meallamatia.blogspot.gr

meallamatia.blogspot.gr

Σάββατο 14 Απριλίου 2012

ΟΡΓΙΟ ΣΠΑΤΑΛΗΣ ΑΠΟ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΝΔ

-Έπαιρναν δάνεια απο τράπεζες για να καλύψουν παλαιότερα .
-Πάνω απο 10 εκατ. ευρώ στοίχιζαν οι προεκλογικές μετακινήσεις στελεχών και ψηφοφόρων .
-Τεράστια τα ποσά που δαπανήθηκαν για διαφημιστικές προεκλογικές καμπάνιες .


Δάνεια απο τράπεζες που έπαιρναν τα δύο μεγάλα κόμματα για να καλύψουν μεταξύ άλλων παλαιότερα δάνεια , διαφημιστές δαπάνες και προεκλογικές μετακινήσεις στελεχών και ψηφοφόρων που στοίχιζαν απο 10 εκατ. ευρώ και πάνω προκύπτουν απο την ανάλυση των ισολογισμών των δύο κομμάτων που δημοσιεύει η Καθημερινή .

Ειδικά για τις χρονιές διεξαγωγής βουλευτικών εκλογών οι «μαύρες τρύπες» στα οικονομικά των κομμάτων ήταν τεράστιες.

Χαρακτηριστικά, το 2002 το ΠΑΣΟΚ παίρνει δάνεια 16, 8 εκατ. ευρω για να εξοφλήσει παλαιότερα δάνεια 16 εκατ. Η ΝΔ παίρνει 31 εκατ. για να εξοφλήσει 26,5 εκατ.

Το 2004 το ΠΑΣΟΚ έχει εισπραχθέντα έσοδα με την εκλογική χρηματοδότηση 29 εκατ. ευρώ και παίρνει δάνεια που αγγίζουν τα 47. Η ΝΔ παίρνει 57 εκατ. ευρώ δάνεια για να αποπληρώσει 30.

Την ίδια χρονιά και τα δύο κόμματα φαίνεται να εισπράττουν από εισφορές φίλων (κυρίως μαύρα λεφτά από επιχειρήσεις) από 2,5 εκατ. ευρώ. Τονίζεται ότι 1,3 εκατ. δίνει ο Χριστοφοράκος.

Το 2007 η ΝΔ συγκεντρώνει 1,1 εκατ. ευρώ και στο τέλος του χρόνου το έλλειμμα της, που εμφανίζεται ως υπόλοιπο δανείου, έχει αυξηθεί κατά 50% φτάνοντας τα 74 εκατ.

To 2009, το ΠΑΣΟΚ, συγκέντρωσε 2,8 εκατ. ευρω σε ενισχύσεις, με έσοδα 35,5 εκατ. ευρώ και δάνεια 46,8 εκατ. ευρώ. Οι λειτουργικές του δαπάνες φτάνουν τα 42 εκατ. και οι εκλογικές τα 24 εκατ. Η εξυπηρέτηση των δανείων έχει ξεπεράσει την τακτική χρηματοδότηση κατά 6 εκατ. ευρώ (28 εκατ. η εξυπηρέτηση, 22 η τακτική επιχορήγηση). Παρόλα αυτά, προχωρά σε νέο δανεισμό, που ξεπερνά κατά 18 εκατ. το ποσό που πρέπει να αποπληρώσει.

πηγή: www.newsit.gr 14/4/2012


Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

"ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ ΕΛΛΗΝΙΚΑ" - ΣΤΟΝ ΑΡΗ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ

ΘΑΝΑΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ. Ο Ελληνας που προετοίμασε την πρώτη αποστολή ανθρώπου στη Σελήνη

«Βόλτα στον Αρη το 2035»
Αποστολή ΓΡΕΒΕΝΑ
Του ΣΠΥΡΟΥ ΚΟΥΤΑΒΑ
Θανάσης Οικονόμου
Πρώτη φορά ακούσαμε το όνομά του, πριν από δέκα χρόνια, από τον παιδικό του φίλο και συμμαθητή στο σχολείο Βασίλη Ζιγκόπι στο Ζιάκα Γρεβενών. Μιλούσε με πάθος για το φτωχόπαιδο που έφυγε κυνηγμένο με το παιδομάζωμα του εμφυλίου, χωρίς την οικογένειά του, για την Τσεχοσλοβακία και έγινε διαστημικός επιστήμονας στη NASA. Το μόνο που δεν ήξερε να μας πει είναι ότι ο Θανάσης Οικονόμου ως άλλος νονός... βάφτισε τοποθεσίες του πλανήτη Αρη με ελληνικά ονόματα!

Συναντήσαμε τον κορυφαίο επιστήμονα Θανάση Οικονόμου, βασικό στέλεχος της ερευνητικής ομάδας για την πρώτη αποστολή ανθρώπου στη Σελήνη, στο καφενείο του χωριού του, στο Ζιάκα Γρεβενών. Απολάμβανε τις αγκαλιές και τα πειράγματα των συγχωριανών του στη γενέτειρά του, στην πλαγιά του Ορλιακα, με θέα τον Αλιάκμονα και την Πίνδο.

Ο Θανάσης Οικονόμου, αφού ταλαιπωρήθηκε οικτρά με τον εμφύλιο, χάνοντας ακόμη και την επαφή με τους γονείς του, κατόρθωσε να σπουδάσει Πυρηνική Φυσική στην Πράγα. Το 1964 έπειτα από πρόσκληση των τριών αδελφών του που ζουν στο Σικάγο, έφυγε για τις ΗΠΑ. Την επόμενη χρονιά έγινε βασικό στέλεχος της ερευνητικής ομάδας Αμερικανών για την προετοιμασία της πρώτης αποστολής ανθρώπου στη Σελήνη.

«Τα πράγματα που γνωρίζαμε τότε για τη Σελήνη και την επιφάνειά της ήταν ελάχιστα. Χρειάστηκε να γίνουν δύο μη επανδρωμένες αποστολές για να συλλέξουμε τις πληροφορίες που θα προετοίμαζαν το εγχείρημα, ώστε να πατήσει ο άνθρωπος στη Σελήνη».
Ο Θανάσης Οικονόμου γνώρισε      
την τραγικότητα του εμφυλίου,
καταπιάστηκε με τη μελέτη του
Διαστήματος και «βάφτισε» περιοχές
του πλανήτη Αρη αλλά δεν
ξέχασε το Ζιάκα Γρεβενών

-Πότε θα έρθει η στιγμή που ο άνθρωπος θα πατήσει το πόδι του στον Αρη; ρωτάμε.

«Υπολογίζουμε ότι μέχρι το 2020 θα έχουμε στήσει τη βάση μας που είναι απαραίτητη στη Σελήνη και 15 χρόνια μετά, εάν πάνε όλα καλά, θα μπορούμε να στείλουμε επανδρωμένο διαστημικό όχημα που θα προσγειωθεί στην επιφάνεια του Αρη».

Μιλά με καμάρι για την επιστημονική ομάδα του, που σχεδίασε τα ρομπότ «Spirit» και «Oportunity», που προσγειώθηκαν με τις αποστολές της NASA το 2001 και το 2003 στην επιφάνεια του «κόκκινου πλανήτη»: «Κάθε μέρα δίνουμε εντολές στα δύο ρομπότ ποιες περιοχές θα ερευνήσουν και προγραμματίζουμε τις εργασίες τους στις πεδιάδες και τους κρατήρες του Αρη».

Πριν από τη NASA από το 1988 έως το 1994 συνεργάστηκε με τη ρωσική διαστημική υπηρεσία σε δύο αποστολές στον Αρη, η πρώτη είχε το όνομα «Φόβος» και όπως εξομολογείται τα πράγματα δεν πήγαν καλά.

Οταν θα έχει τελειώσει η χαρτογράφηση του Αρη και η NASA θα γνωρίζει σπιθαμή προς σπιθαμή την επιφάνεια του «κόκκινου πλανήτη», πολλές περιοχές θα έχουν ελληνικά ονόματα εμπνευσμένα από την αντίσταση των Ελλήνων αλλά και ονόματα από περιοχές της ορεινής Ελλάδας αλλά και των νησιών του Αιγαίου.

Χαριτολογώντας εξηγεί ότι ακούγονται οι εξής διάλογοι μεταξύ των επιστημόνων: «Το "Spirit" είναι στα "Καλάβρυτα" και έχει κατεύθυνση προς τον κρατήρα "Οχι". Το "Oportunity" είναι στον κρατήρα "Σαντορίνη" και θα κατεβεί προς την πεδιάδα "Λασίθι"».
Οταν θα έχει τελειώσει η      
χαρτογράφηση του Αρη και η
NASA θα γνωρίζει σπιθαμή προς
σπιθαμή την επιφάνεια του
«Κόκκινου Πλανήτη», πολλές
περιοχές θα έχουν ελληνικά ονόματα
εμπνευσμένα από την αντίσταση των Ελλήνων,
από περιοχές της ορεινής Ελλάδας
αλλά και των νησιών του Αιγαίου

- Πώς σας προέκυψαν τα ελληνικά ονόματα;

«Κάθε περιοχή που χαρτογραφείται της δίνουμε ένα όνομα ώστε εμείς και οι τεχνικοί να μπορούμε να συνεννοούμαστε γρήγορα. Θυμάμαι ήταν επέτειος της ελληνικής αντίστασης -28 Οκτωβρίου- όταν είπα στους συναδέλφους μου ότι σήμερα είναι μέρα σημαντική για τους Ελληνες και οι περιοχές που θα ερευνήσουν τα δύο ρομπότ θα πάρουν ονόματα που συμβολίζουν τον αγώνα των Ελλήνων στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το δέχτηκαν ευχάριστα και σήμερα πολλές περιοχές έχουν ονόματα της ηπειρωτικής Ελλάδας αλλά και των νησιών του Αιγαίου».

Οσο για την αδυναμία που έχει στην Ελλάδα; «Πριν τη γνωρίσουν τα παιδιά μου τους πήγαινα στις κορυφογραμμές της Καλιφόρνιας, σε τοπία που μοιάζουν πολύ με τα δικά μας και το βράδυ
παρατηρούσαμε τον ουρανό. Βλέπαμε τις ίδιες εικόνες που με μάγευαν από παιδί, όταν σκαρφάλωνα στις κορυφές του Ορλιακα».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 12/06/2007

Η ΠΑΡΙΖΙΑΝΙΚΗ ματιά .

Στην προηγούμενη ματιά, έκανα μια αναφορά στο ταξίδι μας στο Παρίσι, για να πάρουμε μέρος σε ένα πρόγραμμα ανταλλαγής εφήβων με προβλήματα όρασης. Αυτή τη φορά, θέλω να ρίξουμε μια αναλυτική ματιά σε αυτό, για να καταλάβουμε πολλά, ελπίζω.

Ήταν το 2007, όταν μου έκανε πρόταση ξαφνικά να τον συνοδεύσω σε ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Μου εξήγησε ότι μια οργάνωση για νέους με προβλήματα όρασης διοργάνωνε ένα πρόγραμμα ανταλλαγής εφήβων από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες και ότι μια ελληνίδα, παλιότερο μέλος της οργάνωσης, σχημάτιζε μια ομάδα παιδιών να πάρουν μέρος. Η ομάδα θα περιελάμβανε την κυρία που ήταν μέλος της οργάνωσης, τυφλή και εκείνη, τη συνοδό της, τρία παιδιά με προβλήματα όρασης, δύο κορίτσια και το δικό μου βλαστάρι, και εμένα.

Με άγνοια κινδύνου για το πόσες ευθύνες αναλάμβανα απέναντί του και χωρίς να σκεφτώ πόσες δυσκολίες θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε σε μια ξένη χώρα, δέχτηκα. Μου ανέλυσε ότι εκεί έπρεπε να πάμε, να πάρουμε μέρος στις δραστηριότητες που είχαν οργανώσει, θα κάναμε επισκέψεις σε διάφορα μέρη, θα είχαμε και ελεύθερο χρόνο να επισκεφθούμε το Παρίσι.... μου ακουγόταν καλό. Η νοοτροπία ήταν ότι εκεί τα πράγματα θα ήταν σχεδόν επίσημα, με συναντήσεις με τα άτομα από τις υπόλοιπες χώρες, ανταλλαγή απόψεων κτλ. Είχαμε λάβει και ένα λεπτομερέστατο ημερήσιο πρόγραμμα δραστηριοτήτων. Θα έπρεπε να δείξουμε ότι οι Έλληνες δεν υστερούν σε τίποτα από τους ευρωπαίους εταίρους μας στο θέμα της αναπηρίας τους. Έτσι βρεθήκαμε την 1η του Αυγούστου να πετάμε προς το Παρίσι....

Η υποδοχή ήταν θερμή, αλλά απόλυτα ανεπίσημη, αφού η κυρία που ήρθε να μας παραλάβει από το αεροδρόμιο ήταν με το ιδιωτικό της αυτοκίνητο, στο οποίο δεν χωρούσαμε όλοι. Με τίποτα δε θα μπορούσε να καταλάβει κανείς ότι η εν λόγω πολύ γλυκιά Βελγίδα με τα πολύ σπαστά αγγλικά, ήταν η πρόεδρος της οργάνωσης και κύρια διοργανώτρια. Καταφέραμε να στοιβάξουμε όλες τις αποσκευές μας εκεί και παραχωρώντας τη θέση μας στα κορίτσια της παρέας, αποφασίσαμε να πάμε στο μέρος διαμονής μας με τα τραίνα.

Αφού βρήκαμε τη διαδρομή στο χάρτη των συγκοινωνιών, και αφού καταφέραμε να αγοράσουμε εισιτήρια, (δύσκολο άμα ο ένας δεν ξέρω καλά γαλλικά και ο άλλος που ξέρει ντρέπεται να μιλήσει! Ναι! Τον έχω δει να ντρέπεται να μιλήσει! Μην τον βλέπετε τώρα!!!!) φτάσαμε στον προορισμό μας.

Το κτήριο της διαμονής μας ήταν απίστευτο. Η σχολή τυφλών του Παρισιού, στεγαζόμενη σε ένα κτήριο χτισμένο στα τέλη του 1800. Τεράστιοι διάδρομοι (ποιος δε θυμάται τον Άλμπερτ..., το στοιχειό ενός τεράστιου σκοτεινού διαδρόμου που ήμασταν σίγουροι ότι από κάπου μας παρακολουθούσε και διασκέδαζε με την περίπτωση μας!), φαρδιές σκάλες, τεράστιες τραπεζαρίες, σύγχρονες αίθουσες διδασκαλίας και αναψυχής, και 2 όροφοι με κοιτώνες. (Χίλτον δεν το έλεγες, αλλά ήταν πεντακάθαρο και τη δουλειά του την έκανε) Μια αίθουσα εκδηλώσεων με εκκλησιαστικό όργανο και αβαείο, υπόγεια με στοές και αίθουσες για δραστηριότητες, μια πλήρως εξοπλισμένη επαγγελματική κουζίνα και τραπεζαρία, κήπος... Με λίγα λόγια, όταν εμείς μόλις και οργανώναμε το νέο ελληνικό κράτος μετά την Τουρκοκρατία, οι Γάλλοι έφτιαχναν προσβάσιμα κτήρια για τους αναπήρους τους! Το πρώτο σοκ!

Το δεύτερο ήταν η κατάσταση των άλλων. Ήταν όλοι χαλαροί και άνετοι και κυκλοφορούσαν με πυτζάμες ή στην καλύτερη με πρόχειρα ρούχα και σαγιονάρες. (Πού ήταν οι έγκριτοι ανάπηροι εταίροι και το επίσημο κλίμα...;) Τακτοποιηθήκαμε και στην πρώτη ομαδική συνάντηση μάθαμε όλα εκείνα τα μέρη του προγράμματος που δε θα πραγματοποιούνταν λόγω δυσκολιών της διοργάνωσης. Τελικά, άρχισα να καταλαβαίνω ότι η διοργάνωση μπορεί και να μην ήταν τόσο αυστηρή όσο φανταζόμουν.

Σε ότι αφορά την ελληνική ομάδα, από την πρώτη στιγμή είχαμε να αντιμετωπίσουμε διάφορα προβλήματα. Ένα πρώτο θα ήταν το χάσμα γενεών, αφού η μεσήλιξ αρχηγός,σε απόλυτη αρμονία με τη νεότερη συνοδό-φίλη της, μάλλον δεν είχε μεγάλη διάθεση συμμετοχής στις δραστηριότητες και αντιμετώπιζε τα πάντα με μια αντίληψη κούρασης και δυσκολίας.

Από την άλλη, την ελληνική νοοτροπία εκπροσωπούσαν τα δύο άκρα. Μια κοπέλα με σοβαρό πρόβλημα όρασης που δεν είχε απόλυτη συνείδηση της αναπηρίας της και μια κοπέλα με περιορισμένη αυτονομία και τάση για αυτοβουλία. Έτσι, είχες να ανησυχείς για τη μία, μήπως κινούμενη χωρίς βοηθήματα και υπερεκτιμώντας της δυνατότητές τσακιστεί πουθενά ή απομακρυνθεί και χαθεί. Η άλλη πάλι, ανησυχούσες ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να σάστιζε και από φόβο, ανασφάλεια και έλλειψη πρακτικής εμπειρίας σε συναναστροφή μη οικείων της, να ακινητοποιούνταν σε οποιοδήποτε σημείο (όπως η μέση της λεωφόρου Σανς Ελυζέ για παράδειγμα, έτσι για να πάθεις εγκεφαλικό από φόβο...!!!).

Από τις πρώτες μέρες, άρχισα να παρατηρώ τους συμμετέχοντες από τις άλλες χώρες. Από το πρώτο πρωινό έμεινα άναυδος παρατηρώντας τον, 20χρονο τότε, σήμερα παντρεμένο, Βέλγο συγκάτοικό μου να ετοιμάζεται. Από το παράθυρο καταλάβαινε τον καιρό, θερμοκρασία και ηλιοφάνεια, και ύστερα, από την τεράστια βαλίτσα του αποφάσιζε τι να φορέσει. Συνδύαζε τα πάντα άψογα! Αυτό ήταν το μοτίβο όλων των συμμετεχόντων από Γαλλία, Μεγ. Βρετανία και Βέλγιο. Η κατάσταση ήταν διαφορετική για του συμμετέχοντες από Βουλγαρία και τη χώρα της Πρώην Σοβιετικής ένωσης, που δε θυμάμαι ποια ήταν.

Στις πρώτες μέρες συνειδητοποίησα ότι δε θα έπρεπε να βρεθούμε εκεί διενεργώντας ελληνική προπαγάνδα για το πόσο όλα είναι τέλεια στη χώρα μας.Έπρεπε να εκτεθούμε στο πολύ-πολιτισμικό περιβάλλον που βρισκόμαστε και να εκθέσουμε την αλήθεια μας. Μόνο έτσι θα είχαμε μια ειλικρινή και ουσιαστική συνεισφορά. Επίσης, έπρεπε να εκφράσουμε τις απορίες μας και να τονίσουμε τις διαφορές μας. Έπρεπε να εντοπίσουμε τα σημεία που υστερούσε ο κάθε τυφλός μας και να προσπαθήσουμε να πάρουμε τρόπους και τεχνικές βελτίωσης. Με κόπο και πολύ συζήτηση κατάφερα να πείσω και τα νεότερα μέλη της ελληνικής απόστολής, χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα την ανάλογη συμπεριφορά άλλων.

Δε θα ξεχάσω ποτέ τον ομηρικό καυγά με τον ξάδερφό μου με αφορμή τις δεξιότητές του. Πριν πάμε, εγώ είχα τη νοοτροπία ότι είναι ο σούπερ-τυφλός. Τα επίπεδα αυτονομίας του για τα ελληνικά δεδομένα θεωρώ εμπειρικά ότι είναι παροιμιώδη. Μετά από λίγες μέρες εκεί, κατάλαβα ότι ο πρώτος στο 'χωριό', είναι απλά μέλος της μάζας στην 'πόλη' και ότι εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο.

Άρχισα τότε να του λέω ότι υπάρχουν τυφλοί που καταφέρνουν να κάνουν μόνοι τους πράγματα που ο ίδιος δε μπορούσε. Θεωρούσα επιβεβλημένο να ζητήσει βοήθεια να μάθει και ο ίδιος να τα κάνει όλα αυτά, δεδομένου του ήδη πολύ καλού του επιπέδου.

Η αντίδραση που συνάντησα ήταν απίστευτη. Πώς να κάνεις ένα 18χρονο να καταλάβει ότι δεν τον μηδενίζεις όταν του το προτείνεις. Ούτε ότι θα υποβαθμίσει το επίπεδό του αν ζητήσει βοήθεια να μάθει κάτι, άλλωστε την εργοθεραπεύτρια της οργάνωσης, της είχαμε διαρκώς μαζί μας, όλη μέρα (και κάποιοι από εμάς και όλη νύχτα...). Με τα πολλά τον κατάφερα και έτσι αφιερώσαμε πολύ χρόνο να μάθει διάφορες δεξιότητες που κατέχει, αν και δεν τις χρησιμοποιεί όλες καθημερινά! (νόμιζες ότι δε θα το έλεγα;)

Κρίνοντας από τις άλλες συμμετέχουσες, θα πρέπει να πω ότι για να επωφεληθείς από μια τέτοια συγκυρία, θα πρέπει να έχεις πλήρη επίγνωση της κατάστασής σου και να έχεις διάθεση να την αποδεχθείς και να δουλέψεις για να τη βελτιώσεις, αλλά επίσης και να έχεις καλύψει βασικά κομμάτια αυτονομίας και αυτοεξυπηρέτησης.

Ειλικρινά, δε θα αρχίσω την προσπάθεια να σας απαριθμήσω τα όσα κάναμε στο Παρίσι. Για τις επισκέψεις μας στο Λούβρο, τον πύργο του Άιφελ και την Παναγία των Παρισίων σας είπα στην προηγούμενη ματιά. Θα σας πω απλά ότι αισθάνομαι πολύ περήφανος που πέρασα μια ολόκληρη μέρα στη Euro Disney συνοδεύοντας μόνος μου 3 τυφλά 18χρονα, κάνοντας διάφορα παιχνίδια, ατελείωτες βόλτες, ψώνια για όλους, βγάζοντας αμέτρητες φωτογραφίες (ναι, κάποιες μου τις έχει τραβήξει εκείνος!!!) και βρισκόμενοι σε μέρος με τόσες χιλιάδες κόσμου. Θα σας πω ότι για μένα το σημαντικότερο ήταν η διαρκής εμπιστοσύνη του που ένιωθα απέναντί σε μένα. Με εμπιστευόταν πλήρως και απόλυτα και αυτό είναι ένα αξέχαστο συναίσθημα.

Θα σας διηγηθώ ότι την ημέρα που η ελληνική αποστολή έπρεπε να ετοιμάσει φαγητά για όλους τους συμμετέχοντες, φτιάξαμε 60 ατομικές χωριάτικες σαλάτες, 100 γεμιστές ντομάτες, 150 σουτζουκάκια (να τον δείτε με πόση αηδία ανακάτευε την τεράστια ποσότητα των υλικών μέχρι να ομογενοποιηθεί το μείγμα!!!), 2 ταψιά πατάτες φούρνου και 60 μερίδες χαλβά σιμιγδαλένιο!!! θα σας πω ότι η βραδιά έκλεισε με όλους να χορεύουν νησιώτικα και τσιφτετέλια και δε θα σας πω και άλλα τόσα.

Θα καταγγείλω ότι την τελευταία μέρα, στο αποχαιρετιστήριο δείπνο, ο αγαπημένος μου ξάδερφος δεν εκτίμησε καθόλου την επιτυχημένη μου προσπάθεια να σερβιριστώ, να φάω και να μετακινηθώ στο χώρο φορώντας μάσκα, σαν τυφλός. Δεν εκτίμησε ούτε το ότι έτσι άναψα και κάπνισα τσιγάρο(κατακαίγοντας τα δάχτυλά μου) και αργότερα διέσχισα όλο τον κήπο και την αίθουσα για να του δώσω τις μπύρες του. Έτσι, με άφησε αποπροσανατολισμένο επί 20 λεπτά να κρατάω την πόρτα, χωρίς να μπορώ να βρω πως θα βγω. Μου έλεγε μόνο κάτι θεωρητικές αερολογίες για ψυχρό αέρα και μπούρδες για να μην αφήσει τη συζήτηση με την κοπελίτσα που ζαχάρωνε.

Κλείνοντας, θα δηλώσω ότι οι συγκεκριμένες 18 μέρες είναι από τις πιο δυνατές εμπειρίες της ζωής μου και ότι μας άλλαξαν ουσιαστικά σαν ανθρώπους. Άλλαξε η οπτική μας σε θέματα αυτονομίας και αναπηρίας. Επιστρέψαμε διαφορετικοί από το Παρίσι. (Εκείνος και εξωτερικά, αφού το μουσάκι είναι αναμνηστικό του ταξιδιού μας εκεί. Είναι η απόδειξη της απόκτησης μιας φρέσκιας νοοτροπίας για πειραματισμό και δημιουργίας προσωπικού γούστου). Είναι αυτή η αύρα που φέρνει ένα χαμόγελο στα χείλη μου κάθε φορά που σκέφτομαι εκείνο το ταξίδι...


Η δική ΜΑΣ ματιά .

Σας υποσχέθηκα την προηγούμενη φορά, να γράψω για πράγματα που έχουμε κάνει μαζί και που σε κάποιους ακούγονται περίεργα, επικίνδυνα, ίσως και απίστευτα. Όταν το έκανα, είχα άγνοια κινδύνου. Όσες φορές προσπάθησα να σκεφτώ τί να γράψω και πώς να το διαμορφώσω, δεν κατάφερα να καταλήξω κάπου. Επίσης, δεν ξέρω πως να καταφέρω να σας περιγράψω τα συναισθήματά μας, που κάνουν αυτές τις στιγμές μοναδικές στη μνήμη μου. Αποφάσισα λοιπόν να αρχίσω να γράφω και να δω τι θα βγεί.

Το πρώτο μπουζούκι.
Ήταν φθινόπωρο του 2004, και μόλις είχα επιστρέψει από τις σπουδές μου στο Λονδίνο. Ο Βέρτης χαλάει κόσμο και κανονίζουμε να πάμε. Με μεγάλο ενθουσιασμό, του προτείνω να έρθει μαζί μας. Η αλήθεια είναι ότι δεν το θεωρούσα κάτι τόσο δύσκολο. Με αμάξι θα πηγαίναμε, τραπέζι θα είχαμε, τί μπορεί να συμβεί όσο περπατάς από το αυτοκίνητο μέχρι το τραπέζι. Λογάριαζα όμως χωρίς το..... σερβιτόρο.
Αφού φτάσαμε, και αφού σε όλο το δρόμο είχαμε αναλύσει το άγχος του αν είχε ντυθεί καλά, ανάλογα και ό,τι άλλο, καθίσαμε, σερβιριστήκαμε και η βραδιά προχωρούσε. Η παρέα ήταν όλη γνωστή και εξοικειωμένη, άρα δεν είχαμε εσωτερικά προβλήματα. Σύντομα λύσαμε και τα διαδικαστικά αφού του εξήγησα τη διάταξη του χώρου και του τραπεζιού. Το πρόγραμμα ήταν πολύ ωραίο, κέφι, τραγούδι, και ξάφνου έρχεται ο σερβιτόρος να αδειάσει τα τασάκια για άλλη μια φορά.
Αυτή τη φορά όμως, με μια απότομη κίνηση, ο σερβιτόρος χάνει την ισορροπία του δίσκου που κρατά και είναι γεμάτος καθαρά και βρώμικα τασάκια. Ο δίσκος πέφτει και φυσικά ο τυφλός μας ήρωας τρώει μερικά στο κεφάλι μαζί με μια σκόνη στάχτης και πολλά αποτσίγαρα! Σοκ. Σοκ. Σοκ. Αφού επιβεβαίωσα ότι δεν είχε χτυπήσει, του είπα να χαλαρώσει και να μην χάσει την ψυχραιμία του. Του εξήγησα ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί στον οποιονδήποτε.
Έτσι και έγινε. Σίγουρα τρόμαξε, σίγουρα πόνεσε, αλλά τουλάχιστον δεν αισθάνθηκε ότι του συνέβει επειδή είναι τυφλός. Ξέρετε τι λένε για τη μύγα και όποιον την έχει....
Από τότε, μη με ρωτήσετε πόσα μπουζούκια ακολούθησαν... ούτε που θυμάμαι. Αμέτρητα. Σε τραπέζι, στο μπαρ, προγραμματισμένα, παρορμητικά, σε γιορτές και γενέθλια, αλλά και χωρίς καμία αφορμή...

θα έχουμε πάντα το Παρίσι...
Ένα από τα πρώτα πράγματα που θυμάμαι πάντα και πολύ έντονα, είναι το ταξίδι μας στο Παρίσι. Κανονίσαμε να πάμε για 18 ημέρες τον Αύγουστο του 2005, για να πάρουμε μέρος σε ένα πρόγραμμα ανταλλαγής εφήβων με προβλήματα όρασης. Νομίζω ότι θα σας δώσω μια ξεχωριστή ματιά πάνω σε αυτό το ταξίδι και τις επιμέρους παραμέτρους του, στο άμεσο μέλλον.
Δε νομίζω ότι θα μπορέσω να μπω σε πολλές και αναλυτικές λεπτομέρειες για όλα όσα κάναμε εκεί. Θα είναι ατελείωτα. Θα σας πω απλά ότι περπατήσαμε όλη τη Μονμάρτη, και μάλιστα 2 φορές! Επίσης, κάναμε βόλτα σε όλο το κέντρο του Παρισιού. Νομίζω ότι στις 18 μέρες που μείναμε εκεί, πρέπει να περπατήσαμε τη συντριπτική πλειοψηφία της πόλης. Κάναμε τη βόλτα μας στα μεγαλύτερα μαγαζιά και εμπορικά κέντρα. Κάναμε πολλά ψώνια, ειδικά ρούχα. Αν και τα περισσότερα δεν τα φόρεσε ποτέ, ο σκοπός επετεύχθει. Ασχολήθηκε για πρώτη φορά με το να σκεφτεί τί ρούχα του αρέσει να φοράει, ποιες γραμμές του πάνε, ποιά υφάσματα τον ευχαριστούν, ποιά χρώματα του ταιριάζουν...
Περάσαμε 2 ολόκληρες ημέρες μέσα στο Λούβρο. Μάλλιασε η γλώσσα μου να περιγράφω τα πάντα! Από το ίδιο το κτήριο, μέχρι τα σημαντικότερα εκθέματα, έδωσα ρεσιτάλ περιγραφής! Μια διασκεδαστική επίσκεψη στο μουσείο του Νταλί. Άντε να περιγράψεις σε ενα τυφλό αυτά τα έργα... δεν έχω ιδέα τι έχει καταλάβει, σίγουρα όμως έχει μια πιο πλήρη ιδέα από πολλούς βλέποντες. Μια απίστευτη ανάβαση στον πύργο του Άιφελ, όπου λόγω ακροφοβίας, μέσα στο γυάλινο ασανσέρ είχα γαντζωθεί πάνω του μέχρι να φτάσουμε και με έβριζε ότι τον κάνω ρεζίλι. Ορίστε μας θράσσος!
Μια ολόκληρη ημέρα στη Eurodisney, με παρέα άλλες 2 τυφλές κοπέλες. Μεγάλο γαλόνι εκείνη η μέρα. Τόσες ώρες με 3 τυφλά άτομα σε ένα μέρος με τόσες χιλιάδες κόσμου... πονάω και μόνο που σκέφτομαι πόσους χτυπήσαμε! Επίσης, παιχνίδια δεν κάναμε πολλά, αλλά τον έβαλα και με τράβηξε κάτι καταπληκτικές φωτογραφίες!!! Από τι πρώτες βόλτες ήταν η σιωπηλή περιήγηση στην Παναγία των Παρισίων, όπου άκουγε τον ακουστικό οδηγό, δε μου έλεγε κουβέντα, μου έκανε παρατήρηση όταν τολμούσα να μιλήσω και νευρίαζε όταν δεν είμασταν ακριβώς εκεί που του περιέγραφε ο οδηγός, αφού με κατηγορούσε ό,τι εγώ έτρεχα. Άσε που γύριζε το κεφάλι του και στεκόταν να παρατηρήσει ότι του περιέγραφε ο οδηγός... τα νεύρα μου!!!
Επίσης, εκεί εφαρμόσαμε για πρώτη φορά το μουσάκι, που διατηρείται ακόμα, τόσα χρόνια μετά. Έπρεπε να τον δείτε να σκάει ξημερώματα στο αεροδρόμιο, με μουσάκι και καπέλο-καβουράκι!!! (ο πατέρας του όποτε το θυμάται του ξανασυστήνεται!!!)

Επισκεπτήριο!
Τρελό γέλιο όταν ήρθε να με δει στο επισκεπτήριο στο στρατό. Αφού τα είπαμε, μου έδωσε τη σοκολάτα που μου είχε φέρει, άρχισε να τρώει αμέτρητα σουβλάκια. Στο 5ο Σύνταγμα Πεζικού, ακόμα θα τον συζητάνε, είμαι σίγουρος.
Πιο ήσυχος όταν επισκεφτήκαμε τον άλλο φίλο μας στη Κόρινθο και τρελό γέλιο μέσα στο δελφίνι προς Πόρο για το ναύτη φίλο. Το φαγητό πάντα αναπόσπαστο κομμάτι. Άμα δεν τον ήξερα καλά θα έλεγα ότι για αυτό έρχεται.

Η λεβεντογέννα Κρήτη
Και μιλώντας για φαγητό, πως να ξεχάσεις την Κρήτη. Εκει που ταξιδέψαμε με ένα αυτοκίνητο τόσο γεμάτο πράγματα που μετά βίας ανάσαινες. Εκεί που στα Ανώγεια ξεκληρίσαμε ένα κοπάδι ζώα για μεσημεριανό, και μετά φάγαμε και γλυκό με ελληνικό καφέ, έτσι για να καθαρίσει η γεύση. Εκεί που από το Θέρισσο κοντέψαμε να φύγουμε κατρακυλώντας, από το φαγητό, αλλά είχαμε την αντοχή να τραγουδάμε το ίδιο τραγούδι μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο των Χανίων! Με ενδιάμεσα διαλλείματα για να μιμηθούμε τους ήχους των ζώων που είχαμε φάει.

Θα σταματήσω εδώ. Υπάρχει και συνέχεια. Θα σας την ετοιμάσω κάποια στιγμή. Λόγω εορτών και διακοπών, η επόμενη ματιά μας θα είναι πιο σύντομα από ότι συνήθως. Εις το επανειδείν, λοιπόν.

Η έφηβη ματιά .

Πέρασε λίγος καιρός από την προηγούμενη μας συνάντηση, αλλά οι απαιτήσεις της καθημερινότητας κάνουν τα πράγματα δύσκολα. Όπως σας είχα πει, αυτή τη φορά, η ματιά μας θα προχωρήσει στο χρόνο και θα μας φέρει πιο κοντά στο παρόν.

Η έφηβη ματιά

Ο καιρός περνούσε και όλοι μεγαλώναμε. Μαζί και χώρια. Οι συναντήσεις μας εξακολουθούσαν να είναι πολύ συχνές και τα κομβικά σημεία των ζωών μας εξακολουθούσαν να είναι κοινά σταυροδρόμια.

Εγώ μεγαλύτερος. Οι αλλαγές με χτυπούσαν πρώτο. Εφηβεία, μεταστροφή αρχών και προτεραιοτήτων, μια τάση επανάστασης. (Τάση πάντα. Ποτέ δεν εκδηλώθηκε. Εξελίχθηκε τόσο αργά και ανώδυνα.... νομίζω μπορεί να μην έχει σταματήσει ποτέ.)

Εκείνος στη γνωστή ισορροπία. Ακροβασία ανάμεσα στην κοινωνικοποίηση και την απομόνωση. Ανάμεσα στην πλήρη ένταξη και τον οικειοθελή αποκλεισμό. Οι στιγμές που περνούσε με άλλους, εκείνες οι στιγμές που μάθαινε τον κόσμο. Που βουτούσε στη ζωή, στην κανονική ζωή, σε όλο της το φάσμα, και τη ρουφούσε, την κατανάλωνε όσο περισσότερο μπορούσε. Συζητήσεις, δραστηριότητες, ποδήλατο (έντρομοι οι γείτονες να τρέμουν μη σκάσει πάνω στα αυτοκίνητά τους).

Σε αντιδιαστολή, οι στιγμές της μοναξιάς. Κλεισμένος στο δωμάτιο. Ακούγοντας μουσική (πολύ μουσική... εκατοντάδες κασέτες), διαβάζοντας, μελετώντας για το σχολείο... Ίσως πάλι όλες εκείνες τις ώρες, να αποκωδικοποιούσε όλες τις πληροφορίες που είχε μαζέψει από τις στιγμές του έξω. Να τις κατανοούσε, και να τις έφερνε στα μέτρα του για να μπορεί να τις εμπεδώσει. Ή απλά να έφτιαχνε κουράγιο για την επόμενη έξοδο. Την επόμενη βουτιά στο κενό και το άγνωστο. Την επόμενη προσπάθεια εμπειρίας ως 'λιγότερο ανάπηρος'.

Αν με ρωτήσετε, αυτό θα σας πω. Έτσι μεγάλωσε. Σαν λιγότερο ανάπηρος. Δεν υπήρξαν ποτέ στεγανά. Ποτέ κάτι που δε θα κάνει ποτέ και καθόλου. Υπήρχαν μόνο πράγματα που θα έκανε με άλλο τρόπο. Με το δικό του τρόπο. (μόνη εξαίρεση ίσως η οδήγηση. Το αυτοκίνητο όμως έχει υψηλό κόστος και οι οικογένειές μας, χαμηλό εισόδημα. Άρα, το ξεχνάς. Ναι, σε σένα μιλάω, μη γελάς. Λες και δε σε έχω δει πως ψαχουλεύεις το αμαξάκι μου....)

Ήταν αυτή η διαδικασία, κατά την οποία εκείνος ερχόταν στα μέτρα της ζωής. Έκανε κουράγιο, έσφιγγε τα δόντια, ένιωθε την αδρεναλίνη να ξεχειλίζει. Για δραστηριότητες και καταστάσεις που δεν ήξερε καν αν του αρέσουν και τον ενδιαφέρουν. Ποτέ μόνος. Πάντα με ανθρώπους δίπλα του να του λένε ότι μπορεί. Να μη βρίσκουν λόγω να μην μπορέσει και να μην το δοκιμάσει. Κατηγορούμενοι πάντα για υπεροψία της αρτιμέλειας, υποφέροντας όμως πάντα από μια αγωνιώδη προσπάθεια να τον προετοιμάσουν για τα δύσκολα. Για όλα. Να τον κάνουν να μην αισθανθεί ποτέ ανήμπορος.

Ήταν η ίδια διαδικασία που οι άλλοι έπρεπε να φέρουν τη ζωή στα μέτρα του. Να ζυγίσουν αν μπορεί να κάνει κάτι. Να φανταστούν με πόσους τρόπους μπορεί να εξελιχθεί η κάθε δραστηριότητα, και πόσο επικίνδυνοι μπορεί να είναι αυτοί. Να εφεύρουν τρόπους πρόσβασης.

Όσο πολλά και να είναι τα ρήματα, η διαδικασία δεν είναι καθόλου κουραστική. Μετά από κάποια εξάσκηση, γίνεται συνήθεια. Σε μένα είναι δεύτερη φύση. Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να κάνω κάτι που μου αρέσει χωρίς αυτόν, και να σκέφτομαι πως θα μπορέσουμε να το κάνουμε και μαζί. Αυτόματα.

Με αυτή την ισορροπία πέρασε μια ολόκληρη εποχή. Με πολύ σχολείο. Πολύ διάβασμα, πολύ υψηλές βαθμολογίες. Παράδειγμα προς όλα τα υπόλοιπα παιδιά.

- Βλέπεις, που είναι τυφλός και έχει παντού άριστα; Εσύ, με το ζόρι μια καλή βαθμολογία. Έτσι είναι άμα γυρνάς όλη μέρα.

Ανασαίναμε, βαριανασαίναμε όλοι. Κάποιες φορές πάνω στα νεύρα μας, αντιγυρίζαμε και ένα

- Αμάν πια, με έσκασες. Λογικό είναι να διαβάζει όλη μέρα. Να βγει έξω να κάνει τί; Να δει τη φύση;

Αναμμένο κάρβουνο το βλέμμα της μάνας. Αν μπορούσε εκείνη την ώρα θα στην έκαιγε τη γλώσσα που το ξεστόμισες. Σε έσερνε η μάνα μετά στην παρέλαση που ήταν σημαιοφόρος. Να δεις εσύ, που δε θα το καταφέρεις ποτέ.

Την πρώτη φορά είχαμε πάει οικειοθελώς, με τεράστια χαρά. Φύγαμε με ένα πονοκέφαλο, τόσο φρικτό που θα ήταν αιτία για αυτοκτονία. Η κυρία που κάνει την περιγραφή της παρέλασης δεν περιγράφεται. (υπάρχει ακόμα άραγε; λες να το διαβάσει;) Η ένταση της φωνής της απίστευτη. Ο ρυθμός της ομιλίας της καταιγιστικός. Τις υπόλοιπες φορές πήγαμε με βαριά καρδιά και φεύγαμε πάντα με βαρύ κεφάλι.

Μια εφηβεία δύστροπη. Όλα τα χαρακτηριστικά σε έξαρση, και τα θετικά και τα αρνητικά. Μια καθημερινότητα όχι πάντα εύκολη και ευχάριστη. Εντάσεις, διαφωνίες, πολλά 'πω, πω, έχει γίνει ανυπόφορος' από τα παιδιά. Μια τάση για επίδειξη της αυτονομίας και της ανεξαρτησίας, σε πορεία παράλληλη με μια διαρκή επιζήτηση της προσοχής και της αποκλειστικότητας της ενασχόλησης. (μονά-ζυγά, δικά του. Να σε προσέχουν όλοι για αυτά που μπορείς, αλλά και για όλα όσα δε μπορείς. Άλλος παιδί δεν έκανε...)

Το σχολείο τελειώνει με την 'μητέρα' των επιτυχιών, την εισαγωγή στην πανεπιστημιακή σχολή της πρώτης του προτίμησης. Πολύ καμάρι, πολύ χαρά, πολύ περηφάνεια.



Καλό σημείο για να σταματήσουμε αυτό. Κλείσαμε άλλο ένα χρονικό κεφάλαιο. Η επόμενη ματιά θα πέσει σε όλες αυτές τις δραστηριότητες που κάναμε παρέα και μας έχουν δημιουργήσει έντονες αναμνήσεις. Όλα εκείνα που λέμε ότι έχουμε κάνει και μας λένε 'αποκλείεταιιιιι!!!'. Εις το επανειδείν, λοιπόν. (χωρίς καθυστερήσεις, υπόσχομαι)


Η Ματιά του τυφλού .

Η Δική ΤΟΥ Ματιά...

(Σ'αυτό το μέρος θα επιχειρήσω να σκιαγραφήσω τη 'ματιά' του ίδιου του τυφλού. Για να δούμε τι θα καταφέρω...)

Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, ο καθένας μας έριχνε τη δική του ματιά στο θέμα, όπως περίπου σας περιέγραψα στο προηγούμενο κομμάτι. Ο πρωταγωνιστής όμως πώς τα βίωνε όλα αυτά άραγε;

Σα μωρό, δε θυμάμαι να είχε καμία ιδιαιτερότητα. Σχετικά ήσυχος, αρκετά υπναράς, χαρακτηριστικά χουζούρης από τη μία, υπερενεργητικός από την άλλη. Των άκρων γενικά. (χαρακτηριστικά που διατηρεί μέχρι σήμερα.) Τα πρώτα θέματα άρχισαν όταν ξεκίνησε να κινείται.

Όπως ήταν φυσικό, κάθε φορά που ξεκινούσε να μπουσουλίσει ή να περπατήσει αργότερα, υπήρχε μια ανησυχία. Γρήγορα έμαθε ότι οι γρήγορες και σπασμωδικές κινήσεις, οδηγούσαν σε απρόσμενες συναντήσεις με πανταχού παρόντες τοίχους και τον επιβράβευαν με μεγαλειώδη καρούμπαλα. Την ίδια περίπου περίοδο, έμαθε ότι αν ακουμπάει ανεξέλεγκτα και βάζει τα χέρια του όπου να 'ναι, επιβραβεύεται με επίπονα μαγκώματα, τρυπήματα ή τσιμπήματα, ανάλογα το περιβάλλον. (η παροντική ανεξέλεγκτη κατάσταση των χεριών του που προσωπικά χαρακτηρίζω ως 'σύνδρομο χταπόδι' οφείλονται σε πρώιμα δείγματα της νόσου του Αλτσχάιμερ, έξαρση περιέργειας, ή και τα δύο.) Με πολύ προσοχή και μια βασική καθοδήγηση από όλους, πολύ γρήγορα κατάφερε να κινείται στα όρια του φυσιολογικού, ειδικά σε μέρη που γνώριζε.

Εξαιρετικά κοινωνικό ον, από μικρό ήθελε να συμμετέχει παντού, είτε αυτό ήταν συζήτηση, είτε δραστηριότητα. Στην αρχή νομίζω του προκαλούσε εντύπωση που σε κάποιες δραστηριότητες η πρώτη αντίδραση των περισσοτέρων ήταν να τον αφήσουν απ'έξω. (πως να τον στείλεις να σου φέρει κάτι από το δίπλα δωμάτιο, όταν ξέρεις ότι πιο δύσκολο θα του είναι να βρει το δωμάτιο, παρά το αντικείμενο μέσα σε αυτό...) Στη συνέχεια, ανακάλυψε ότι παράλληλα με τη συμμετοχή του σε δραστηριότητες, απολάμβανε και της προσοχής των άλλων που τύγχανε εξαιτίας αυτού. Κάποιος θα ασχολούνταν περισσότερο μαζί του να του δείξει πως να κάνει κάτι, κάποιος θα του μιλούσε περισσότερο για να του εξηγήσει κάτι που δεν έβλεπε, βρισκόταν πάλι στο επίκεντρο! Για κάποια χρόνια πιστεύω ότι αυτό το επίκεντρο είχε γίνει μια μορφή αυτοσκοπού της κοινωνικοποίησης. Όχι η μοναδική μορφή και όχι πάντα. Μια μορφή όμως, σίγουρα.

Σε άλλες φάσεις, εξαιρετικά ήσυχος, περνούσε ώρες ατελείωτες στο δωμάτιό του. Πολύ γρήγορα, ο χώρος αυτός είχε οριοθετηθεί και εκεί μέσα οι κανόνες ήταν ολικά δικοί του και έπρεπε να γίνονται απόλυτα σεβαστοί από όποιον έμπαινε. Τα πρώτα βήματα μιας αυτονομίας χρειάζονται απόλυτη και συγκεκριμένη σειρά και τάξη χωρίς καμία εξωγενή παρέμβαση. Η συμπεριφορά του λοιπόν απέναντι σε μας τους 'εισβολείς', που τελικά πήγαζε από μια βασική ανάγκη, πολύ συχνά θα μπορούσε να είναι αντικείμενο παρεξήγησης, άλλες φορές ήταν εικόνα που προκαλούσε γέλιο. (θυμάμαι άπειρες φορές βιαστικές κινήσεις και τεράστιους δρασκελισμούς για να προλάβει να βγει εκείνος από το δωμάτιο να σε χαιρετήσει και όχι να μπεις εσύ....)

Για πολλά χρόνια, δεν είχε γνώση της αναπηρίας του και προσπαθούσε να κατανοήσει και να αποκρυπτογραφήσει όλες αυτές τις συμπεριφορές που τον έθεταν σε διαφορετική θέση από τα άλλα παιδιά. Αργότερα, όταν ήξερε πια, η συμπεριφορά του παρέπαιε. Φυσικά και ήθελε να παίζει με όλους, όλα τα παιχνίδια. Να πηγαίνει παντού και να κάνει τα πάντα. Από την άλλη, ήξερε ότι με μια του κίνηση, ή με μια του κουβέντα μπορούσε να προκαλέσει την προσοχή και να βάλει όλα τα υπόλοιπα παιδιά σε δεύτερη μοίρα και κάποιες φορές το έκανε. Κάποιες φορές επίτηδες, κάποιες άλλες όχι.

Όταν χρειαζόταν να κάνει κάτι που δεν του άρεσε πολύ, ή κάτι στο οποίο δε μπορούσε να ξεχωρίσει, με εξαιρετική ευκολία ομολογούσε ότι δε μπορούσε και ζητούσε τη βοήθεια του αδερφού του ή της αδερφής μου. Σε άλλες περιπτώσεις δε δίσταζε να κατηγορεί τον ίδιο αυτό αδερφό για το οτιδήποτε, αρκεί οι γονείς να τον απομάκρυναν και αυτός να μπορούσε να κάνει αυτό που ήθελε. (δύσκολο να είσαι ο αμέσως μικρότερος αδερφός ενός ατόμου με αναπηρία...)

Σίγουρα είναι δύσκολο να είσαι το μοναδικό άτομο με αναπηρία στο περιβάλλον σου. Ακόμα όμως πιο δύσκολο και περίπλοκο είναι να το κατανοήσεις, να εμπεδώσεις όλες τις παραμέτρους του και να το επικοινωνήσεις.

(Διαβάζοντας ξανά το παραπάνω, νομίζω ότι κάλυψα τις περισσότερες και σημαντικότερες παραμέτρους. Όχι; ξέχασα κάτι; είμαι λάθος σε κάτι; γράψτε τα σχόλιά σας τα το συζητήσουμε. Στο επόμενο μέρος νομίζω ότι θα προχωρήσουμε την ιστορία χρονικά, ερχόμενοι πιο κοντά στο παρόν.)


Ματιές διαφορετικές.

Σ'αυτό το δεύτερο μέρος, θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε πόσες διαφορετικές ματιές υπάρχουν πάνω στην ίδια αλήθεια. Πόσες είναι πραγματικές, πόσες πλασματικές, πόσες αντανακλούν ήδη υπάρχουσες και πόσες διαμορφώνουν νέες πεποιθήσεις.

Με το πέρασμα του χρόνου όλα γίνονται πιο ομαλά. Τα βλέματα είναι λιγότερο γουρλωμένα, οι καρδιές χτυπούν πιο απαλά και τα μυαλά ανοίγουν. Τα δικά μας τουλάχιστον. Η γνώση και η εξοικείωση παίρνουν τη θέση της έκπληξης και της άμυνας απέναντι στο καινούργιο. Έτσι συνέβη και με εμάς. Με τον καιρό αλλάξαμε. Μάθαμε και συνηθίσαμε. Να ξεκινήσω από μένα;
Εγώ λοιπόν, με τον καιρό, έμαθα ότι αυτός ο ξάδερφος δε βλέπει. Τίποτα. Μαύρο. Για αυτό πρέπει όταν ακούω ότι θα έρθουν σπίτι, να μαζεύω τα παιχνίδια που υπάρχουν στο πάτωμα, μην τα πατήσει καταλάθως, πέσει και χτυπήσει. Μπελάς σε πρώτο άκουσμα ο ξάδερφος! Όσο ήμαστε μαζί, δεν πρέπει να τον κοροϊδεύω. Να μην του λέω ψέματα για πράγματα που δε μπορεί να δει. Τότε τα τηρούσα ευλαβικά. Τώρα πέφτει πολύ γέλιο! Αν είμαστε στο δωμάτιό του, δεν πρέπει να μετακινώ τίποτα, για να μην αλλάξει θέση και δεν μπορεί να το βρει μετά. Ξενέρωτη η συνύπαρξη, ε; Γρήγορα συνήθισα και την εικόνα του, αυτη με τα μονίμως κλειστά μάτια με τα υγρά βλέφαρα. Δε μου έκανε εντύπωση πια. Ακόμα, μερικές φορές, είχα κλείσει τα μάτια μου, και προσπαθούσα να μετακινηθώ μέσα στο σπίτι, για να καταλάβω ως είναι να είσαι τυφλός. Γενικά, στα μάτια μου τότε, η συνύπαρξη μαζί του φάνταζε σημαντική. Μεγάλη ευθύνη! Γινόσουν με μιας κάτι ξεχωριστό.
Το σημαντικότερο που έμαθα ήταν να μην του συμπεριφέρομαι σα να είναι κάτι ξεχωριστό. Σα να διαφέρει από μένα, την αδερφή μου και τα άλλα παιδιά του κοινωνικού μας περίγυρου. Σίγουρα ήθελε κάποια παραπάνω προσοχή, κάποια βοήθεια ίσως, αλλά δε θα υπάρξουν τρελές αλλαγές. Θα παίξουμε τα παιχνίδια που θέλουμε και εκείνος θα συμμετάσχει στο βαθμό που μπορεί. Στο κρυφτό, π.χ. θα παίξει μαζί με κάποιον άλλο, που θα τον κρατά από το χέρι. Γιατί δε μπορεί μόνος του να βρει κρυψώνα και αν προσπαθήσει, πιθανότατα δε θα αφήσει τίποτα όρθιο για να κρυφτούν οι υπόλοιποι. Στο κυνηγητό το ίδιο, ενώ στο ποδόσφαιρο, μια σακούλα γύρω από τη μπάλα θα την κάνει προσβάσιμη!!
Έμαθα λοιπόν, εξ'αρχής να μην τον αντιμετωπίζω σαν κάτι διαφορετικό. Να μην τον αποκλείω απο δραστηριότητες και να μην αποκλείω δραστηριότητες από την καθημερινότητά μας. Έμαθα να προσαρμόζω. Στην αρχή έπρεπε να προσαρμόζω τη δραστηριότητα στα μέτρα που θα μπορούσαμε να την κάνουμε μαζί. Μετά από καιρό, άρχισα να προσαρμόζω και εκείνον στα μέτρα της δραστηριότητας που είχαμε αποφασίσει να συμμετάσχουμε. Με αυτό τον τρόπο, όλα αυτά τα χρόνια έχουμε κάνει τα πάντα προσβάσιμα. Κέντρα διασκέδασης, τα μεγαλύτερα κλαμπ της πόλης, ταξίδια στο εξωτερικό, παραλίες, συναυλίες, δημόσια κτήρια και πόσα άλλα...
Η ζωή όμως δεν είναι μονοδιάστατη, έτσι υπάρχει η ματιά αυτών που τον θεώρησαν κάτι ιδιαίτερο. Αυτοί που θα τον καθοδηγήσουν από το χέρι ακόμα και από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Εκείνοι που θα προθυμοποιηθούν να κάνουν τα πάντα αντί για αυτόν, μην τυχόν και γίνει κάτι λάθος. Δεν έχουν κακή πρόθεση. Είναι ο δικός τους τρόπος να τον κάνουν να αισθανθεί ίδιος με τους υπόλοιπους. Ίσως αν ποτέ δεν κάνει κάτι μόνος, δεν θα κάνει κάτι λάθος, άρα δε θα καταλάβει ότι είναι διαφορετικός. Μια λογική που λέει ότι αν δε φανεί κάτι, είναι σα να μην υπάρχει. Και αν δε φανεί, ούτε ο ανάπηρος ούτε οι γύρω του θα αισθανθούν μειονεκτικά. Αν δεν υπάρξει όμως η αναπηρία, πως θα τον κάνεις ικανό να την αντιμετωπίσει; Να σταθεί στα πόδια του και να δραστηριοποιηθεί μόνος του; Μια ζωή πρέπει να περιμένει κάποιον άλλο να κάνει το κάθετι για αυτόν;
Μια άλλη ματιά, ήταν αυτή των ανθρώπων που δεν άνηκαν στον κοινωνικό περίγυρο. Όλοι εκείνοι που σε συναντούν στο πάρκο, στην παιδική χαρά, στο σούπερ μάρκετ, παντού. Χωρίζονται σε 3 κατηγορίες. Στην πρώτη είναι εκείνοι που μόλις καταλάβουν τι συμβαίνει θα απομακρυνθούν. Με κομψό ή όχι και τόσο, τρόπο θα τα μαζέψουν και θα φύγουν. Με βλέμμα καρφωμένο πάνω σου, γεμάτο ενοχές ή φόβο από άγνοια, αλλά σίγουρα γεμάτο οίκτο. Τόσο φόβο και οίκτο που δεν αντέχουν να συνυπάρξουν μαζί σου. Από την άλλη, είναι όλοι εκείνοι που θα θελήσουν να σε κάνουν να αισθανθείς άνετα, συζητώντας μαζί σου το πρόβλημα. Οξύμωρο; μα γιατί; όταν έχεις ένα πρόβλημα, τι θα σε κάνει να αισθανθείς πιο άνετα, από το να το συζητάς ενδελεχώς με τον κάθε άσχετο; αυτοί λοιπόν έχουν εκατοντάδες απορίες. Για τα πιο απίθανα πράγματα επίσης, πάντα έχουν διαβάσει ή έχουν ακούσει για κάποιον που το είχε και θεραπεύτηκε. Και σου δίνουν κουράγιο. Και σου λένε να μην στεναχωριέσαι. Και δώσ'του πάλι οίκτος... και οι τελευταία κατηγορία εκείνων που δε θα κάνουν τίποτα. Απολύτως. Θα μείνουν εκεί και θα σε κοιτάζουν με βλέμμα γεμάτο οίκτο. Τίποτα παραπάνω. Πολύς οίκτος αδέρφια...
Θα σταματήσω εδώ. Ας προσπαθήσει ο καθένας να αναγνωρίσει τη δική του ματιά. Σε ποια από τις παραπάνω κατηγορίες εντάσσεται; Αυτό είναι το κομμάτι το οποίο ενδείκνυται περισσότερο απ'όλα για σχολιασμό. Πάρτε βήμα και δώστε μας τη δικά σας οπτική πάνω στις διαφορετικές μας ματιές.
Στο επόμενο μέρος, θα προσπαθήσουμε να μαντέψουμε τη δική του ματιά....

Η πρώτη ματιά.

 Από το blog αυτό, δίνουμε βήμα στη στήλη «Με Τα Δικά Μου Μάτια», σ’έναν νέο εκπαιδευτικό, κοντά στα 30, που θα ακροβατήσει αρθρογραφικά με τη βοήθεια κάθε αναγνώστη, με τη δική σας βοήθεια, σε ένα είδος «κοινωνικών χρονογραφημάτων»!

 
 
(Το κείμενο που ακολουθεί, είναι το πρώτο μιας σειράς άρθρων, για το πως είναι να μεγαλώνεις με ένα άτομο με αναπηρία στο οικογενειακό σου περιβάλλον.Θα ακολουθήσουν κι άλλα . Και μαρτυρίες και συνεντέξεις και καταγγελίες , όχι όμως στα πλαίσια τις ολιστική προσσεγισης , του λαϊκισμού ή του αφορισμού δικαίων και αδίκων . Ακολουθήστε μας ηλεκτρονικά και... θα δείτε !!! )

 Είσαι λοιπόν γύρω στα 5 και έχεις φάει το πρώτο σοκ. Θα σκάσει αδερφάκι! Δε μπορείς να βγάλεις άχνα, γιατί όλο τον προηγούμενο καιρό είχες λυσσάξει να το ζητάς. Μέχρι και από το χασάπη του σούπερ-μάρκετ, μιας και –αθώο μου...- από εκεί σου είχαν πει ότι παίρνουν τα παιδιά. Νιώθεις να χάνεις τη μονοκρατορία, σε γενικές γραμμές όμως, είσαι μεσ΄την τρελή χαρά....
Παιδί θα κάνει και η γυναίκα του ξαδέρφου της μαμάς. Εκείνου του ψηλού, μελαχρινού, που τον φοβάσαι γιατί μιλάει άγρια και δυνατά... αυτού! Πάνω-κάτω τον ίδιο καιρό με τη μαμά, άκουσα να λένε. Ο καιρός περνάει, οι μαμάδες φουσκώνουν -η δικιά μου πιο πολύ- και όλοι είμαστε χαρούμενοι και περιμένουμε τα μωράκια.
Ξαφνικά το τηλέφωνο χτυπάει. Η μάνα μου είναι ξετρελαμένη από τη χαρά της. 'ΓΕΝΝΗΣΕ!! ΓΕΝΝΗΣΕ!!'. Όσο πιο γρήγορα μπορεί, με την κοιλιά στο στόμα, ντύνεται, με ντύνει και εμένα, κάνει και ζέστη... έρχονται και μας παίρνουν και ξεκινάμε για το μαιευτήριο. Τέτοια χαρά! Φτάνουμε, εγώ περιμένω έξω και η μαμά με τη φίλη της μπαίνουν μέσα.
Βγαίνει κλαμένη! Πρόσωπο κατακόκκινο. Δεν μπορεί καλά-καλά να περπατήσει... Μα τι πάθανε; Πριν λίγο όλοι τους πετούσαν στα σύννεφα! Με τα πολλά, επιστρέφουμε σπίτι. Ατελείωτο κλάμα η μάνα μου. Χαμηλόφωνες συζητήσεις με τον πατέρα μου... εκείνο το βράδυ νομίζω δεν κοιμήθηκε κανείς. Ούτε εγώ, και ας μην το κατάλαβαν. Έσκασα από την περιέργεια.
Οι υπόλοιπες ημέρες πέρασαν έτσι. Θέμα συζήτησης, ένα και μοναδικό. Όλοι στεναχωρημένοι, απελπισμένοι. Συζητήσεις μέχρι το πρωί. Τι πάθανε, ποίος φταίει, τι τιμωρία πληρώνουν, ποιός έδωσε το 'σκάρτο' γονίδιο, πού να το πάνε, πού να το τάξουν... ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του, όσο του φτάνει το λογικό του... Μου εξήγησαν και μένα! Μάλλον με είδαν έτοιμο να σκάσω από περιέργεια. Το μωράκι, δεν είναι πολύ καλά. Κάτι έχει στα μάτια του... δε βλέπει... δεν είναι τίποτα σίγουρο ακόμα... δε θα πρέπει να το συζητάω, γιατί αυτά τα λένε οι μεγάλοι. Δεν έχω καταλάβει απόλυτα, αλλά κακό είναι αυτό που του συμβαίνει.
Η αδερφή μου γεννήθηκε!! Λίγες μέρες μετά. Όλοι είναι πιο χαρούμενοι και με προσέχουν περισσότερο! Εγώ περιμένω πότε θα έρθει σπίτι. Πήγα και είδα και τη μαμά στο μαιευτήριο! Ολόκληρο παιδί έκανε, ακόμα τεράστια μου φαίνεται... ήρθε σπίτι, όλα καλά. Κλαίει πολύ αλλά εμένα μ'αρέσει που έχω αδερφάκι...
Πάμε στα βαφτίσια του μικρού που γεννήθηκε. Όλοι είναι χαρούμενοι! Περίεργο... Όλο τον προηγούμενο καιρό κλαίγανε και ήταν μέσα στην απελπισία. Όλοι χαμογελάνε και κάνουν πλάκα, αλλά στα πεταχτά, ρίχνουν και κανένα χαμηλόφωνο σχόλιο μεταξύ τους. Ο ξάδερφος της μαμάς ξετρελαμένος. Μιλάει φωναχτά και γελάει δυνατά. Το μωρό είναι τυλιγμένο σε μια γαλάζια πλεχτή κουβέρτα. Δεν το είδα καθόλου. Κρίμα... και ήμουν πολύ περίεργος να δω τα μάτια του. Να δώ πως είναι. Όλοι για αυτό συζητάνε τόσο καιρό. Έχω τόσες απορίες και δε μπορώ να ρωτήσω γιατί όλοι μου λένε να μη ρωτάω γιατί δεν κάνει. Εγώ πότε θα τα δω...;
αυτό είναι ένα καλό σημείο να σταματήσουμε. Στο επόμενο μέρος, θα μιλήσουμε για τα παιδικά χρόνια μου, του. ΜΑΣ!!! αναμείνατε...



*Ο Νίκος Πολύδωρος είναι καθηγητής στο χώρο της ξενόγλωσσης εκπαίδευσης.

ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΙΘΥΝΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ

Μάθαμε ότι κάποια φορά, ένα άτομο με πρόθεση να διαπράξει ληστεία, χρησιμοποίησε ένα αναπηρικό αμαξίδιο και πυροβόλησε μέσα στην τράπεζα. Και με βάση αυτό το περιστατικό απαγορεύετε στους ΑΜΕΑ καταθέτες την πρόσβαση στις υπηρεσίες της “Εθνικής Τράπεζας”.
Πείτε μας κύριοι Ραπάνε και Ταμβάκη ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΛΗΣΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΠΕΣΕΙ ΠΥΡΟΒΟΛΙΣΜΟΙ ΑΠΟ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΠΕΡΠΑΤΑΝΕ ΚΑΝΟΝΙΚΑ;;;;


Με την παραπάνω λογική δεν θα έπρεπε να μπαίνει κανείς στην τράπεζά σας.

Τα χρήματα και οι καταθέσεις των ΑΜΕΑ είναι καλοδεχούμενες, έτσι; Οι ίδιοι πάλι όχι!!

Όταν από μια ιδιωτική σχολή που σε μαθαίνει πχ σουηδική μάλαξη ή τουίνα, το κράτος
απαιτεί να ξοδέψει το κόσμου τα λεφτά για να εξασφαλίσει πρόσβαση σε ΑΜΕΑ, από την ιδιωτική εταιρεία της τράπεζας δεν απαιτεί τίποτε έτσι;;;;

Φταίνε λοιπόν οι καταθέτες, ΑΜΕΑ και μη, να πάνε και να σηκώσουν τα πάντα από την “εθνικούλα” για να απαλλάξουν τους κυρίους αυτούς από την ενόχληση της παρουσίας τους άπαξ και δια παντός;

Είστε απαράδεκτοι και αυτό σηκώνει καταγγελία για καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και διακρίσεις εις βάρος πολιτών με γνώμονα την σωματική τους κατάσταση.
Πιθανόν να εμπίπτει και στο νόμο περί εχθροπάθειας που ελπίζω να τον χρησιμοποιήσει ο κος Μουμτζόγλου εναντίον της “Εθνικής” με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Πηγή Πληροφοριών: www.tvkosmos.gr

Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

ΑΡΘΡΟ-ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ "LIBERATION" ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Liberation : " Ο Έλληνας αν και χτυπημένος μέχρι θανάτου , πάντα σηκώνεται " !
Άρθρο-ύμνος για την Ελλάδα


Όχι , αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα , αν και δραματικό , δεν είναι μια καταστροφή . Είναι επίσης μια ευκαιρία .Γιατί η δύναμη του χρήματος έχει , για πρώτη φορά , υπερβεί με ένταση το ρυθμό της μέχρι τότε σταδιακής, σχολαστικής και προσεκτικά οργανωμένης καταστροφής του δημοσίου συμφέροντος και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας . Και σε μια χώρα τόσο διάσημη , για τη φιλοσοφία ζωής , στον αντίποδα του αγγλοσαξονικού μοντέλου , και....
διάσημη για την ακούραστη αντίσταση που έχει φέρει στις πολλαπλές μορφές καταπίεσης που προσπάθησαν να τη χαλιναγωγήσουν .

Ο Έλληνας δε χορεύει και δε θα χορέψει ποτέ στο ένα πόδι , ούτε θα σκύψει δουλικά , ανεξάρτητα από τα καθεστώτα που θέλουν να του επιβάλλουν .Χορεύει με τα χέρια του , σα να θέλει  να πετάξει προς τα αστέρια .Γράφει στους τοίχους αυτό που θα του άρεσε να διαβάσει κάπου αλλού . Καίει μια τράπεζα όταν δεν του αφήνουν πλέον τη πολυτέλεια να ψήσει στη παραδοσιακή του ψησταριά .Ο Έλληνας είναι τόσο ζωντανός , όσο η ιδεολογία της απειλής θανάσιμη . Και ο Έλληνας αν και χτυπημένος μέχρι θανάτου , πάντα σηκώνεται .

Ναι , η Ευρώπη της οικονομίας ήθελε να δημιουργήσει ένα παράδειγμα . Αλλά μες τον εκνευρισμό της να χτυπήσει τη χώρα που φαινόταν η πιο αδύναμη στη ευρωζώνη , μέσα στην υπερβολική της βία , η μάσκα της έπεσε . Είναι τώρα περισσότερο από ποτέ , η ώρα να καταδείξουμε το αληθινό της πρόσωπο : αυτό του ολοκληρωτισμού . Γιατί πρόκειται πραγματικά περί αυτού . Και υπάρχει μόνο μία απάντηση στον ολοκληρωτισμό: ο αγώνας, επίμονος και ανυποχώρητος, μέχρι τη μάχη, αν χρειαστεί, καθώς διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξη. Έχουμε έναν κόσμο, μια ζωή, και αξίες να υπερασπιστούμε. Παντού στους δρόμους, είναι τα αδέλφια μας, οι αδελφές μας, τα παιδιά μας, οι γονείς μας, οι οποίοι έχουν πληγεί μπροστά στα μάτια μας, ακόμα και αν είναι μακριά. Πεινάμε, κρυώνουμε και πονάμε μαζί τους. Όλα τα χτυπήματα που δέχονται μας τραυματίζουν εξίσου. Κάθε παιδί στην Ελλάδα που λιποθυμά στο σχολείο του, μας καλεί στην αγανάκτηση και στην εξέγερση.


Για τους Έλληνες, είναι καιρός να πούνε όχι, και, για όλους εμάς, ήρθε ο καιρός να τους υποστηρίξουμε. Επειδή ο ελληνικός λαός σήμερα ηγείται της μάχης κατά του οικονομικού ολοκληρωτισμού, που καταστρέφει παντού τη δημόσια περιουσία, απειλεί την καθημερινή επιβίωση, διαδίδει την απόγνωση, το φόβο και την αποχαύνωση μέσα από έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων.


Πέρα από έναν συναισθηματικό θυμό που εκτονώνεται με την καταστροφή των συμβόλων της καταπίεσης, αναπτύσσει έναν διαυγή θυμό, των αγωνιστών που αρνούνται να στερηθούν την ίδια τους τη ζωή προς όφελος της τραπεζικής μαφίας και της λογικής της, αυτής του "τρελού χρήματος". Με τις συνελεύσεις της άμεσης δημοκρατίας, το κίνημα της πολιτικής ανυπακοής, το κίνημα "Δεν πληρώνω" και τις πρώτες εμπειρίες της αυτοδιαχείρισης, μια νέα Ελλάδα αναδύεται αυτή τη στιγμή, που απορρίπτει την τυραννία της αγοράς για λογαριασμό των ανθρώπων. Δεν γνωρίζουμε πόσο καιρό θα πάρει για τους ανθρώπους να ελευθερωθούν από την εθελοντική δουλεία τους, αλλά είναι βέβαιο ότι, αντιμετωπίζοντας τη γελοιότητα της πελατειακής πολιτικής, των διεφθαρμένων δημοκρατιών, τον τραγελαφικό κυνισμό του κράτους των banksters (τραπεζική μαφία), θα έχουμε μόνο την επιλογή -ενάντια σε κάθε εκβιασμό- να διαχειριστούμε τις υποθέσεις μας εμείς οι ίδιοι.


Η Ελλάδα είναι το παρελθόν μας .
Είναι επίσης και το μέλλον μας .
Ανακαλύψτε την ξανά μαζί της !
Το 2012 ας γίνουμέ όλοι Έλληνες !
Liberation


Potoula V.


Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

ΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ

Τον πιο πάνω τίτλο σκεφτόμουν σε παράφραση της παλιάς Ελληνικής ταινίας με τη Ρένα Βλαχοπούλου και χαμογελούσα, φτάνοντας το απόγευμα του Σαββάτου 3 Μαρτίου 2012 στο λιμάνι του Πειραιά.
Στην προβλήτα που αράζουν τα Κρητικά καράβια, είχε πριν λίγα λεπτά φτάσει και ένα group 24ων μαθητών από την Κρήτη που επέστρεφαν από την επίσκεψη τους στο Ευρωκοινοβούλιο στο Στρασβούργο στο νησί τους.
Ανάμεσα τους και μια παλιά μου γνώριμη, η δεσποινίδα Ραφαέλα Καπετανάκη, μαθήτρια σήμερα της Β’ Τάξης του Πειραματικού Λυκείου Ηρακλείου.
Τη Ραφαέλα την είχα γνωρίσει δύο χρόνια νωρίτερα, στο πλαίσιο ενός προγράμματος Αγωγής Υγείας που έτρεχαν τότε στο Πειραματικό Γυμνάσιο Ηρακλείου σχετικά με τα άτομα με προβλήματα όρασης.
Μια σεμνή, πολύ όμορφη (από τότε είχα πάρει τις πληροφορίες μου), ντροπαλή κοπέλα, που μου είχε κάνει εντύπωση η συμπεριφορά και η στάση της γιατί αντιστεκόταν στις εξάρσεις της εφηβείας. Και πολύ ευγενική, γι’αυτό και δε μου αρνήθηκε να πιούμε για λίγο έναν καφέ και να μιλήσει στο «Με Άλλα Μάτια» για την εμπειρία της από το Ευρωκοινοβούλιο:

«Μας ζήτησαν στο σχολείο να γράψουμε μια έκθεση για τη μείωση πανευρωπαϊκά του δημοκρατικού ελλείμματος στις μέρες μας, κάνοντας και προτάσεις για την καλύτερη λειτουργία του Ευρωκοινοβουλίου», μου εξήγησε. Και έτσι η δεσποινίδα που της μονοπωλούσα τη συζήτηση παρά τους πειρασμούς του ελεύθερου χρόνου στην Αθήνα που της έβαζαν οι συμμαθητές και η αδελφή της, βρέθηκε έχοντας γράψει την 5η πιο συγκροτημένη έκθεση ιδεών στα έδρανα του Ευρωκοινοβουλίου!
«Το μόνο που δε μ’άρεσε ήταν ο κόμπος που νιώθαμε κάθε φορά που λέγαμε σε συνομηλίκους μας από άλλες χώρες της Ε.Ε. ότι είμαστε από την Ελλάδα. Κρυφογελούσαν, ακούγαμε κοροϊδευτικά σχόλια, μας σνόμπαραν επειδή όπως έλεγαν οι γονείς τους μας ταίζουν εδώ και καιρό… Μόνο με την Κυπριακή αποστολή είχαμε θερμές σχέσεις. Μα δεν ξέρω αν οι δικές μας ζωές, οι δικές μας ψυχές αξίζουν να γίνουν σε τέτοια ηλικία πιόνια στα πολιτικά παιχνίδια των κάθε είδους εταίρων», μου έλεγε η Ραφαέλα όση ώρα εγώ σκεφτόμουν πως αυτόν τον αγνό, λαύρο, νεανικό πολιτικό λόγο καμιά δεκαριά κόμματα προσπαθούν εδώ και μήνες να τον αρθρώσουν στη χώρα μας χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα….
«Μη με ρωτήσετε πολλά για την Ε.Ε., και το Ευρωκοινοβούλιο», μου είπε. «Δεν κατάλαβα πολλά. Μια ομίχλη έβλεπα μόνο διαβάζοντας και προσπαθώντας και εκεί ρωτώντας να κατανοήσω πώς όλο αυτό το σύστημα σε συνεργασία και με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα κλπ. Υπηρετεί το κοινό καλό των εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών. Και την ομίχλη δεν την έδιωξαν με τις απαντήσεις τους ούτε οι Ευρωβουλευτές που μας μίλησαν, υπεκφεύγανε και κάποιοι μπερδευτήκαμε ακόμα περισσότερο».

Και άντε τώρα να πουν στη Ραφαέλα και στους συμμαθητές της οι δάσκαλοι και οι γονείς της και οι φίλοι και οι γνωστοί και οι συνάδελφοι αυτών, πως αυτή η ομίχλη που κράτησε στο μυαλό της από την πρώτη της συστηματική επαφή με την Ε.Ε., εκδίδεται σήμερα σε βιβλία και επιτομές με αναλύσεις και σύγχρονες ερμηνείες της συνθήκης του Μάαστριχτ και της κοινής ταυτότητας του Ευρωπαίου Πολίτη.
Μα με τι μούτρα να κοιτάξεις μια γοητευτική νεαρή με φλογερό μυαλό και να συνεχίσεις να της λες βλακείες; Και εμείς αλλάξαμε θέμα γιατί φοβήθηκα μη με διαγράψει και από φίλο της στο Facebook!

<<Τι διαπιστώσαμε; Μια ανισότητα σήμερα στα ανθρώπινα δικαιώματα, το συνυπέγραφε έστω και σιωπηρά η στάση και η αμηχανία των Ευρωβουλευτών εκεί όταν θέταμε τέτοια ζητήματα. Δεν είναι όμως υγειές σήμερα σε καιρό Δημοκρατίας να πλήττονται ή να παραβιάζονται ανθρώπινα δικαιώματα ειδικά μέσα στους κόλπους της Ε.Ε., σημαίνει πως για κάποιο λόγω κάποιοι που ανέλαβαν να υλοποιήσουν το ορθό κατά τη γέννηση του Ευρωπαϊκό όραμα τώρα λοξοδρομούν. Αλλά δε θέλω να κρίνω αυστηρά, ίσως να μην καταλαβαίνω εγώ», είπε τινάζοντας πίσω το κεφάλι της και δίνοντας ταυτόχρονα με ιπποτικό θάρρος και αυτοπεποίθηση όπως αρμόζει στην ηλικία της, τη χαριστική βολή στο σημερινό διεθνές πολιτικό σύστημα.>>

Πίσω από τις περιγραφές της Ραφαέλας για τη διεθνή κουζίνα και τα καινούρια πιάτα που δοκίμασε στο Στρασβούργο, διέγνωσα μια έντονη κρυφή της επιθυμία για ένα πίτα γύρο απ’όλα και σταμάτησα τη συζήτηση!
Μου ήταν αρκετό να επιβεβαιώσω πως όσο θα υπάρχουν νέοι σαν τη Ραφαέλα θα υπάρχει και ελπίδα για τη χώρα μας και ίσως κάποια μέρα να σταματήσουμε να αυτοκαταστρεφόμαστε. Και με χαροποίησε ιδιαίτερα που το χρόνο για πολιτικές σκέψεις και κρίσεις, η Ραφαέλα τον ξεκλέβει από την προετοιμασία της για τις νυχτερινές της διασκεδάσεις, αφού και εκείνο το Σαββατόβραδο είπε αποφασιστικά και εξ αρχής «Όχι» στις παροτρύνσεις για «καυτό κοντό φόρεμα και ανάλογο βάψιμο» στην προγραμματισμένη έξοδο στα Αθηναϊκά μπουζούκια.
Καλή σας εβδομάδα και μην εφησυχάζετε, επιδιώξτε την επαφή σας με τις νέες γενιές, ακούγοντας μέχρι να αναλάβουν δράση το τραγούδι του Πασχάλη Τερζή για τη δειλή Ελλάδα που στον 21ο αιώνα κατάντησε να την κουρσεύουν οι φελλοί.
[Παρά την καταθλιπτική κατάσταση που ζούμε τους τελευταίους μήνες, η Ραφαέλα φαντάζεται το μέλλον και τη ζωή της στην Ελλάδα και όχι στο εξωτερικό (ευτυχώς!). Ο στόχος της επόμενης χρονιάς είναι για εκείνη η Νομική Σχολή και εμείς, η ομάδα του «Με Άλλα Μάτια», της ευχόμαστε ολόψυχα καλή επιτυχία!]

Κυριακή 8 Απριλίου 2012

"ΟΥΡΑΝΙΣΚΟΥ ΤΡΕΛΕΣ" - ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΜΑΓΕΙΡΙΤΣΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ

"ΟΥΡΑΝΙΣΚΟΥ ΤΡΕΛΕΣ"
Αυγά-μάτια..και όχι μόνο..!



Αισθήσεις 5, 6 για τους φίλους μας με ιδιαίτερες ικανότητες! Και επειδή δεν είμαι γιατρός να μιλήσω για τις άλλες αλλά μαγείρισσα,
θα προσπαθήσω να ομορφύνω την απόλαυση της γεύσης με ιδέες και συνταγές.
Είμαι η Βίβιαν Τσαραμύρση,πολύ καλή φίλη του Βαγγέλη και
επαγγγελματίας Chef.Εδώ θα βρείτε συνταγές κάθε εβδομάδα
για διάφορες περιστάσεις,από το sandwich που τρώτε για 10τιανό
μέχρι το μεγάλο σας γιορτινό τραπέζι.Δοκιμάστε τις
και πείτε μου!
Σχόλια πάντα επιτρέπονται και επιζητούνται!
Και θα τα λέμε από δω κάθε Κυριακή, μέρα που μας αφήνει συνήθως λίγο παραπάνω χρόνο να ασχοληθούμε με την κουζίνα από μεράκι και όχι για αγγαρεία! Ευχαριστώ τον Βαγγέλη για το βήμα που μου δίνει και μέσα από μαγειρικά κόλπα, πάμε να δούμε τη γεύση και τη μαγειρική "Με Άλλα Μάτια"!!!


ΠΑΣΧΑ
Το Πάσχα είναι η πιο λαμπρή γιορτή μας, έρχεται με τις μυρωδιές της άνοιξης στην καταπράσινη γη και τα ολάνθιστα λουλούδια. Τα κόκκινα αυγά της Ανάστασης και η πατροπαράδοτη μαγειρίτσα έρχονται πρώτα στην φροντίδα ενός σπιτιού που έχει αρχίσει την προετοιμασία από την αρχή της Μεγάλης Εβδομάδας. Έτσι το σπίτι θα μυρίσει από τα φρεσκοψημένα τσουρεκάκια και τα αυγά θα βαφτούν κόκκινα. Το Μεγάλο Σάββατο οι καμπάνες χτυπάνε τα μεσάνυχτα και με αναμμένες τις λαμπάδες γιορτάζουμε την Ανάσταση. Έπειτα απολαμβάνουμε την μαγειρίτσα και τσουγκρίζουμε τα αυγά. Το <<Χριστός Ανέστη>> ακούγεται από τις καρδιές όλων. Την επόμενη μέρα την Κυριακή του Πάσχα ο πρωταγωνιστής του τραπεζιού είναι το σουβλιστό αρνί. Αρνιά και κοκορέτσια γυρνούν στις σούβλες και αργοψήνονται στις εξοχές και στις αυλές των σπιτιών. Και ο χορός και το κέφι δεν σταματάει! Πάμε να δούμε την πατροπαράδοτη συνταγούλα για μαγειρίτσα…και μια συνταγούλα όπως βλέπουμε εδώ την μαγειρική Με Άλλα Μάτια…

ΜΑΓΕΙΡΙΤΣΑ


Υλικά
1 συκωταριά αρνίσια
¾ κούπας ρύζι
½ κιλό φρέσκα κρεμμυδάκια
1 ματσάκι άνηθο
2 κουτ. σούπας βούτυρο
3 αυγά
3 λεμόνια
Αλατάκι πιπεράκι

Εκτέλεση
Σε αλατισμένο βρασμένο νερό βάζουμε την συκωταριά να πάρει μια βράση, και αφαιρούμε με μια τρυπητή κουτάλα σταδιακά τον αφρό που βγαίνει στην επιφάνεια του νερού. Την βγάζουμε και την κόβουμε σε μικρά κομματάκια. Σουρώνουμε το ζουμί και ρίχνουμε μέσα τα ψιλοκομμένα κρεμμυδάκια και το βούτυρο και τα συκωτάκια. Το αφήνουμε να σιγοβράσει σε χαμηλή φωτιά. Μόλις βράσουν ρίχνουμε μέσα και το ρύζι. Παράλληλα θα φτιάξουμε το αυγολέμονο. Χτυπάμε τους κρόκους και ρίχνουμε στη μορφή κορδονιού το χυμό από 3 λεμόνια. Όταν είναι έτοιμο και το ρύζι ρίχνουμε μια κουταλιά σιγά σιγά από το ζουμί στο αυγολέμονο και συνεχίζουμε να πάρει σιγά την θερμοκρασία το αυγολέμονο. Και έπειτα το ρίχνουμε όλο μέσα στη κατσαρόλα και ανακατεύουμε συνέχεια και το ψιλοκομμένο άνηθο. Δοκιμάζουμε και προσθέτουμε αλάτι αν χρειάζεται. Σερβίρουμε με φρεσκοτριμμένο πιπεράκι.

Υλικά
1 συκωταριά αρνίσια
¾ κούπας ρύζι
½ κιλό φρέσκα κρεμμυδάκια
1 ματσάκι άνηθο
2 κουτ. σούπας βούτυρο
3 αυγά
3 λεμόνια
Αλατάκι πιπεράκι

Εκτέλεση
Σε αλατισμένο βρασμένο νερό βάζουμε την συκωταριά να πάρει μια βράση, και αφαιρούμε με μια τρυπητή κουτάλα σταδιακά τον αφρό που βγαίνει στην επιφάνεια του νερού. Την βγάζουμε και την κόβουμε σε μικρά κομματάκια. Σουρώνουμε το ζουμί και ρίχνουμε μέσα τα ψιλοκομμένα κρεμμυδάκια και το βούτυρο και τα συκωτάκια. Το αφήνουμε να σιγοβράσει σε χαμηλή φωτιά. Μόλις βράσουν ρίχνουμε μέσα και το ρύζι. Παράλληλα θα φτιάξουμε το αυγολέμονο. Χτυπάμε τους κρόκους και ρίχνουμε στη μορφή κορδονιού το χυμό από 3 λεμόνια.Όταν είναι έτοιμο και το ρύζι ρίχνουμε μια κουταλιά σιγά σιγά από το ζουμί στο αυγολέμονο και συνεχίζουμε να πάρει σιγά την θερμοκρασία το αυγολέμονο. Και έπειτα το ρίχνουμε όλο μέσα στη κατσαρόλα και ανακατεύουμε συνέχεια και το ψιλοκομμένο άνηθο. Δοκιμάζουμε και προσθέτουμε αλάτι αν χρειάζεται. Σερβίρουμε με φρεσκοτριμμένο πιπεράκι.

ΜΑΝΙΤΑΡΟΜΑΓΕΙΡΙΤΣΑ !

Υλικά για 4 άτομα
Μισο κιλό μανιτάρια πλευρώτους
3/4 κούπας ρύζι
1/2 κιλό φρέσκα κρεμμυδάκια
1 ματσάκι άνιθο
3 αυγά
3 λεμόνια
Ελαιόλαδο
Αλάτι , πιπέρι


Εκτέλεση
Τσιγαρίζουμε το ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι. Κόβουμε σε 2 με 3 κομμάτια τα μανιτάρια και τα τσιγαρίζουμε και αυτά. Έπειτα προσθέτουμε ζωμό λαχανικών και αφήνουμε να βράσει σε σιγανή φωτιά. Μόλις βράσουν ρίχνουμε μέσα και το ρύζι. Παράλληλα θα φτιάξουμε το αυγολέμονο. Χτυπάμε τους κρόκους και ρίχνουμε στη μορφή κορδονιού το χυμό από 3 λεμόνια. Όταν είναι έτοιμο και το ρύζι ρίχνουμε μια κουταλιά σιγά σιγά από το ζουμί στο αυγολέμονο και συνεχίζουμε να πάρει σιγά την θερμοκρασία το αυγολέμονο. Και έπειτα το ρίχνουμε όλο μέσα στη κατσαρόλα και ανακατεύουμε συνέχεια και το ψιλοκομμένο άνηθο. Δοκιμάζουμε και προσθέτουμε αλάτι αν χρειάζεται. Σερβίρουμε με φρεσκοτριμμένο πιπεράκι.
Καλό Πάσχα!!