρία πηγαίνει σήμερα στο σχολείο. 180.000 παιδιά στη χώρα μας δηλαδή δεν έχουν ενταχθεί στην εκπαιδευτική διαδικασία. Θέλουν, αλλά δεν μπορούν… 

        Τα ειδικά σχολεία που πρέπει να αγκαλιάζουν αποτελεσματικά τους μαθητές με πολλαπλές αναπηρίες και να υποστηρίζουν φροντιστηριακά και υλικοτεχνικά τους υπόλοιπους αναπήρους μαθητές που έχουν ενταχθεί σε κοινά σχολεία, υπολειτουργούν και είναι στα πρόθυρα του να κλείσουν. Και αυτό, εξ αιτίας της ελλιπούς χρηματοδότησης, της έλλειψης υλικοτεχνικής υποδομής και της ανεπαρκούς στελέχωσης τους με εξειδικευμένο προσωπικό. Αλλά και η ένταξη μαθητών με αναπηρία, δρόμος που οδηγεί στην αποϊδρυματοποίηση και στην κοινωνική ενσωμάτωση, εφαρμόζεται αποσπασματικά και με ουσιώδεις ελλείψεις στις μεγάλες πόλεις, ενώ παραμένει όνειρο ζωής για γενιές αναπήρων παιδιών στην επαρχία. Πιο συγκεκριμένα; Ο συνήγορος του πολίτη, διαπιστώνει σε πόρισμα του τον Ιούνιο του 2009, συστηματική παραβίαση από το Υπουργείο Παιδείας της νομοθεσίας άρα και του δικαιώματος ένταξης και φοίτησης των μαθητών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες στα γενικά σχολεία. Η ανεξάρτητη αυτή διοικητική αρχή, καταγράφει ακόμη συστηματική μετάθεση των ευθυνών από το Υπουργείο Παιδείας σε αναρμόδιους αποδέκτες και προς τυχαία κατεύθυνση, διορισμούς εκπαιδευτικών ειδικής αγωγής στα σχολεία ακόμη και στη μέση της χρονιάς ίσα-ίσα για να βοηθήσουν τον μαθητή με αναπηρία να μη μείνει στην ίδια τάξη, ενώ στο πρωτόκολλο της σωρεύονται εισερχόμενα έγγραφα στα οποία η κρατική διοίκηση ερμηνεύει τους νόμους κατά το δοκούν, επαναλαμβάνει τα προβλήματα που έχουν τεθεί υπόψη της αλλά με άλλα λόγια, κανείς όμως αρμόδιος δεν μπαίνει στον κόπο να δικαιολογήσει –έστω πρόχειρα- τη συστηματική παραβίαση του συνταγματικού δικαιώματος των αναπήρων παιδιών για απρόσκοπτη πρόσβαση στην εκπαίδευση.
(και φαντάζεστε τι πορεία θα έχουν τα συμπεράσματα του πορίσματος φέτος, του χρόνου κλπ. Στην παρούσα τεχνητώς διαμορφωμένη κατάσταση που βιώνουμε και όχι μόνο στην Εκπαίδευση…)

Παράλληλα, η απουσία επαγγελματικού προσανατολισμού, όπως και η αθρόα εισαγωγή στην ειδική αγωγή χωρίς όμως να προϋπάρχουν οι σωστές κατευθύνσεις, οδηγούν σε παράδοξα αποτελέσματα. Για κάποιες ειδικότητες υπάρχουν οργανικές θέσεις ακάλυπτες για καιρό αφού δεν υπάρχει διαθεσιμότητα εκπαιδευτικών, ενώ σε άλλες παρατηρείται μακροχρόνια αναμονή και συνωστισμός ανέργων.
Έτσι, η μαζική εκμάθηση της νοηματικής γλώσσας των κωφών και της γραφής Braille των τυφλών, γίνεται απλά για λίγα παραπάνω μόρια και μια καλύτερη θέση όσων πιστοποιούνται με τις γνώσεις αυτές στην σειρά κατάταξης. Δύο βασικά εργαλεία λοιπόν επικοινωνίας και σύνδεσης της αναπηρικής κοινότητας με την κοινωνία, γίνονται αντικείμενα βιομηχανοποίησης με εμφανείς ήδη τις διαθέσεις κερδοσκοπίας ανά την Ελλάδα σε πολλές περιπτώσεις, δοκιμάζοντας σήμερα ακόμη και την αντίσταση των συλλογικών αναπηρικών φορέων.
Και αφού νόμοι για την ειδική αγωγή βγαίνουν κατά μέσο όρο κάθε 8 με 10 χρόνια χωρίς να επιφέρουν στην πράξη ριζοσπαστικές αλλαγές, κυρίως ανανεώνοντας τα κενά και τις ασάφειες του συστήματος, και με τον θεσμό της πρώιμης παρέμβασης να είναι ανύπαρκτος στην Ελλάδα, δηλαδή να μην παρέχεται οργανωμένα και συστηματικά καμία συμβουλευτική και λειτουργική υποστήριξη σε παιδιά με αναπηρία από 0-5 ετών και στις οικογένειες τους, το βάρος για την εξειδικευμένη αρωγή στη διάπλαση της προσωπικότητας του μαθητή με αναπηρία πέφτει στην ειδική εκπαίδευση, την κατάσταση της οποίας σε γενικές γραμμές μόλις περιγράψαμε. Φαύλος κύκλος…
Τα προβλήματα είναι πολλά και τίποτα δεν μας κάνει να πιστεύουμε πως θα επιλυθούν στο άμεσο μέλλον.
Λύσεις τους δεν μπορούν να είναι η αποσπασματικότητα, ο πρόσκαιρος σχεδιασμός με όριο τη λήξη της εκάστοτε εκλογικής θητείας, η κοντόφθαλμη και κατοικοεδρεύουσα στα λόγια προνοιακή πολιτική, η άτολμη πολιτική βούληση, το πελατειακό σύστημα που επικαλύπτει κατά πλειοψηφία τις συνδιαλλαγές των πολιτών με το Ελληνικό κράτος, οι παντός είδους αναπηραποθήκες που στοιβάζουν μα δεν ικανοποιούν αιτήματα, ούτε η κονσερβοποίηση της ειδικής εκπαίδευσης των ΑμεΑ και η παροχή υποστηρικτικών υπηρεσιών αποκλειστικά από ιδιώτες συνοδεία τιμοκαταλόγου.
Η ατιμωρησία, η αδιαφορία και η μεταμφίεση της φιλανθρωπίας σε κοινωνική προσφορά, είναι ασθένειες που προσβάλλουν την ομοψυχία, τη συνείδηση και το ήθος ολόκληρης της κοινωνίας.
Ο αγώνας για βελτίωση των υπαρχόντων εκπαιδευτικών δομών και για ανασύσταση του συστήματος της ειδικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα, απαιτεί αλληλεγγύη, σύμπνοια και υπευθυνότητα.
Το Καλύτερο Αύριο που απ’τον καιρό του Κρυφού Σχολειού επιζητεί το γένος μας μέσα απ’την εκπαίδευση, δε θα έρθει με ερασιτέχνες που θα έχουν ως χόμπι τους τη διδασκαλία σε μαθητές με αναπηρία, ούτε με εφαρμοστές της δημιουργικής λογιστικής μεταξύ των ατομικών τους οικονομικών απολαβών και της σχολικής τάξης.
Το αναπηρικό κίνημα πρέπει να συμπαραταχθεί μόνιμα πλέον και όχι περιστασιακά, εδώ και τώρα που τα κοινωνικά κεκτημένα εξαϋλώνονται με άλλοθι μια στημένη οικονομική κρίση, σε κοινό μέτωπο με τους ειδικούς δασκάλους και καθηγητές και το ειδικό εκπαιδευτικό προσωπικό στην ειδική αγωγή, σε μια κοινή πορεία που θα αφήνει σαφή τα ίχνη της για να την ακολουθήσουν δυναμικά οι επόμενες γενιές, δίνοντας έτσι νόημα στις προσδοκίες των οικογενειών με ανάπηρα παιδιά για μια ισότιμη όλων θέση στον ήλιο της γνώσης και της κατάρτισης.
Φιλί ζωής στην ειδική εκπαίδευση θα δώσουν σήμερα μόνο όσοι αγαπούν την επιλογή της Ειδικής Αγωγής ως επάγγελμα, όσοι, σαν αληθινοί επιστήμονες, θα επιζητούν τη διαρκή εξειδίκευση ακολουθώντας τη σημερινή εποχή της πολυπλοκότητας και της εξέλιξης για να μην παραμένουν οπαδοί ιστορικών θεωρείων και πρακτικών απαρχαιωμένων.
Δεν υπάρχουν σήμερα περιθώρια για διδακτικά πασαλείμματα, αυτοδίδακτους εκπαιδευτικούς και επιφανειακές προσεγγίσεις.
Όσο για εμάς που βιώνουμε την αναπηρία μας όχι σαν μια πάθηση που χρίζει ιατρικής αντιμετώπισης, αλλά σαν μέρος της ανθρώπινης ποικιλομορφίας και σαν αναπόσπαστη ιδιότητα της προσωπικής μας ταυτότητας, μπορώ να πω το εξής: Σε κάθε πράξη μας, σε κάθε απόφαση, δράση ή πρωτοβουλία μας, σε κάθε μας βήμα, μέσα από κάθε μας αναπνοή, πρέπει και θα περνάμε το μήνυμα που για εμάς είναι τρόπος ζωής:
«ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΕΜΑΣ, ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ»!
 

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑΤΡΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ


Πριν λίγες μέρες ήρθε στο γραφείο μου στο Δήμο Ιλίου μια νεαρή κοπέλα, απόγευμα, στην ώρα ακρόασης, όπου οι υπηρεσίες του Δήμου είναι κλειστές, οι διάδρομοι έρημοι και τα μάτια των δεκάδων διερχόμενων πολιτών και εργαζομένων κάθε πρωί σίγουρα στραμμένα αλλού εκείνη την ώρα…
Διστακτική, μετά από ώρα και σιγά-σιγά, αφού μου ανέφερε πολλά απ’αυτά που της συμβαίνουν και την κάνουν να νιώθει πως η καθημερινότητα της είναι συνδυασμένη με την καταπίεση, μου είπε πως υποθέτει, «ίσως…», «μάλλον…», καλό θα ήταν να κλείσει ένα ραντεβού με κάποιον Ψυχολόγο του Δήμου.
            Η ενθάρρυνση ήρθε ως επιβράβευση αυτής της διστακτικής εξομολόγησης και παραδοχής, το ραντεβού κλείστηκε, ύστερα κι άλλο κι άλλο, και η Τ.Κ. νιώθει καλύτερα μέρα με τη μέρα. «Τα βρίσκει» με τον εαυτό της όπως μου λέει, χαμογελά όλο και περισσότερο, ξυπνά όλο και πιο ευδιάθετη, με περισσότερη όρεξη να κάνει πράγματα και με στόχο την Αισιοδοξία για τη ζωή που συνεχίζεται παρά τις δυσκολίες και πρέπει να ψάχνουμε όλοι τρόπους να την απολαμβάνουμε!
            Της ζήτησα να μου γράψει τις εντυπώσεις της, τώρα που έσπασε το ταμπού των ραντεβού με έναν Ψυχολόγο, τώρα που…ξεφοβίθηκε! Τις παραθέτω γιατί έτσι ίσως ενθαρρυνθούν και άλλοι, ή κάποιοι από σας ενθαρρύνετε κι άλλους να κλείσουν ένα ραντεβού με τον γιατρό της ψυχής…

Μου γράφει λοιπόν η Τ.Κ.:

«Ψυχολόγος … ωραία λέξη … ψυχή + λόγος .. ο λόγος της ψυχής δηλαδή.. Αλήθεια , πόσοι από εμάς θεωρούμε το λόγο της ψυχής σημαντικό ; Πόσοι τον καταπιέζουμε και στο τέλος φτάνουμε σε σημείο να χρειαζόμαστε τη βοήθεια ενός ειδικού γιατί ο λόγος της ψυχής μας , που παραμελούσαμε ή κάναμε πως δεν ακούγαμε , για τους δικούς του λόγους ο καθένας , έχει συσσωρευτεί και μας ‘πνίγει’ ;;; Εγώ ήμουν σίγουρα ένας από αυτούς τους ανθρώπους .
Το άγχος , ο φόβος της επιβίωσης , η δίψα για επιτυχία και κοινωνική καταξίωση, η αναζήτηση συντροφικότητας ,η ανεργία ,τα ψεύτικα τηλεοπτικά πρότυπα , οδηγούν το άτομο σε συναισθήματα αυτό – απόρριψης , υπερπροσπάθειας να μιμηθεί το κοινωνικά αρεστό , να… «ξεχωρίσει» και να μη γίνει ένα με τη μάζα .Όταν η ανθρώπινη ψυχή καταπονηθεί , όταν σου φωνάζει και εσύ δεν την ακούς , δεν ακολουθείς το δικό ΣΟΥ όνειρο αλλά ένα όνειρο που νομίζεις ότι είναι δικό σου ,ένα όνειρο που στο έχτισαν οι άλλοι  , τότε δυστυχείς . Η ψυχή περνάει στην αντεπίθεση με διάφορες μορφές .. κατάθλιψη , αϋπνία , κρίσεις άγχους και πανικού , αυτοκαταστροφικές πράξεις , πολλές φορές και με βαριές σωματικές ασθένειες .

Και εκεί η παρέμβαση του Ψυχολόγου μπορεί να αποδειχθεί σωτήρια!

Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή ήμουν πολύ διστακτική … Θεωρείται ακόμα για κάποιους κοινωνικό ταμπού το να πηγαίνεις σε ψυχολόγο .Πολλοί συγχέουν τη ψυχολογική πάθηση με τη ψυχιατρική και θεωρούν ότι ένα άτομο με ψυχολογικά προβλήματα είναι και ψυχιατρικά ασθενής , τρελός δηλαδή, για φάρμακα . Έπειτα από έντονες παροτρύνσεις φίλων , από εξονυχιστική έρευνα στο διαδίκτυο και μετά από πολύ προσπάθεια να καταπολεμήσω την οργή μου που δεν μπορούσα εγώ η ίδια να χαλιναγωγήσω τις σκέψεις μου και να αφουγκραστώ τον εαυτό μου αλλά ήθελα βοήθεια σ’αυτό, πήγα στο «σωτήριο» ραντεβού .

Περίμενα ότι θα πήγαινα σε ένα χώρο που θα έμοιαζε με ιατρείο , θα μύριζε αντισηπτικό και γιατροί με άσπρες ιατρικές ρόμπες (που παρεμπιπτόντως θεωρώ τρομακτικά άκομψες ) θα τριγυρνούσαν στους διαδρόμους . Αντί αυτού , προς μεγάλη μου έκπληξη με υποδέχτηκε μια χαμογελαστή γυναίκα , με συνόδεψε στο γραφείο της , που πιο πολύ έμοιαζε με δωμάτιο σπιτιού , μου πρόσφερε καφέ και άρχισε χαμογελώντας γλυκά .. « Λοιπόν , τι σε απασχολεί ;» .

Αυτό ήταν !!! Ένας χείμαρρος λέξεων , συναισθημάτων , δακρύων και ακαταλαβίστικων –λόγω έντασης – φράσεων  ξεχύθηκαν από μέσα μου . Η γιατρός περίμενε μέχρι να καταλαγιάσει λίγο η έντασή μου και άρχισε με πολύ διακριτικό τρόπο και σέβας ως προς τις πιο προσωπικές μου σκέψεις και εμπειρίες ,να αποσπά πληροφορίες για διάφορα γεγονότα , σκέψεις , αλήθειες , που ακόμη και εγώ η ίδια αγνοούσα την ύπαρξή τους .

Με τον καιρό καταλαβαίνεις … Έρχεσαι πιο κοντά στον εαυτό σου . Ο ψυχολόγος δεν σου δίνει έτοιμες λύσεις . Δεν σου λέει « Έχεις αυτό , κάνε αυτό για να περάσει » .Σε ωθεί να μάθεις ΕΣΥ τον εαυτό σου καλύτερα , να καταλάβεις ΕΣΥ τι σε προβληματίζει , να ορθώσεις μόνος σου ανάστημα στο κυκεώνα των αυτοκαταστροφικών σκέψεων και να παλέψεις !!! Χρειάζεται πολύ προσωπική προσπάθεια και θέληση για να ξεπεράσεις το παλιό σου εαυτό , που επιμένει να σε ανταγωνίζεται , να σου βάζει τρικλοποδιές, σε αυτό τον αγώνα δρόμου που το τέλος διαρκώς επιμηκύνεται … Γι αυτό και ο ειδικός σε ρωτάει στη αρχή « Θέλεις πραγματικά να λύσεις το πρόβλημα σου ;Είσαι διατεθειμένος να παλέψεις ; »

Οι συνεδρίες με βοήθησαν πολύ . Ως προς τη στάση μου για τη ζωή κυρίως . Τη Δική μου ζωή . Με βοήθησαν να προσδιορίσω τον εαυτό μου μέσα στο χώρο , τη κοινωνία , την οικογένεια . Μαλάκωσαν τη ψυχή μου . Γλύκανε η μέρα μου .

Υλικό Βραβείο μπορεί να μην υπάρχει για όσους κατάφεραν να βγουν νικητές στο παιχνίδι της ζωής … Η ανταμοιβή είναι η αρμονία , η γαλήνη , η ευτυχία και η αυτό-ολοκλήρωση που νιώθεις όταν καταφέρεις να συγχωρέσεις και πάνω από όλα να αγαπήσεις τον εαυτό σου .

Και πιστέψτε με … όταν αγαπήσεις τον εαυτό σου .. δεν έχεις ανάγκη το βραβείο και το μπράβο κανενός ……». 




Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

ΕΝΑ ΓΚΡΑΦΙΤΙ ΠΟΥ ΕΛΕΓΕ ΑΛΗΘΕΙΑ


Χθες απογευματάκι, σε μια καφετέρια και ενώ πίναμε έναν καφέ με δύο φίλους παρακολουθώντας τον Ολυμπιακό να χάνει στο Μπάσκετ απ’τον αιώνιο αντίπαλο, πλησίασε και ευγενικά θέλησε να μας διακόψει ένας νεαρός:
            «καλησπέρα, με λένε Ηλία και ήσασταν συμμαθητές με τον αδελφό μου το μεγάλο, σας ξέρω μέσα απ’το Facebook», άρχισε να λέει (ο φίλος μου με σκούντηξε και κατάλαβα ότι κοιτάει και μιλάει σ’εμένα).
            «Βέβαια να σας πω την αλήθεια δε σας ψηφίσαμε για το Δήμο γιατί έτσι όπως τα’χουν κάνει όλοι δεν είναι να κατεβαίνουμε και στις εκλογές…μάλλον…, έτσι λέει ο πατέρας μου, αλλά χαίρομαι που είστε απ’το Ίλιον»…

            Ο Ηλίας πατά τα 18 σε λίγες μέρες, ξεκίνησα να του λέω πως σε λίγο δε θα’ναι στάση ευθύνης και σωστή απόφαση η αποχή απ’τις εκλογές, γιατί σιγά-σιγά η γενιά του πρέπει να ετοιμάζεται να πάρει και αυτή τα πράγματα στα χέρια της. Έστω και αν έχει βουλιάξει το καράβι που λέγεται «Ελλάδα», κάποιος θα πρέπει να το ανασύρει απ’το βυθό. Αν και όπως σας έχω πει δε θέλω να’μαι ποτέ απαισιόδοξος. Αλλά ο Ηλίας μου ζήτησε να σας μεταφέρω δυό λόγια μέσα απ’το blog μου, γι’αυτό γράφω και αυτό το άρθρο:

            «Εσάς σας ακούει και σας διαβάζει πολύς κόσμος, μιλάτε και με πολλούς ανθρώπους καθημερινά και βγαίνετε και στην τηλεόραση…».. Τον διέκοψα για άλλη μια φορά για να του πω πως πλέον κάθε τι το αξιοπρεπές δεν πουλάει σήμερα στην τηλεόραση και αφού συμφώνησε, ξαναγυρίσαμε στο θέμα:
            «Να τους πείτε πως…Κανένα Πρόβατο Δε Σώζεται Βελάζοντας», μου είπε και μονομιάς κέρδισε όλη μου την προσοχή. Χάθηκαν και οι γύρω κουβέντες και οι φωνές απ’την τηλεόραση και η βαβούρα της καφετέριας, κάτι έχει να πει ο νεαρός και οφείλω να μην το χάσω σαν τη μυρωδιά του καφέ που σε λίγο θα εξατμιστεί.

            «Καλά μη νομίζετε κ. Αυγουλά πως αυτό είναι εντελώς δικό μου. Κανένα Πρόβατο Δε Σώζεται Βελάζοντας! Το διάβασα σε μια στάση λεωφορείου αλλά νομίζω πως καταλαβαίνω τι θέλει να πει. Μου άρεσε, το κράτησα. Αλλά μόνος μου δεν έχω τη δύναμη να το διαδώσω, να το βάλω σαν θέμα συζήτησης να κόψω αντιδράσεις. Γι’αυτό βάλτε το και στο blog και συνεχίστε λίγο να τα χώνετε σαν νέος κι εσείς. Εμείς είμαστε και καλά ακόμη «οι 18άρηδες που επειδή δε βλέπουμε ειδήσεις δεν έχουμε και άποψη και δεν έχουμε πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει γύρω μας». Λες και αυτοί που λένε τις ειδήσεις και έχουν πληρωμένη άποψη είναι καλύτεροι… Μας λένε καταναλωτές στα λεφτά του μπαμπά τα σημερινά παιδιά κλπ. Να ξέρετε πολλοί πάμε στην καφετέρια 6-7 και παραγγέλνουν μόνο 2-3 γιατί στο σπίτι με τα λεφτά ξέρουμε πως δε βγάζουμε Χριστούγεννα… Και δεν περιμέναμε τα δέκα μνημόνια, εδώ και καιρό πολλοί στην ηλικία μου ψάχνουμε τα Καλοκαίρια και στις γιορτές και τα Σαββατοκύριακα καμιά δουλειά, ότι να’ναι, να βγάζουμε έστω τον καφέ και τα έξοδα μας γιατί στο σπίτι δε βγαίνουμε ή απολύσανε κάποιον δικό μας ή του έκοψαν το μισό μισθό ή τη σύνταξη. Εδώ σε εσάς τους αναπήρους πήγαν τώρα να κόψουν, αυτοί εκεί πάνω δε λυπούνται κανένα.
Ή βολεύει να είμαστε «τα κακομαθημένα», «κάτι κ…λόπαιδα που κάνουν γκράφιτι και λερώνουν τους τοίχους», γιατί δεν ήταν γ…μάτο το γκράφιτι που σας είπα ότι διάβασα στη στάση; Τσούζει επειδή έλεγε αλήθεια;
Σας είδα και σ’ένα άρθρο που σαν ΑμεΑ κάνατε διαδήλωση για τα αιτήματα σας. Και εμείς κλείσαμε στο Λύκειο μια φορά την Πετρουπόλεως, πήγαμε φέτος και μια φορά στο Γραφείο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, κάτι κινείται, ψαχνόμαστε  σιγά-σιγά. Ενώ πολλοί στην ηλικία των γονιών μας, ακόμη και ο πατέρας μου που κάθεται μπροστά στην τηλεόραση και βρίζει και τα βάζει με όσους βγαίνουν στα Δελτία λες και τον ακούνε, δεν έχει πάει σε καμία διαδήλωση ούτε διαμαρτυρήθηκε πριν να είναι πολύ αργά. Δεν του τα’χω πει ακόμα βέβαια, αλλά να ξέρετε πως θα’ρθει η ώρα που θα αρχίσουμε να τα χώνουμε στους δικούς μας για όσα έχουμε δίκιο»…

            Με τον Ηλία είπαμε να τα ξαναπούμε γιατί είχε γίνει βαριά η συζήτηση για απόγευμα Κυριακής και για καφετέρια. Και δε σχολιάζω τίποτε άλλο. Μου ζήτησε βήμα να σας πει δυό πράγματα και του το έδωσα, ήθελε να ανοίξει διάλογο με όσους τον καταλαβαίνετε ή θα προσπαθήσετε να τον καταλάβετε και ίσως τα καταφέρει. Εγώ πάντως δεν παρεμβαίνω. Επαναλαμβάνω μόνο: «Κανένα Πρόβατο δε Σώζεται Βελάζοντας»! Κρατήστε το αυτό. Καλή εβδομάδα…