meallamatia.blogspot.gr

meallamatia.blogspot.gr

Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

ΛΑΒΩΝΟΥΝ ΤΑ ΑΜΕΑ ΟΙ ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΚΥΝΗΓΟΙ ΤΩΝ ΜΑΙΜΟΥΔΩΝ

Στη Βουλή ο Ι. Βαρδακαστάνης: «Τα άτομα με αναπηρία βάλλονται &
δυσφημούνται»
Από τον Ιούλιο του 2011 οι αρμόδιοι υπουργοί μίλησαν για «ανάπηρους
μαϊμού» και μέχρι σήμερα το θέμα δεν έχει ξεκαθαριστεί, με αποτέλεσμα να
έχει κοπεί από τον Σεπτέμβριο η σύνταξη σε 40.000 πραγματικά ανάπηρους,
κατήγγειλε στην Ειδική Μόνιμη Επιτροπή της Βουλής, που συνεδρίασε με θέμα
«Πραγματικοί δικαιούχοι προνοιακών επιδομάτων», ο πρόεδρος της Εθνικής
Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία Ιωάννης Βαρδακαστάνης, την Πέμπτη 5
Απριλίου.
«Σήμερα, στην εποχή της κρίσης, η πολιτεία προσέγγισε το θέμα των ανάπηρων
με στοιχεία δυσφήμισης. Η αναπηρία λαβώνεται, βάλλεται. Τα άτομα με
αναπηρία νιώθουμε μια συστηματική προσπάθεια υπονόμευσης και κοινωνικής
απονεύρωσης για να περάσουν ληστρικές επιδρομές στα ελάχιστα μέτρα που
υπάρχουν για εμάς. Από πέρσι τον Ιούλιο του 2011 μίλησαν οι υπουργοί για
"ανάπηρους μαϊμού". Είμαστε στον Απρίλιο και ακόμα το κράτος δεν έχει
ξεκαθαρίσει το θέμα. Είναι υπόλογο. Πάγιο αίτημά μας ήταν και είναι η
θέσπιση κάρτας αναπηρίας από ένα καθαρό σύστημα που θα την εκδίδει. Εμείς
αγωνιστήκαμε γι' αυτήν. Στα χέρια όμως των πολιτικών έγινε κάρτα
δυσφήμισης και αδιαφορίας.


Από την 1η Σεπτεμβρίου του 2011 έχει κοπεί η σύνταξη σε 40.000 άτομα με
αναπηρία, στους πιο φτωχούς και αδύναμους, καθώς είναι ακόμα σε εξέλιξη ο
επανέλεγχος. Το σύστημα τους μεταχειρίστηκε με τον πιο απάνθρωπο τρόπο.
Υπάρχει μεγάλη ευθύνη και στο ΙΚΑ που τους χρησιμοποίησε ως προκρούστεια
κλίνη της τρόικας για να παρουσιάσουν μειώσεις στα κρατικά έξοδα», τόνισε
χαρακτηριστικά.
Συνεχίζοντας ο κ. Βαρδακαστάνης επεσήμανε: πρόεδρος της: «Δεν έχουμε ήθος,
ύφος, σύστημα, ανθρώπινη ή επιστημονική προσέγγιση σε αυτά τα θέματα.
Πρέπει η αξιολόγηση για την αναπηρία να είναι βαθιά επιστημονική, από ένα
αδιάβλητο διαφανέστατο σύστημα. Η απογραφή που εξήγγειλαν οι υπουργοί, δεν
έδωσε τον πραγματικό αριθμό των αναπήρων. Αυτός θα προκύψει μόνο όταν
γίνει διασταύρωση στους δήμους. Διπλοεγγραφές υπάρχουν γιατί δεν υπάρχει
ενιαία αρχή πληρωμής. Αν την είχαμε δεν θα υπήρχαν και οι μαϊμού ανάπηροι.
Εμείς στηρίξαμε την απογραφή γιατί θέλουμε οριστικά να ξεκαθαριστεί αυτή η
ιστορία».
Σχολιάζοντας την περίπτωση της Ζακύνθου, ο κ. Βαρδακαστάνης ανέφερε ότι η
Συνομοσπονδία είχε παρατηρήσει από το 2003 αύξηση των τυφλών που έπαιρναν
το σχετικό επίδομα χωρίς να δικαιούνται, ζήτησε να παρέμβει ο εισαγγελέας
και να κάνει έλεγχο αλλά ποτέ δεν εισακούστηκε.
Παράλληλα αναφέρθηκε και στο Κέντρο Πιστοποίησης Αναπήρων, τονίζοντας ότι
οδηγείται σε αποτυχία εξαιτίας τόσο της κακής διαχείρισης όσο και γιατί το
σύστημα δεν είναι διαφανές. «Η πυρομανία και η παιδοφιλία είναι ασθένειες.
Δεν είναι αναπηρία. Αυτά δεν υπάρχουν πουθενά στο κόσμο. Το αίτημά μας σε
όλα τα πολιτικά κόμματα είναι να ανατραπεί το σημερινό σύστημα και να
δημιουργήσουμε ένα σοβαρό, αδιάβλητο αντικειμενικό. Δική σας ευθύνη είναι
ως πολιτικοί να ξεκαθαρίσετε την κατάσταση. Εμείς απαιτούμε πλήρη
εκκαθάριση και ταυτόχρονα δέσμευση του πολιτικού συστήματος ότι θα
δημιουργηθεί ένα σύστημα με ανθρώπινο, επιστημονικό αντικειμενικό διαφανή
τρόπο που σέβεται τον άνθρωπο».
Πηγή Πληροφοριών: www.esaea.gr


ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΡΟΥΜΠΛΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΟΥΣ

«Aγαπητοί συνάδελφοι και αγαπητοί φίλοι.
Ως κοινωνία βιώνουμε μια κρίση καταστροφική για τα κοινωνικά δικαιώματα και το κοινωνικό κράτος. Από τη δεκαετία του '70 αγωνιζόμαστε με πείσμα και επιμονή γιατί πιστεύουμε ότι αναπηρία δεν σημαίνει ανικανότητα. Είναι μια ιδιαιτερότητα που απαιτεί σεβασμό και εξασφάλιση ευκαιριών, προκειμένου να οδηγήσει στην αξιοποίηση των δυνατοτήτων που με αυτή συνυπάρχουν. Η κατοχύρωση του σεβασμού της αξιοπρεπείας του κάθε ανθρώπου υπήρξε απόλυτη προτεραιότητα των κοινών προσπαθειών και αγώνων μας. Είμαστε οραματιστές του κοινωνικού κράτους και αγωνιστές της υπεράσπισής του. Πιστεύουμε ότι το κοινωνικό κράτος και τα κοινωνικά δικαιώματα είναι μοχλός ανάπτυξης και όχι χαμένες επενδύσεις, όπως με κυνισμό υποστηρίζει ανιστόρητα ο νεοφιλελευθερισμός.
Γνωρίζοντας και βιώνοντας προσωπικά την κοπιώδη προσπάθεια που απαιτείται από τον καθένα από εμάς προκειμένου να ξεπεραστούν τα μικρά και μεγάλα εμπόδια που ορθώνει ο κοινωνικός αποκλεισμός στην καθημερινή μας ζωή, πίστεψα και εξακολουθώ να πιστεύω στην ανάγκη κατοχύρωσης και συνεχούς διεύρυνσης των κοινωνικών δικαιωμάτων που εξασφαλίζουν στα πρόσωπα με αναπηρία την καλύτερη δυνατή λειτουργική, πνευματική και κοινωνική αξιοποίηση των δυνατοτήτων τους. Μαζί με πολλούς από εσάς αναπήρους και γονείς, αγωνιστήκαμε σταθερά και αποφασιστικά από τη δεκαετία του '70 προκειμένου να διεκδικήσουμε όσα έχουμε κατακτήσει μέχρι σήμερα. Κανένας δεν μας χάρισε τίποτα. Και δεν θα είχαμε σημειώσει την παραμικρή πρόοδο αν εμείς οι ίδιοι δεν προβάλαμε, δεν προκρίναμε και δεν διεκδικούσαμε με πείσμα το σεβασμό της αξιοπρέπειάς μας.
Τα τελευταία δυο χρονιά η πολιτική και ιδεολογική εκτροπή της παράταξης που πίστεψα στο παρελθόν, η υποταγή των αξιών της σε αξιώματα και σκοπιμότητες εχθρικά για την κοινωνία, ο άμεσος κίνδυνος κατεδάφισης όλων των κοινωνικών δικαιωμάτων, με οδήγησαν σε πλήρη πολιτική και ιδεολογική ρήξη προκειμένου να συνεχίσω να υπερασπίζομε το συμφέρον της πατρίδας και της κοινωνίας μας, όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι.
Αγαπητοί συνάδελφοι και φίλοι, όλοι είμαστε κοινωνοί των κινδύνων που απειλούν την κοινωνία και τον καθένα ξεχωριστά. Όλοι διαισθανόμαστε ότι τα δεδομένα μπορεί να χειροτερέψουν. Ωστόσο, όλοι οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι η παραίτηση απέναντι σε αυτές τις τραγικές συνθήκες μπορεί να αποβεί καταστροφική. Σήμερα καλούμαστε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας σε κόμματα και σε πρόσωπα που είναι διατεθειμένα να υπερασπιστούν την πατρίδα και την κοινωνία. Με πολλούς φίλους και συναγωνιστές που είχαν τις ίδιες αγωνίες συγκροτήσαμε μια πολιτική πρωτοβουλία την “Ενωτική Κίνηση”, την οποία δεν μετατρέψαμε σε κόμμα πιστεύοντας ότι ο ρόλος μας αυτή τη στιγμή υπαγόρευε την εξάντληση όλων των ορίων και περιθωρίων με σκοπό τη συγκρότηση ενός κοινωνικού, πατριωτικού, αναπτυξιακού, εναλλακτικού κυβερνητικού μετώπου.
Παρά τις επίμονες προσπάθειές μας οι συλλογικότητες στις οποίες απευθυνθήκαμε, δυστυχώς δεν ανταποκριθήκαν στην ιστορική τους ευθύνη. Ο μονός φορέας που πίστεψε στην αναγκαιότητα μιας τέτοιας προσπάθειας ήταν ο Συνασπισμός της Αριστεράς και ο Πρόεδρός του, ο Αλέξης Τσίπρας.
Έτσι συγκροτήσαμε την πρωτοβουλία ‘ΣΥΡΙΖΑ – Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο" αναζητώντας, τώρα αλλά και μετεκλογικά, τις απαιτούμενες προγραμματικές συγκλήσεις με όσους αντιλαμβάνονται ότι σε τέτοιες στιγμές προέχει το συμφέρον της κοινωνίας και της πατρίδας και όχι τα ποσοστά και οι επί μέρους καταγραφές.
Αγαπητοί συνάδελφοι και φίλοι, στα πλαίσια αυτής της συνεργασίας θα είμαι Υποψήφιος Βουλευτής του Ενωτικού Κοινωνικού Μετώπου στη Β’ Αθηνών.
Αισθανόμενος – στη βάση της πολιτικής και κοινωνικής μου διαδρομής, αλλά και της πρόσφατης αδιαπραγμάτευτης ρήξης μου – ότι έχω το δικαίωμα να σας κοιτάζω στα μάτια και να απευθύνομαι σε εσάς ως πολίτες και ως συναδέλφους, σας ζητώ να ενεργοποιηθείτε πανελλαδικά και να στηρίξετε με αποφασιστικότητα το ψηφοδέλτιο του “ΣΥΡΙΖΑ- Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο”. Σε ότι αφορά τη δική μου υποψηφιότητα, σας καλώ να κρίνετε με τη συνείδηση σας εάν η παρουσία μου στο κοινοβούλιο σηματοδοτεί την αναγκαία αντίσταση για την προάσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων και την εξασφάλιση ενός αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης για όλους μας, ιδιαίτερα για εκείνους που εξαιτίας της βαριάς ιδιαιτερότητας τους δεν είναι σε θέση να υπερασπιστούν μόνοι τα δικαιώματά τους.»

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΥΡΟΥΜΠΛΗΣ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΜΕ ΤΟ ΣΥΡΙΖΑ-ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ
ΣΤΗ Β’ ΑΘΗΝΩΝ.
Βιογραφικό σημείωμα:
Ο Παναγιώτης Κουρουμπλής γεννήθηκε το 1951 στο Ματσούκι Αιτωλοακαρνανίας και κατάγεται από ποντιακή προσφυγική οικογένεια. Είναι Δρ. κοινωνικών επιστημών, δικηγόρος και εκλέχτηκε τρεις φορές βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στο νομό Αιτωλοακαρνανίας. Από τον Ιούλιο του 2011 που καταψήφισε το μεσοπρόθεσμο είναι ανεξάρτητος βουλευτής.
Το 1961 έχασε το φως του από έκρηξη γερμανικής χειροβομβίδας, απομεινάρι του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Πολιτικοποιήθηκε από τα μαθητικά του χρόνια στη Σχολή Τυφλών, ενώ στη συνέχεια εισήχθη με Πανελλήνιες Εξετάσεις στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1974 συμμετέχει ενεργά στους αγώνες του φοιτητικού και λαϊκού κινήματος. Την περίοδο 1976-1981 επικέντρωσε την προσπάθειά του στην οργάνωση της κοινωνικής εξέγερσης των τυφλών με κεντρικά αιτήματα το δικαίωμα στη μόρφωση, στην αξιοπρέπεια και την κατοχύρωση των κοινωνικών τους δικαιωμάτων. Συγκρούστηκε με τους αντιδραστικούς κατεστημένους μηχανισμούς του κράτους, της εκκλησίας και των διαχειριστών της φιλανθρωπίας και διώχθηκε με το Νόμο 4000.
Την περίοδο 1993-1996 διετέλεσε Γενικός Γραμματέας Πρόνοιας του Υπουργείου Υγείας και επιτέλεσε ουσιαστικό έργο με έμφαση στην παιδική προστασία, στην τρίτη ηλικία και στα άτομα με αναπηρία. Η δημιουργία πλήθους καινοτόμων κοινωνικών υποδομών πρόνοιας συνδέθηκε με την περίοδο άσκησης των καθηκόντων του στην εν λόγω θέση.
Για την κοινωνική του δράση τιμήθηκε πολλές φορές από ελληνικούς και διεθνείς φορείς (Ίδρυμα Μ. ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΥ, Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών, τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, Λέσχη Υγείας της Ευρώπης κ.α.). Το 2006 η Ακαδημία Αθηνών τον βράβευσε ως αναγνώριση των κοινωνικών και πολιτικών του αγώνων με σκοπό την οικοδόμηση ενός αποτελεσματικού κοινωνικού κράτους και μίας ανθρώπινης κοινωνίας.
Η συνέπεια στο πολιτικό και κοινωνικό του έργο επέβαλε την παύση της συμπόρευσής του με το ΠΑΣΟΚ του μνημονίου, που αποτέλεσε και την προσωπική του κόκκινη γραμμή ως προς τη συνείδηση και την πολιτική του θέση.
Σήμερα είναι μέλος της προσωρινής συντονιστικής επιτροπής της Ενωτικής Κίνησης για τη συγκρότηση ενός ευρύτερου αριστερού προοδευτικού και δημοκρατικού μετώπου.
Είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά.
Επικοινωνία:
web: www.kouroumplis.gr
facebook: http://www.facebook.com/profile.php?id=100002677773030
email: panagiotis@kouroumplis.gr
Tηλ: 2103244711, 2641044203, Fax: 2103218158, 2641044202

Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

ASPERGER-ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΣΟΦΟΥ

Άρθρο τής εφημερίδας «Η Καθημερινή» τής 26ης Φεβρουαρίου 2012.
Έμαθε μόνος του να μιλάει 16 γλώσσες όμως μερικές φορές δεν μπορεί καν να
δέσει τα κορδόνια του ή να μεταφέρει ένα ποτήρι νερό! Ο Βενελίν Νικολάεβ,
που πάσχει από αυτήν τη σπάνια μορφή αυτισμού, μας «ξεναγεί» στον μοναχικό
κόσμο του.
     
ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΚΟΝΤΟΥ
Ο Γιώργης γεννήθηκε το Φλεβάρη του 2005. Ως μωρό ήταν καλόβολο και ήσυχο,
όμως, όταν έγινε δύο ετών, η οικογένεια άρχισε να υποπτεύεται ότι ήταν
διαφορετικός. Η αδερφή του -τρία χρόνια μεγαλύτερη- είχε περπατήσει 14
μηνών, εκείνος στους 24 ακόμη μπουσουλούσε. Στην ηλικία του, η μεγάλη
διακρινόταν για την πολυλογία της, εκείνος είχε μείνει στο «μπαμπά» και
«μαμά». Το παιχνίδι του ήταν χωρίς φαντασία, εξαντλούνταν στο να στοιχίζει
στρατιωτάκια. Οι απλούστερες δεξιότητες, όπως το να κουμπώσει το παντελόνι
του ή να χρησιμοποιήσει το πιρούνι, του φαίνονταν βουνό. Η παιδίατρος ήταν
καθησυχαστική: «Μην ανησυχείτε, κλασική περίπτωση «slow starter», δηλαδή
παιδιού με αργή εκκίνηση. «Το πολύ σε έξι μήνες θα έχει περπατήσει και το
λεξιλόγιο του θα είναι καλύτερο και απ΄ αυτό της αδελφής του».

Η αλήθεια είναι ότι στα τρίτα του γενέθλια περπατούσε με υπέρμετρη
προσοχή, είχε εμπλουτίσει το λόγο του με είκοσι παραπάνω λέξείς, αλλά και
πάλι, εξελισσόταν με αργούς ρυθμούς. Στον παιδικό σταθμό διαβεβαίωναν πως
είναι ένα κανονικό παιδί, παρ΄ όλα αυτά και χωρίς κάποια ιατρική
γνωμάτευση άρχισε λογοθεραπεία και εργοθεραπεία. Στα τέσσερα του, με την
κατάσταση να παραμένει στάσιμη, άρχισαν σι επισκέψείς σε διάφορα κέντρα,
κρατικά και μη, και μετά από πολλές εξετάσεις οι ειδικοί αποφάνθηκαν πως ο
Γιώργης πάσχει από το σπάνιο «σύνδρομο Ασπεργκερ». Και τώρα, τι γίνεται;
Το σύνδρομο πήρε το όνομά του από τον Hans Asperger, που το 1944, στη
Βιέννη, παρατήρησε τη δυσκολία μερικών έφηβων αγοριών να ενταχθούν
αρμονικά στο πλαίσιο μιας ομάδας. Παρατήρησε επίσης ότι παρουσίαζαν
δυσκολίες στην κοινωνική χρήση του λόγου και περιορισμένη κατανόηση
χειρονομιών και εκφράσεων του προσώπου. Εντόπισε και θετικά
χαρακτηριστικά, όπως υψηλό επίπεδο μαθηματικής σκέψης και ιδιαίτερες
ικανότητες στις γνωστικές τους λειτουργίες. Παρ΄ όλα αυτά, τα άτομα αυτά
ήταν ευάλωτα στα πειράγματα και στους εκφοβισμούς των συμμαθητών τους. Τα
συμπεράσματά του δεν βρήκαν υποστηρικτές και μόλις το 1970 οι εργασίες του
Asperger μεταφράστηκαν στα Αγγλικά, ενώ στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 το
σύνδρομο άρχισε να αναγνωρίζεται. Ήρθαμε σε επαφή με άτομα που έχουν άμεση
ή έμμεση σχέση με το σύνδρομο Ασπεργκερ, ώστε να το κατανοήσουμε όσο το
δυνατόν καλύτερα. Δεν ήταν εύκολο...
Ο τελειομανής ένοικος
Η συνάντηση με τον 38χρονο Βενελίν Νικολάεβ έγινε ένα κυριακάτικο πρωινό
στο διαμέρισμά του, στο Μαρούσι. «Δεν σας γνωρίζω», μου είπε στο τηλέφωνο,
«και όπως καταλαβαίνετε, στο χώρο μου θα αισθάνομαι περισσότερο ασφαλής».
Εργάζεται ως γραμματέας στον Ελληνικό Σύλλογο για το Σύνδρομο Ασπεργκερ,
όντας και ο ίδιος άτομο με Ασπεργκερ...
Το ραντεβού μας ήταν στίς 12.00, αλλά έφτασα δέκα λεπτά νωρίτερα. Σκέφτηκα
πως θα με περίμενε, αλλά η απάντησή του στο θυροτηλέφωνο μου θύμισε πως τα
άτομα με το σύνδρομο δεν θέλουν να ξεφεύγουν ούτε δευτερόλεπτο από το
πρόγραμμά τους. «Δεν είμαι ακόμα έτοιμος να σας υποδεχτώ», μου είπε
ελαφρώς ενοχλημένος. Τελικά, στις 12.00 ακριβώς ξεπρόβαλε από την είσοδο
της πολυκατοικίας και, αφού πρώτα μου έριξε μια διεισδυτική ματιά, με
προσκάλεσε στο διαμέρισμα. Ετοιμάστηκα να βάλω το κασετοφωνάκι, αλλά ο
Βενελίν μού έκοψε τη φόρα. «Με αναστατώσατε και δεν πρόλαβα να πάρω το
πρωινό μου».
Αποτραβήχτηκε στην κουζίνα και εγώ βρήκα την ευκαιρία να κοιτάξω καλύτερα
το χώρο του. Προσπάθησα να ανακαλύψω έστω και έναν κόκκο σκόνης στο
τραπεζάκι, στα εκατοντάδες βιβλία διάφορων γλωσσών πάνω στα ράφια. Δεν
υπήρχε. Τα άτομα με το σύνδρομο είναι τακτικά και δεν ανέχονται καθόλου
την ακαταστασία. Επέστρεψε γρήγορα και, αφού μου πρόσφερε μία κούπα καφέ,
μου «έκοψε» μαχαίρι οποιαδήποτε προσπάθεια φιλικής προσέγγισης. «Θα σας
παρακαλούσα να μου μιλάτε στον πληθυντικό, όπως άλλωστε κι εγώ»...
«Μέχρι τα 32 μου, ευτυχώς ή δυστυχώς, ζούσα σε άγνοια όσον αφορά το
πρόβλημά μου», άρχισε να μου αφηγείται την ιστορία του. «Το 2005 ήταν η
πρώτη φορά που άκουσα τον όρο Asperger. Ένας παλιός φίλος από το
Πανεπιστήμιο Αθηνών, με σπουδές στο Cambridge πάνω στην ειδική εκπαίδευση
και γνώστης των διάφορων προβλημάτων μου, των αδιεξόδων μου θα έλεγα
καλύτερα, μετά από μια συζήτησή μας, μου πέταξε τη... βόμβα: "Φίλε μου,
εσύ έχεις αυτισμό". Η μόνη μου επαφή με το ζήτημα ήταν η ταινία "Ο
άνθρωπος της βροχής" με τον Ντάστιν Χόφμαν. Για να σας προλάβω - δεν
ταυτίστηκα καθόλου με τον κεντρικό χαρακτήρα του φιλμ, το ίδιο είπα και
στον γνωστό μου. Επανήλθε, λοιπόν. "Εντάξει, αν όχι αυτισμός, τότε σίγουρα
σύνδρομο Ασπεργκερ". Δεν είχα ιδέα τι είναι αυτό, άνοιξα τις
εγκυκλοπαίδειες και τελικά βρήκα ορισμένες καταχωρίσεις που το
περιέγραφαν. Η πρώτη μου σκέψη ήταν "δεν ταιριάζουν αυτά στην περίπτωσή
μου", αλλά τα λεγόμενα του φίλου με είχαν επηρεάσει. Θα μου πείτε, τόσα
χρόνια κανείς δεν είχε δώσει σημασία στη διαφορετικότητά σας; Πολλοί, αλλά
το Ασπεργκερ είναι σύνδρομο. .. νέας κοπής, μέχρι και πριν από λίγα χρόνια
δεν υπήρχε καν καταχωρισμένο στα βιβλία».
Έμαθε μόνος του 16 γλώσσες
Ο Βενελίν γεννήθηκε στη Σόφια. Άριστος μαθητής, εισήχθη στο πανεπιστήμιο
στο τμήμα Κλασικής Φιλολογίας και ένα χρόνο αργότερα πήρε υποτροφία για
την Ελλάδα, όπου, αφού έμαθε τη γλώσσα μας, γράφτηκε στη Φιλοσοφική
Αθηνών. Είχε ασχοληθεί ήδη με εννέα γλώσσες που τελειοποίησε και σήμερα
κατέχει 16! Με διορθώνει: «16 γλωσσικά συστήματα, κανείς δεν μιλάει αρχαία
Βουλγαρικά ή αρχαία Ελληνικά». Περιττό να αναφέρω ότι τα ελληνικά του
είναι καταπληκτικά. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι πίσω από αυτό το
επίτευγμα κρύβεται συστηματική αυτοδιδασκαλία. Οι... Ασπεργκερ πιο εύκολα
τα καταφέρνουν μέσα στη μοναξιά και δύσκολα συνεργάζονται.
Σε φροντιστήριο ξένων γλωσσών πήγε αργότερα, όχι ως μαθητής, αλλά ως
καθηγητής. Τις ξένες γλώσσες τις είχε μάθει μόνος, διαβάζοντας
επιστημονικά εγχειρίδια! Τυχαία νομίζετε ότι το Ασπεργκερ έχει
χαρακτηριστεί σύνδρομο του «μικρού σοφού»; «Είχα ενδοιασμούς για το αν
έπρεπε να απευθυνθώ σε κάποιον ειδικό, είχα μεγαλώσει με την ιδέα πως, αν
ζητήσεις τη βοήθεια ψυχολόγου, είναι σαν να υπογράφεις ότι είσαι τρελός.
Τελικά, είχα την τύχη να με ακούσουν στο Κέντρο Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης
του Δήμου Αμαρουσίου. Εκεί με βοήθησαν ουσιαστικά και 2,5 χρόνια μετά, το
2007, πήρα από το κράτος το χαρτί που με αναγνώριζε επίσημα ως άτομο με
αναπηρία».
Η μητέρα του πίσω στη Βουλγαρία δυσκολεύτηκε να αποδεχτεί ότι ο γιος της
ήταν άτομο με Ασπεργκερ. «Στην ηλικία των έξι ετών με έβαλαν σε ένα ίδρυμα
νοσοκομειακής μορφής. Οι εξετάσεις έδειξαν ότι πάσχω από ρευματισμούς
νευρολογικής φύσης, ασθένεια γνωστή ως χορεία. Στο συμπέρασμα αυτό έφτασαν
προφανώς λόγω των χοροειδών κινήσεων των άκρων. Δεν ήξεραν... Μεγάλωσα ως
ένα αρρωστιάρικο παιδί, αντικείμενο χλευασμού από τους συνομηλίκους μου.
Πάλι καλά που γλίτωσα σοβαρούς εκφοβισμούς και νταηλίκια. Σε μια πολύ
χτυπητή περίπτωση, εδώ στην Αθήνα, κάτι παλιόπαιδα έπιασαν έναν συμμαθητή
τους της Α΄ Γυμνασίου, που έχει το σύνδρομο, και τον πέταξαν στον κάδο
απορριμμάτων. Από το σοκ που υπέστη το παιδί, εγκατέλειψε το σχολείο για
πάντα».
Ο Βενελίν δυσκολεύεται να καταλάβει το λεπτό χιούμορ και τα υπονοούμενα,
επιδιώκει την ασφάλεια της ανωνυμίας και προβληματίζεται όταν πρόκειται να
κάνει λεπτές κινήσεις, όπως να δέσει τα κορδόνια των παπουτσιών του ή να
μεταφέρει ένα πιάτο με σούπα. Η σχέση του με το ασθενές φύλο είναι μάλλον
τυπική. «Τι να πω, μάλλον δεν κατέχω τη γλώσσα του φλερτ. Ένας άνθρωπος με
Ασπεργκερ φιλτράρει τα πράγματα που του συμβαίνουν μέσω της δια- νόησής
του και δεν εμπιστεύεται τα συναισθήματά του, τα οποία μάλιστα πολλές
φορές εκλογικεύει. Όλα αυτά είναι λόγοι που κάνουν μια γυναίκα να
απομακρυνθεί, αλλά ενδέχεται ορισμένες να σαγηνεύονται από το... εξωτικό
και το σπάνιο της περίπτωσής του».
Σηκώνομαι να φύγω, με συγκρατεί. Θέλει να πει περισσότερα, τα άτομα με
Ασπεργκερ μπορούν να μιλούν για μέρες πάνω σε ένα θέμα που τους αφορά. Τον
ευχαριστώ, μου προτείνει το χέρι του, αλλά δεν με κοιτάζει στα μάτια... Ο
Βενελίν με πανεπιστημιακή εκπαίδευση και απίστευτες γνώσεις μένει στο
περιθώριο, γιατί απλώς έχει το σύνδρομο Ασπεργκερ. Η Ελλάδα του 2012...
Από τον Μιχαήλ Άγγελο ώς τον Γούντι Αλεν
Ειδικοί έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα όχι σημαντικές προσωπικότητες του
παρελθόντος διέθεταν -σύμφωνα με έρευνες- όλα τα κριτήρια προκειμένου να
θεωρούνται σήμερα άτομα με Ασπεργκερ. Κανείς βέβαια δεν πρόκειται να το
μάθει με σιγουριά... Στη λίστα. μεταξύ των άλλων, περιλαμβάνονται οι
Μιχαήλ Άγγελος, Μπετόβεν, Τζέιν Οστιν, Γκράχαμ Μπελ, Τόμας Εντισον,
Μπένζαμιν Φράνκλιν, Αλμπερτ Αϊνστάιν, Καρλ Γιουνγκ. Μαρκ Τουέιν. Φρίντριχ
Νίτσε αλλά και ο Μάικλ Τζάκσον. Από τους εν ζωή αξίζει να αναφέρουμε τους
Μπομπ Ντίλαν, Μπιλ Γκέιτς (δίνει εκατομμύρια δολάριο ετησίως στο σύλλογο
ατόμων με Ασπεργκερ), Αλ Γκορ, Γούντι Αλεν. Παιδί με Ασπεργκερ είναι και ο
μικρός ήρωας του μυθιστορήματος «Εξαιρετικά δυνατά και απίστευτα κοντά»
του Τζόναθαν Σάφρον Φόερ (2009, εκδόσεις Μελάνι), του οποίου η
κινηματογραφική μεταφορά διεκδικεί απόψε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας.
Διάγνωση από... ουρολόγο και γυναικολόγο!
Οι γονείς των παιδιών με σύνδρομο Ασπεργκερ βιώνουν καθημερινά ένα
Γολγοθά. Η Στέλλα Βεκρή, μητέρα του 14χρονου Νίκου, μας περιγράψει την
προσωπική της εμπειρία. «Έχουμε δώσει σε όλους τους καθηγητές του
αντίγραφα από τη γνωμάτευση για την κατάσταση του, αλλά κανείς δεν μπήκε
στον κόπο να ενημερωθεί. Πιστεύουν ότι είμαστε υπερβολικοί και αρνούνται
να πιστέψουν πως ο Νίκος παρουσιάζει προβλήματα συγκέντρωσης. Πρόσφατα η
καθηγήτρια των Γερμανικών ανέβαλε το τεστ τριμήνου για 15 ημέρες και
ξαφνικά ένα πρωινό πήρε τα παιδιά την ώρα των Θρησκευτικών, τα πήγε σε μια
άλλη αίθουσα, τους έδωσε μερικά φωτοτυπημένα κείμενα και απαίτησε να
απαντήσουν σε δεκάδες ερωτήσεις. Ο Νίκος της έλεγε "δεν καταλαβαίνω",
έκλαιγε για δύο ώρες και στο τέλος του τριμήνου τού έβαλε 8. Αν γνώριζε τι
συμβαίνει, θα αντιδρούσε διαφορετικά». Η Σοφία Χριστοπούλου, μητέρα του
16χρονου Γιώργου, μαθητή της Α Λυκείου, στέκεται στη συρρίκνωση του
κοινωνικού κράτους. «Μας δίνουν 580 ευρώ το δίμηνο, και αυτά γιατί η
αρμόδια επιτροπή αξιολόγησης έκρινε πως ο γιος μου έχει αναπηρία 67%. Η
πρωτοβάθμια επιτροπή αποτελούνταν από έναν παθολόγο, έναν ουρολόγο και
έναν γυναικολόγο - ειδικότητες άσχετες για να κρίνουν ένα παιδί με διάχυτη
αναπτυξιακή διαταραχή. Το Ασπεργκερ είναι ένα σύνδρομο που δεν "φωνάζει".
Φωλιάζει στην ψυχή. Επειδή τον έβλεπαν σωματικά αρτιμελή, δεν μπορούσαν να
διανοηθούν τι σημαίνει. Η αίτησή μου απορρίφθηκε, αλλά ευτυχώς δικαιώθηκα
στη δευτεροβάθμια επιτροπή».
Μύθοι και αλήθειες για τον αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας
ΜΑΡΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ, ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΑΣΠΕΡΓΚΕΡ
«Ο κόσμος θα ήταν πιο φτωχός χωρίς τα άτομα με Ασπεργκερ»
«Ο σύλλογος μας ιδρύθηκε ίο 2007 από γονείς ατόμων με ίο σύνδρομο και
ειδικούς, με σκοπό να γίνει γνωστή η συγκεκριμένη διαταραχή. Πρώτο μας
μέλημα ήταν να πληροφορήσουμε τον κόσμο ότι οι Ασπεργκερ είναι
διαφορετικοί σε βασικά σημεία, όπως η κοινωνικοποίηση και η επικοινωνία.
Από την άλλη. δεν έχουν κοινά στοιχεία με άτομα που πάσχουν από βαρύ
αυτισμό. Το Ασπεργκερ δεν είναι εμφανές και γι’ αυτόν το λόγο θεωρούνται
"κακομαθημένοι μαθητές" στα σχολεία τους, λόγω της άγνοιας των
εκπαιδευτικών για τη διαφορετικότητα τους.
Η πρώτη μεγάλη νίκη για το σύλλογο μας, που αριθμεί σήμερα 250 μέλη.
σημειώθηκε το 2008, όταν άλλαξε ο νόμος για την ειδική αγωγή. Μέχρι τότε
το Ασπεργκερ ήταν... ανύπαρκτο νομικά, αφού δεν προβλέπονταν ειδικές
συνθήκες για τα άτομα με το σύνδρομο στα σχολεία. Πλέον έχουν γίνει πολλά
βήματα προς τα εμπρός, καθώς υπάρχουν ειδικές εξετάσεις των παιδιών.
Δυστυχώς όμως όλα σταματούν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, όπου δεν υπάρχει
κανένας διαχωρισμός, σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Το γραφείο μου στο Χαλάνδρι γίνεται κάθε τρεις εβδομάδες τόπος συνάντησης
των μελών. Το καμάρι μας όμως είναι το "Στέκι". Εκεί συναντιούνται άτομα
με Ασπεργκερ, από 16 έως και 25 ετών, με νέους επιστήμονες, εθελοντές
ψυχολόγους, δασκάλους και συζητούν για τις εμπειρίες, τις δυσκολίες και το
μέλλον τους. Πολλά παιδιά συναντιούνται και εκτός, πηγαίνουν
κινηματογράφο, σε κάποιο μουσείο, ενώ το καταπληκτικό είναι ότι υπήρξαν
και κάποια φλερτάκια... Ο κόσμος θα ήταν πιο φτωχός αν δεν υπήρχαν τα
άτομα με το σύνδρομο. Και το εννοώ».
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΙΑΠΕΡΑΣ
ΕΡΓΟΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ - ΨΥΧΟΛΟΓΟΙ. ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ - ΔΙΔΑΣΚΩΝ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ
ΚΕΜΠΡΙΤΖ
«Στα εξωτερικά ιατρεία, συχνά τους βγάζουν σχιζοφρενείς!»
«Το Ασπεργκερ ανήκει στο φάσμα του αυτισμού - στη μια πλευρά του
περιλαμβάνει τον κλασικό αυτισμό και στην άλλη το Ασπεργκερ, τα άτομα
δηλαδή με συμπτωματολογία σε πιο ελαφριά μορφή, με δείκτη νοημοσύνης μέσο
ή και μεγαλύτερο του φυσιολογικού και καλύτερη επικοινωνία. Ο ελληνικός
ορισμός είναι "Υψηλής λειτουργικότητας αυτισμός".
Στο παρελθόν, ένα άτομο με διαταραχή του φάσματος του αυτισμού λάμβανε
διάγνωση ψύχωσης, εφόσον οι υπηρεσίες ψυχικής υγείας δεν είχαν την
κατάλληλη εμπειρία. Αλλά και σήμερα λάθη συμβαίνουν. «Στα εξωτερικά
ιατρεία, ο γιατρός ρωτάει έναν ασθενή: "Ακούς φωνές;". Και η απάντηση
εκείνου είναι: "Φυσικά και ακούω". Χωρίς να ασχοληθεί περαιτέρω μαζί του,
του δίνει προσωρινή διάγνωση "Ψύχωση με ακουστικές ψευδαισθήσεις" και
ύστερα τον χαρακτηρίζει "σχιζοφρενή"! Μήνες αργότερα, ο ίδιος ασθενής μας
εξήγησε πως κατάλαβε ότι ο γιατρός τον ρωτούσε αν άκουγε τις φωνές των
ανθρώπων έξω από το ιατρείο. χαρακτηριστικό δηλαδή παράδειγμα
κυριολεκτικής σκέψης του ατόμου στο φάσμα του αυτισμού».
Το μεγάλο ερώτημα είναι, βέβαια, αν τα άτομα με τέτοιες διαταραχές μπορούν
μακροπρόθεσμα να επανέλθουν σε μια φυσιολογική κατάσταση. «Ούτε αυτοί με
κλασικό αυτισμό ούτε τα άτομα με Ασπεργκερ θα ξεπεράσουν το πρόβλημά τους-
οι διαταραχές θα υφίστανται σε όλη τους τη ζωή. Πλέον, όμως, τα άτομα με
το σύνδρομο μπορούν να βλέπουν τα πράγματα αισιόδοξα, καθώς, μέσο από
προγράμματα διαχείρισης των κοινωνικοί τους δεξιοτήτων και την αξιοποίηση
της καλής τους μαθηματικής σκέψης, τη μειονεκτήματα τους μπορούν να
ελαχιστοποιηθούν».
Πηγή: Εφημερίδα «Η Καθημερινή»

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Η ΜΠΛΟΦΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ


Του Στέλιου Κυμπουρόπουλου

Προέδρου του Συλλόγου Νέων Ιατρών

Τον τελευταίο καιρό έχω πιάσει πολλές φορές το στυλό και το χαρτί ώστε να γράψω τις σκέψεις μου και τον προβληματισμό μου για όσα γίνονται σε καθημερινή βάση στην ελλάδα ΜΑΣ (ναι το ‘ε’ δεν είναι τυπογραφικό λάθος. Η δική ΜΑΣ πατρίδα έγινε παιγνίδι μιας φούχτας ανθρώπων και έτσι η αξία του λατρεμένου αυτού του τόπου χάθηκε). Η κοροϊδία, η ψευτιά, η ειρωνεία, οι αβάσιμες υποσχέσεις, τα χαμένα και καμένα όνειρα του κάθε Έλληνα πολίτη ξεχωριστά, ο φόβος, η αβεβαιότητα μαζί με πολλές άλλες καταστάσεις και συναισθήματα έχουν γεμίσει τη ζωή. Πίσω από ένα χαμόγελο και ένα "καλά" βρίσκονται ιστορίες αγανάκτησης, απογοήτευσης και απαξίωσης. Αγανάκτηση για την καθημερινότητα, απογοήτευση για το αύριο, απαξίωση για την ίδια τη ζωή! Και οι πολιτικοί συνεχίζουν να μας εμπαίζουν.

Θα προσπαθήσω μέσα από μια ιδιαίτερη πράξη να κάνω μια γενίκευση. Μπορεί να είναι ατυχής, αλλά είναι μια πραγματικότητα της ελλάδας του 2012.

Η ελλάδα καταστρέφεται, αυτό το βλέπουμε όλοι. Κάθε έννοια κοινωνικού κράτους και κράτους πρόνοιας έχει καταρρεύσει. Συντάξεις και επιδόματα έχουν μειωθεί ή ακόμα και καταργηθεί. Παροχές για την αποκατάσταση ατόμων που πάσχουν από αναπηρία ή είναι άρρωστοι (σωματικά και ψυχικά) έχουν παραδοθεί στην "ανάπτυξη" της οικονομίας και δεν δίνονται. Έτσι, ένα γενικευμένο κύμα μειώσεων της ποιότητας ζωής πολυτέκνων, ανθρώπων με αναπηρία, ηλικιωμένων ατόμων παρατηρείται τον τελευταίο καιρό, στην εποχή των μνημονίων. Με αυτήν την κατηφορική πορεία δε χάνουμε μόνο την ποιότητα στη ζωή μας, αλλά σύντομα υπάρχει και ο κίνδυνος να χάσουμε και την ίδια τη ζωή.

Κάθε ημέρα κάτι αλλάζει, συνήθως προς το κακό, και μέσα σε αυτήν τη λαίλαπα των αλλαγών, οι ανάξιοι πολιτικοί μάς εμπαίζουν με την πολιτική τους συμπεριφορά. Αυτό μπορεί να φανεί μέσω ενός παραδείγματος. Την Μ. Τρίτη 10/04/12 επικυρώθηκε στη βουλ(ευτικ)ή των Ελλήνων (εδώ με ‘Ε’ γιατί πραγματικά η Βουλή ανήκει σε Έλληνες) μια πολλή σημαντική σύμβαση για τη ζωή των ανθρώπων με αναπηρία. Πρόκειται για τη Διεθνή Σύμβαση για τα δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία, μαζί με το Προαιρετικό Πρωτόκολλο της.

Με λίγα λόγια, η Συνθήκη αφορά ένα διεθνές όργανο για τα ανθρώπινα δικαιώματα που δημιουργήθηκε από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) για την προστασία των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας των Ατόμων με Αναπηρία. Το κείμενο εγκρίθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 13 Δεκεμβρίου 2006 και στις 30 Μαρτίου 2007 άνοιξε για υπογραφή. Από τότε και μέχρι σήμερα «περιμένει» να επικυρωθεί (δηλαδή να γίνει νομοθεσία του εκάστοτε κράτους) κάτι που έγινε μόλις πρόσφατα για την Ελλάδα από το ελληνικό κοινοβούλιο. Επιπλέον, το Προαιρετικό Πρωτόκολλο είναι μια συμπληρωματική συμφωνία της Σύμβασης που επιτρέπει στα κράτη-μέλη της να αναγνωρίσουν την αρμοδιότητα της Επιτροπής για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία, η οποία εξετάζει καταγγελίες από ιδιώτες. Δυστυχώς ο κόσμος μας δεν είναι τέλειος. Σε έναν τέτοιο κόσμο τα δικαιώματα που απαριθμούνται στην Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου θα ήταν αρκετά για να προστατεύουν όλους τους πολίτες. Όμως στην πράξη δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο και ορισμένες ομάδες όπως οι γυναίκες, τα παιδιά, οι πρόσφυγες ήταν πολύ χειρότερες από ό, τι συμβαίνει σε άλλες ομάδες. Έτσι, αυτές οι διεθνείς συμβάσεις είναι σε θέση να προστατεύσουν και να προωθήσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα αυτών των ομάδων. Κάτι παρόμοιο διασφαλίζει και η Σύμβαση για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία που με τα άρθρα της «προστατεύει» 650 εκατομμύρια ανθρώπων με αναπηρίες που ζουν στον κόσμο -περίπου 10% του πληθυσμού- από την έλλειψη των ευκαιριών και του τρόπου διαβίωσης που απολαμβάνει ο τυπικός πληθυσμός.

Με μια πρώτη ματιά αυτή η επικύρωση αποτελεί ένα μοναδικό βήμα για τη ζωή των Ελλήνων με αναπηρία. Μια πράξη που διευκολύνει την καθημερινότητα και τις ανάγκες αυτής ομάδας πολιτών. Όμως κάθε αποτέλεσμα καλό είναι να κρίνεται κάτω από το πλαίσιο στο οποίο εφαρμόζεται. Σε μια Ελλάδα που καταρρέει, η τόσο επαναστατική πρόοδος που πηγαίνει; Πηγαίνει στο χειροκρότημα για το πρόσωπο των βουλευτών-εισηγητριών (δυο γυναίκες βουλευτές από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας) λίγο πριν πραγματοποιηθούν οι εθνικές εκλογές; Πηγαίνει στο μπράβο του κόμματος που τις στηρίζει; Πηγαίνει στην προσπάθεια ανάδειξης μιας πιο θετικής εικόνας; Πηγαίνει στην αναγνώριση της ισότητας των πολιτών ενός κράτους; Αναρωτιέμαι που!

Πιθανότατα θα σκεφτεί κάποιος το πόσο αχάριστος είμαι. Αλλά μέσα από αυτήν την ιστοσελίδα βλέπουμε τις καταστάσεις ΜΕ ΑΛΛΑ ΜΑΤΙΑ! Αφού είναι τελικά τόσο σημαντικό γεγονός γιατί δεν αναδείχθηκε πανηγυρικά από τα ΜΜΕ; Γιατί δε συζητήθηκε πολλαπλώς σε blogsκαι ειδησεογραφικά portals; Γιατί δεν παρουσιάστηκε σαν ένα θετικό έργο της παρούσας κυβέρνησης; Αυτά τα "γιατί" και άλλα τόσα αναδύονται από το μυαλό μου που τελικά με οδηγούν σε μία και μοναδική απάντηση: το θέμα ουσιαστικά δεν ενδιαφέρει κανέναν!!!

Άραγε ξέρουν οι βουλευτές τι εργαλείο ψήφισαν ή το είδαν σαν μια τακτική «στάχτης στα μάτια» των πολιτών με αναπηρία για τις επερχόμενες εκλογές; Μήπως γνώριζαν πως τίποτα δε μπορεί να εφαρμοστεί, αλλά και για να εφαρμοστεί χρειάζονται ένα «δικαστικό κυνηγητό» το οποίο δε θα ξεκινούσε ποτέ, οπότε γιατί να μην επικυρώσουν τη Συνθήκη; Όταν δεν υπάρχουν ουσιαστικές βάσεις για την αναπηρία στην κοινωνία (για παράδειγμα λειτουργικές ράμπες στα πεζοδρόμια, προσβασιμότητα στα ΜΜΜ, πρόσβαση σε χώρους διασκέδασης), πως είναι δυνατόν να κυνηγήσουμε πιο ζωτικά δικαιώματα όπως είναι αυτό της Ανεξάρτητης Διαβίωσης; Όταν βλέπουμε πως οι νόμοι δεν εφαρμόζονται στο σύνολο τους, γιατί να περιμένουμε να εφαρμοστούν αυτοί οι κανονισμοί; Άρα με αυτήν τη ψήφιση αλλάζει κάτι;

Απάντηση σε αυτό το ερώτημα δε μπορεί να απαντήσει κανένας με σιγουριά. Κανείς δε δύναται ναι ξέρει αν αυτό το "χαρτί" χρησιμοποιήθηκε με λογική και ενδιαφέρον για μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα ή απλά χρησιμοποιήθηκε σαν μια κίνηση παραχώρησης και αναγνώρισης πίσω από ένα πονηρό χαμόγελο. Όποια και αν είναι η απάντηση είναι στο χέρι μας να απαιτήσουμε με πιο δυνατή φωνή αυτά που στην υπόλοιπη Ευρώπη ήδη εφαρμόζονται. Ας δείξουμε πως οι άνθρωποι με αναπηρία είναι ένας δυναμικός πληθυσμός και πως δεν επαφίεται στις παθητικές αλλαγές! Τότε και μόνο τότε η υπόλοιπη κοινωνία θα αναγνωρίσει τις ανάγκες μας. Τότε θα έχει γίνει και το βήμα για την αλλαγή μια ουσιαστικότερης παιδείας. Μιας ανθρωποκεντρικής παιδείας που έτσι και αλλιώς αποτελεί την αλλαγή όλων των αλλαγών!


Τρίτη 17 Απριλίου 2012

ΣΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ ΤΑ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΑ Ο ΜΗΤΡΟΠΑΡΑΠΑΝΟΣ

Του Βαγγέλη Αυγουλά
Ναι, με το Μητρο-παραπάνω έσπαγε «το μπουζούκι του Νικόλα» τέτοια φωνάρα σαν του Δημήτρη, μοναδικά φάλτσος, το δήλωνε και μόνος του. Και μοναδικά απολαυστικός!
Τώρα των αγγέλων τα μπουζούκια θα γεμίζουν συνέχεια αφού έκλεισαν για «Των Αιώνων την Παράγκα» το καλύτερο όνομα. Και η Ρόζα θα βρει τον φύλακα άγγελο της επιτέλους, τόσα χρόνια της έκανε καμάκι στη Γη και αυτή ποτέ δεν του απάντησε «Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία»;
Και εδώ κάτω, «Η Εθνική μας Μοναξιά» θα’ναι πια μεγαλύτερη αφού «Καλοκαίρια και Χειμώνες» θα περιμένουμε να ξαναφανεί ο Μητροπάνος στην πίστα, αλλά μάταια…
«Στον δρόμο που μαχαίρωσαν τη Στέλλα» ελέω οικονομικής κρίσης δε θα μπορεί πια να βγει κανείς μας «παίρνοντας το αμάξι του και στην τσέπη χαρτζιλίκι». Τι κι αν «στα Λαδάδικα πουλάνε αυτό που θες», αφού σήμερα δε μπορεί κανείς να αγοράσει τίποτα, κι ο Μητροπάνος ξεκίνησε «Παρέα Μ’έναν Ήλιο» το ταξίδι του για «του Παραδείσου τα μπουζούκια» και στην πορεία ίσως βρει και τα Κύθηρα, γιατί του αξίζει για τις μυριάδες στιγμές κεφιού που χάρισε τόσα χρόνια σε γενιές και γενιές.
Και αν «ο κυρ-Θάνος πέθανε παραπονεμένος», ευτυχώς ο Δημήτρης πέθανε ήσυχος, αθόρυβα, Κύριος και τιμητής του λαϊκού τραγουδιού ως την τελευταία στιγμή.
«Αλίμονο σ’αυτούς που δεν αγάπησαν» και Αλίμονο και σ’εμάς που θα πρέπει να συνηθίσουμε τέτοια απουσία, αλλά τι να κάνουμε «αφού στον Όλυμπο οι Θεοί το αποφασίσανε» και του έδωσαν «Ένα Ποτήρι Θάνατο» να πιεί…
Εκεί ψηλά, «Στης Ψυχής το Παρακάτω», αφήνοντας πίσω του τα «Τσιμεντένια Πρόσωπα», καπνίζοντας «λίγο πράσινο Κιφ Μαροκινό» «Για την Καρδιά ενός Αγγέλου» που «θ’αναζητά στη Σαλονίκη ξημερώματα», θα βλέπει τη θλίψη για το χαμό του στην ψυχή των Ελλήνων και μάλλον θα’χει αναθεωρήσει κιόλας το «Εμένα Δε Μ’Αγάπησε Κανείς» που έλεγε. Από κει ψηλά, θα μας θυμίζει «Στα Νυχτέρια Μας» και «Τα Πικροσάββατα» πως «Υπάρχει και το Ζεϊμπέκικο».
Μα είμαι σίγουρος πως και από τον άλλο κόσμο που τον πήγε «ο Χάρος που βγήκε Παγανιά», αυτός θα «γυρίζει απ’τη Νύχτα» αφού θα’χει σεργιανίσει κάτω από τα «δίδυμα φεγγάρια» έχοντας θυμηθεί την «Αγέννητη Αγάπη» του και ως «Παλιόπαιδο» που δήλωνε, θα ταράζει τις ώρες κοινής ησυχίας φωνάζοντας μας «Άκου, Έχω φωνή» και θα σπάει «Της Νύχτας τα Ηχεία», χωρίς πια να περιμένει κανέναν να του δείξει «το δρόμο που θα βαδίσει».
Καλό ταξίδι Δημήτρη
Κι εμείς εδώ θα «Σ’Αγαπάμε Ακόμα» και αν δε μπορέσαμε να κάνουμε κάτι να χάσεις το τρένο. «Σ’Αγαπάμε σαν αμαρτία» και χορεύουμε «Τα Κόκκινα τα Μπλουζ» για πάρτι σου, αλλά και κάθε «Πρώτο Φθινόπωρο», «Μ’Ένα Παράπονο», θα μας μένει η απορία «Πόσο Κοστίζει Μια Παράβαση του Νόμου»; Και σε κάθε «Στοίβα Καλαμιές», θα καίμε «Του Διαβόλου το Κιτάπι», «Στα Τρελά Μας Όνειρα Δοσμένοι, Πάντα Γελαστοί και Γελασμένοι»……
(ακολουθεί απόσπασμα από το www.newsit.gr)
Ο Δημήτρης Μητροπάνος γεννήθηκε στις 2 Απριλίου του 1948 στην Αγία Μονή, λίγο έξω από τα Τρίκαλα. Ήταν παντρεμένος με τη Βένια, τον φύλακα άγγελό του ως την τελευταία στιγμή. Είχαν δυο κοριτσάκια.

Μεγάλωσε χωρίς πατέρα. Μέχρι τα 16 του νόμιζε πως είχε σκοτωθεί στον ανταρτοπόλεμο. Αλλά τότε, έφτασε στα χέρια του ένα γράμμα, σύμφωνα με το οποίο ο πατέρας του ήταν ζωντανός και ζούσε στη Ρουμανία. Το γνώρισε 13 χρόνια αργότερα.

Έζησε δε δύσκολες οικονομικά εποχές. Από πολύ μικρός τα καλοκαίρια δούλευε για να βοηθήσει οικονομικά τη μάνα του. Πρώτα σαν σερβιτόρος στην ταβέρνα του θείου του ύστερα στις κορδέλες κοπής ξύλων. Μετά την τρίτη γυμνασίου, το 1964, κατέβηκε στην Αθήνα να ζήσει με τον θείο του στην οδό Aχαρνών. Πριν καν τελειώσει το γυμνάσιο, άρχισε να δουλεύει σαν τραγουδιστής.

Ο Μπιθικώτσης και ο «δεύτερος πατέρας» ΖαμπέταςΓνώρισε τον μεγάλο Γρηγόρη Μπιθικώτση σε μια εκδήλωση της εταιρίας του θείου του. Εκείνος ήταν που τον έπεισε να πάει στη θρυλική Κολούμπια.

Εκεί ο Τάκης Λαμπρόπουλος του γνώρισε τον Γιώργο Ζαμπέτα, δίπλα οποίο θα δουλέψει στα «Ξημερώματα». Τον Ζαμπέτα τον μνημόνευε πάντα ως μεγάλο του δάσκαλο και δεύτερο πατέρα.
«Είναι ο μόνος άνθρωπος στο τραγούδι ο οποίος με βοήθησε χωρίς να περιμένει κάτι. Με όλους τους υπόλοιπους συνεργάτες μου κάτι πήρα και κάτι έδωσα», είχε πει κάποτε.

Το 1966 ο Μητροπάνος συναντάται για πρώτη φόρα με τον Μίκη Θεοδωράκη και ερμηνεύει μέρη από τη «Ρωμιοσύνη» και το «Άξιον Εστί» σε μια σειρά συναυλιών στην Ελλάδα και την Κύπρο.
Ένα χρόνο μετά, ηχογραφεί τον πρώτο του 45άρη δίσκο, με το τραγούδι "Θεσσαλονίκη". Είχε προηγηθεί η ηχογράφηση του τραγουδιού "Χαμένη Πασχαλιά", το οποίο όμως λογοκρίθηκε από τη Χούντα και δεν κυκλοφόρησε ποτέ.

Χρονολογία σταθμός το 1972 όταν ο Δήμος Μούτσης και ο Μάνος Ελευθερίου κυκλοφορούν τον «Άγιο Φεβρουάριο», με ερμηνευτές τον Μητροπάνο και την Πετρή Σαλπέα, σηματοδοτώντας ένα σταθμό στην ελληνική μουσική.

Στη μακρόχρονη πορεία του στο ελληνικό τραγούδι, ο Δημήτρης Μητροπάνος συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους δημιουργούς του λαϊκού αλλά και του έντεχνου τραγουδιού. Γιώργος Ζαμπέτας, Μίκης Θεοδωράκης, Δήμος Μούτσης, Απόστολος Καλδάρας, Τάκης Μουσαφίρης ("Εμείς οι δυο" κ.α.), Χρήστος Νικολόπουλος ("Πάρε Αποφάσεις" σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου), Γιάννης Σπανός ("Ο Μητροπάνος τραγουδάει Σπανό") ήταν οι συνθέτες με τους οποίους συνδέθηκε επαγγελματικά. Είχε πει ότι η καλύτερή του δουλειά ήταν ο δίσκος που έκανε με τον Θάνο Μικρούτσικο (με στίχους Άλκη Αλκαίου, Κώστα Λαχά, Λίνας Νικολακοπούλου και Γιώργου Κακουλίδη) «Στου αιώνα την παράγκα».

"Η εκδρομή" του Γιάννη Μηλιώκα, το οποίο γράφτηκε για την επιστροφή του ερμηνευτή στη δισκογραφία μετά από ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας.
Από τις πιο πρόσφατες δισκογραφικές δουλειές του Δημήτρη Μητροπάνου, είναι η ζωντανή ηχογράφηση της συναυλίας του στο Ηρώδειο (Σεπτέμβριος 2009), αποτελούμενη από 2 CD με τον τίτλο "Τα τραγούδια της ζωής μου".


Η φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου είναι ο μελωδικός «τόπος» όπου συναντήθηκε ένα ρεύμα του λαϊκού τραγουδιού με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά από τη μια, με τραγούδια των οποίων οι στίχοι κυρίως και η μουσική σαφώς διαφοροποιούνταν από τη θεματολογία του κλασικού λαϊκού τραγουδιού.

Σε αυτή την συνάντηση η φωνή του καλλιτέχνη διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο γιατί από τη μια προσέλκυσε στιχουργούς και συνθέτες να γράψουν γι’ αυτή την φωνή με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι μέχρι τότε, ενώ από την άλλη μπόλιασε με την δωρική λιτότητα του κλασικού λαϊκού τραγουδιού το οποίο είχε επηρεάσει τον Μητροπάνο, νέες μορφές στιχουργικής και σύνθεσης.

Με την φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου έρχεται λοιπόν στο προσκήνιο ένα νέο και διαφορετικό είδος τραγουδιού μέσα στο οποίο συντίθεται αρμονικά το λαϊκό τραγούδι και η μπαλάντα. Αυτό το νέο και διαφορετικό είδος τραγουδιού διαδραμάτισε ιδιαίτερα στην δεκαετία του ’90 σοβαρό ρόλο στο ελληνικό τραγούδι, δίνοντάς μας μερικά υπέροχα τραγούδια, τα οποία εκτός των άλλων φέρουν και την προσωπική ερμηνευτική σφραγίδα του Δημήτρη Μητροπάνου και εκτιμάμε ότι δύσκολα θα ερμηνευθούν έτσι από άλλον.

H Ρόζα


Ρόζα, θα μπορούσε να είναι το όνομα μιας δεκαετίας ολόκληρης, μιας δεκαετίας που μας κοίταζε να γυρεύουμε στην άσφαλτο νερό. Ρόζα, το όνομα της κοριτσιού που ψάχναμε σε δρόμους που είχαν αλλάξει όνομα για να του εξομολογηθούμε τον έρωτά της. Ενός έρωτα που δεν ήταν από ζάχαρη, ενός έρωτα απελπισμένου. Ρόζα θα μπορούσε να είναι το όνομα του ονείρου σε εποχές που τα περάσματα στενεύουν. Ρόζα όμως θα μπορούσε να είναι και το όνομα της ελπίδας, το όνομα μιας χώρας φωτεινής και ανθρώπινης, ενός άλλου τόπου. Ρόζα θα μπορούσε να είναι το όνομα της ανάγκης που γίνεται ιστορία.

To 1996 κυκλοφόρησε ο δίσκος «Στου Αιώνα την παράγκα» με μελοποιημένους στίχους ποιητών από τον Θάνο Μικρούτσικο και ερμηνευτή τον Δημήτρη Μητροπάνο.

Στη φωνή του φτερούγισε και φτερουγίζει το πείσμα όσων ήθελαν και θέλουν να ζήσουν κόντρα στους δύσκολους καιρούς.

Στη φωνή του το λυτρωτικό δάκρυ ανεβαίνει ως την άκρη του ματιού, αλλά δεν πέφτει για να μην το πατήσουν οι αδιάφοροι περαστικοί.

Στη φωνή του το λυτρωτικό δάκρυ ανεβαίνει ως την άκρη του ματιού, και κυλάει ελεύθερα και λυτρωτικά όταν είσαι μόνος με τον εαυτό σου, οδηγώντας νύχτα στην ευθεία Κατερίνη-Θεσσαλονίκη.

Στην φωνή του ακούμπησε η μοναξιά του εσωτερικού μετανάστη, η μοναξιά του έρημου δρόμου χωρίς διαβάτες, το γερμανικό νούμερο του φαντάρου, το τελευταίο σφύριγμα βράδυ Κυριακής του τραίνου που φεύγει από τον επαρχιακό σταθμό.

Το δικό του «αχ» περισσότερο από τον λυγμό του καημού είναι ένα όπλο για να προχωρήσουμε με το κεφάλι ψηλά και την αξιοπρέπεια αλώβητη.

Γνώρισε τον κατατρεγμό, την φτώχεια και την βιοπάλη, γνώρισε την αγάπη της λαϊκής οικογένειας που κόντρα σε όλους τους καιρούς ήταν απάγκιο για τα παιδιά της.

Γνώρισε, έζησε, πείσμωσε, και γι’ αυτό τραγούδησε έτσι

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΣΧΗΜΗ



(άρθρο του δημοσιογράφου, συγγραφέα και υποψηφίου βουλευτή Δημήτρη Κωνσταντάρα για την εφημερίδα «Νέα Εγνατία» της Καβάλας)

Δεν γνωρίζω προσωπικά τον κύριο Χρήστο Μαγγούτα που έγραψε μιαν επιστολή με τίτλο « Κύριε Παπούλια, είστε Πρόεδρος της Δημοκρατίας;» και η οποία έφτασε διαδικτυακά στον υπολογιστή μου.Πάντωςλέει τις ασχημότερες αλήθειες που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια.

Ήταν καιρός κάποιος να το κάνει. Όχι προσωπικά για τον Κάρολο Παπούλια. Για τους περισσότερουςΠροέδρους Δημοκρατίας καιπρωθυπουργούς της χώρας μας που αποδείχτηκαν πολύ «λίγοι». Ποιοι και με ποια ευκαιρία «κέρδισαν» αυτό τον …τίτλο, μόνο η Ιστορία έχειτο δικαίωμα να το καταγράψει και κάποια στιγμή, να το «καταθέσει».

Ρωτώντας – ή καλύτερα υποβάλλοντας μη ερωτηματικές αλλά απόλυτες θέσεις-τον Κάρολο Παπούλια ο κύριος Μαγγούτας έθεσε ζητήματαπου ο κάθε Έλληνας πατριώτης – μια όχι ανέξοδος φεντεραλιστής της πεντάρας- θα ήθελε να θέσει, ίσως όχι περιμένοντας απάντηση αλλά μια απλή διέξοδο στην αγωνία του,του λέει:
« Αν είχα τη δύναμη θα προτιμούσα ως πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας όχι εσάς αλλά τον Ισλανδό πρόεδρο, τον Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον. Μπορεί να καυχιόμαστε ότι εμείς γεννήσαμε τη δημοκρατία, αλλά πάει καιρός πια που δεν έχουμε συγγένεια μαζί της. Όταν το ισλανδικό Κοινοβούλιο ενέκρινε κάποιο νόμο παρόμοιο με το Μνημόνιο 1 και στάλθηκε για επικύρωση στον πρόεδρο της δημοκρατίας, αυτός ενεργοποίησε το μόνο δικαίωμα που είχε, όπως κι εσείς: δεν το υπέγραψε και κάλεσε το λαό σε δημοψήφισμα. Ήταν η πρώτη φορά που έγινε δημοψήφισμα στη χώρα αυτή. Η εξήγηση ήταν σαφής: «Δε μπορώ εγώ ή οι λίγοι βουλευτές που ψήφισαν αυτό το νόμο να αναλάβω την ευθύνη να επικυρώσω ένα νόμο που θα επηρεάσει τη ζωή κάθε πολίτη της χώρας μου. Σε ένα τόσο σοβαρό θέμα μόνο ο λαός μπορεί να αποφασίσει. Το δημοψήφισμα έγινε και ο λαός απέρριψε το νόμο.Οι πολιτικοίέφεραν τροποποιημένο σχέδιο στη Βουλή, κάτι σαν Μνημόνιο 2, το οποίο ψηφίστηκε κατά πλειοψηφία και στάλθηκε στον πρόεδρο της Δημοκρατίας για επικύρωση. Και πάλι εκείνος είπε όχι και ζήτησε νέο δημοψήφισμα. Χρειάστηκε να κατεβεί στους δρόμους για να υπερασπιστεί τη θέση του ενάντια στη λυσσαλέα επίθεση των πολιτικών. Ήταν ανένδοτος στις αρχές του. Στο νέο δημοψήφισμα ο λαός απέρριψε και το Μνημόνιο 2.»

Δεν σκοπεύω να δημοσιεύσω ολόκληρη την επιστολή του κ. Μαγγούτα. Ο αγώνας του Γκρίμσον για την υπεράσπιση των Εθνικών του θέσεων και της ακεραιότητας του χαρακτήρα του οδήγησε την Ισλανδία σε μια καλύτερη θέση και τον ίδιο στη Δημοκρατική Αθανασία. Ένα μεγάλο κομμάτι του Ελληνικού λαού πάλεψε μόνο του, χωρίς τη βοήθεια του Προέδρου ή του πρωθυπουργού, με μια χούφτα βουλευτές και διανοούμενους στο πλευρό του και – μέχρι στιγμής- χάνει. Και χάνοντας ο λαός, χάνεται και η Ελλάδα. Το συμπέρασμα που «βγήκε» στην Ισλανδία όταν ότιδεν ευθύνεται ο λαός για όσα έκαναν οι πολιτικοί οι οποίο εκλέχτηκαν λέγοντας τα αντίθετα από όσα υποσχέθηκαν.

Στην Ελλάδα, οι ίδιοι άνθρωποι ξαναζητούν την ψήφο του.

Στην Ισλανδία,ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δήλωσε ότι δε θα είναι υποψήφιος για επόμενη θητεία. «Εκπλήρωσα το χρέος μου στο λαό μου» είπε. Και καταλήγει η μνημειώδης αυτή επιστολή : « Μήπως κ. Παπούλια θα’ πρεπε να επισκεφθείτε τους Βίκινγκς της Ισλανδίας για να πάρετε κάποια μαθήματα δημοκρατίας; Μήπως αυτοί που έτρωγαν βελανίδια όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες τώρα ξέρουν καλύτερα τι σημαίνει δημοκρατία ;»

Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

ΟΙ ΙΠΤΑΜΕΝΟΙ ΟΦΘΑΛΜΙΑΤΡΟΙ

Οι ιπτάμενοι οφθαλμίατροι του 007
Άρθρο τής εφημερίδας «Τα Νέα» τής 20ής Μαρτίου 2012.
Ένα DC-10 έχει μετατραπεί σε οφθαλμολογική κλινική και πηγαίνει όπου
υπάρχει ανάγκη.
Επιμέλεια: Γιώργος Αγγελόπουλος
Το Flying Eye Hospital, το ιπτάμενο οφθαλμολογικό νοσοκομείο, είναι ένα
ηθικά τέλειο σχέδιο. Ένα σχέδιο που έχει την υποστήριξη ενός
κινηματογραφικού σταρ, του Ντάνιελ Κρεγκ, του πιο πρόσφατου «Μποντ, Τζέιμς
Μποντ». Ο Κρεγκ θέλησε να χρησιμοποιήσει τη δημοτικότητά του και να κάνει
κάτι για τους άλλους και η Omega, η εταιρεία ρολογιών την οποία
διαφημίζει, του πρότεινε να εμπιστευθεί μια σοβαρή, διεθνή, παλιά, μη
κερδοσκοπική και μη κυβερνητική οργάνωση, την Orbis International, που από
το 1982 διεξάγει αγώνα κατά της τυφλότητας. Της ιάσιμης, όμως, αυτής που
οφείλεται στον καταρράκτη και θεραπεύεται εύκολα στον εύπορο Πρώτο Κόσμο,
όμως αλλού, σε χώρες όπως το Μπανγκλαντές, η Κίνα, η Αιθιοπία, η Ινδία, το
Βιετνάμ, το Περού ή η Τζαμάικα, κάνει τη διαφορά ανάμεσα σε μια αξιοπρεπή
ζωή και την άβυσσο της απελπισίας.

Το 80 τοις εκατό θεραπεύεται! Ο Ντάνιελ Κρεγκ και η Omega ανακάλυψαν πως,
σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, υπάρχουν στον κόσμο 39
εκατομμύρια άνθρωποι που είναι τυφλοί και στο 80% των περιπτώσεων η
τύφλωσή τους είναι ιάσιμη. 90% των ανθρώπων αυτών ζουν σε αναπτυσσόμενες
χώρες και η Orbis, με προγράμματα σε 89 χώρες, απευθύνεται σ΄ αυτούς, χάρη
στη χρηματοδότησή της από ιδιώτες και ιδρύματα και στους 500 εθελοντές
της.
Το γενικό επιτελείο της βρίσκεται στη Νέα Υόρκη, τα γραφεία στο Τορόντο,
στο Λονδίνο, στο Δουβλίνο, στο Χονγκ Κονγκ, στο Μακάο, στη Σαγκάη, στην
Ταϊπέι, στο Νέο Δελχί, στο Ανόι. Μέσα σε τρεις δεκαετίες έχει κάνει
επεμβάσεις σε περίπου 250.000 τυφλούς. Έχει περιθάλψει εκατομμύρια, κυρίως
παιδιά. Και διαθέτει ένα κόσμημα, το Flying Eye Hospital, ένα
οφθαλμολογικό κέντρο μέσα σε αεροπλάνο DC-10. Ακόμη και οι πιλότοι είναι
εθελοντές: συνήθως εργάζονται για τη FedEx ή την United Airlines, αλλά
στις διακοπές τους πιλοτάρουν το ιπτάμενο νοσοκομείο παντού, στη Νότια
Αμερική, στην Ασία, στην Αφρική. Κάθε σταθμός σημαίνει μια εβδομάδα
εντατικής δουλειάς στο πεδίο.
Επικίνδυνες αποστολές. Είναι σαν σενάριο κινηματογραφικής ταινίας. Το
DC-10 προσγειώνεται σε απίθανους διαδρόμους προσγείωσης για να δώσει τη
δυνατότητα στους χειρουργούς που μεταφέρει να επισκεφθούν και να κάνουν
επεμβάσεις στους μικρούς ασθενείς. Στο αεροπλάνο υπάρχει μια άρτια
εξοπλισμένη αίθουσα χειρουργείου, το σύστημα κλιματισμού διαθέτει ειδικά
φίλτρα που αποστειρώνουν τον αέρα, ο εξοπλισμός εκσυγχρονίζεται συνεχώς
βάσει των καλύτερων τεχνολογικών προδιαγραφών. Και όλα είναι πλήρως
αυτοτροφοδοτούμενα: για την παραγωγή ενέργειας χρησιμοποιείται το καύσιμο
του αεροπλάνου.
Όμως μέσα στο αεροπλάνο υπάρχουν κι άλλα. Μια αίθουσα διδασκαλίας όπου οι
γιατροί της Orbis μπορούν να εκπαιδεύουν ντόπιους γιατρούς. «Στην αρχή
είχα προγραμματίσει να επισκεφθώ το νοσοκομείο τους στο Βιετνάμ.
Μετά, μια σειρά από μικρές συμπτώσεις με έφερε σ΄ αυτό το ιπτάμενο
νοσοκομείο», λέει ο Κρεγκ μιλώντας στο ιταλικό περιοδικό «Λ΄ Εσπρέσο».
«Μέσα σε λίγες ώρες βρέθηκα από τις ΗΠΑ στην Ουλάν Μπατόρ, όπου τους
παρακολούθησα σε πλήρη δράση. Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία».
Πηγή: Εφημερίδα «Τα Νέα»