meallamatia.blogspot.gr

meallamatia.blogspot.gr

Σάββατο 5 Μαΐου 2012

ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΨΗΦΟΥ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

άρθρο του Παναγιώτη Παπαχρόνη Ιδιωτικού Υπαλλήλου για το "meallamatia"

"Προσπάθησα να βρω μια οπτική εικόνα απ' όπου θα μπορούσα να δω τις εκλογές αυτές μέσα από κάποιες σκέψεις που έκανα για τα πολιτικά κόμματα που έχουν τον πρώτο λόγο στην αυριανή εκλογική αναμέτρηση με χιουμοριστική διάθεση.
Άκουσα διάφορες απόψεις...Ψήφος διαμαρτυρίας...Ψήφος αγανάκτησης...Ψήφος στήριξης...Αποχή διαμαρτυρίας...Αποχή αγανάκτησης...Ακόμη και αποχή στήριξης...
Μήπως όμως ,όλες αυτές τις αιτιολογίες δεν τις λέμε προς τα κόμματα και τους υποψηφίους βουλευτές αλλά προς τους εαυτούς μας;Ποιος τελικά θέλουμε να μας ακούσει;Κατηγορούμε τους βουλευτές που "πηδάνε" από το ένα κόμμα στο άλλο,που δημιουργούν νέους πολιτικούς σχεδιασμούς,που ξεχειλώνουν τις ιδεολογίες που πρεσβεύουν μέσα από την καθημερινότητα τους,και εμείς τι;
Μήπως έχουμε ανταλλάξει την συνείδησή μας όλα αυτά τα χρόνια με την καθημερινότητα που θέλουμε να έχουμε και όχι με την καθημερινότητα που μπορούμε να υποστηρίξουμε;Όλο αυτό, μας βόλευε να τους βολεύει, ή τους βόλευε να μας βολεύουν;
Ακούμε ότι σε κάθε εκλογές η κατάσταση είναι κρίσιμη...Εμείς οι ίδιοι όμως ,άραγε βλέπαμε το πόσο κρίσιμη ήταν και είναι ή περιμέναμε εκείνες τις μέρες για να μαζευτεί κόσμος στα χωριά μας ή στα μέρη μας για να πάμε να διασκεδάσουμε το προηγούμενο βράδυ;Τα κριτήρια που επιλέγαμε τους υποψηφίους και τα κόμματα ποια είναι;Γιατί μας εξέφραζε και μας εκφράζει το πρόγραμμά τους ή γιατί μπορεί να τους χρειαστούμε ατομικά την επόμενη των εκλογών;
Οι περισσότεροι απ όσους έχουν ζήσει στο εξωτερικό λένε ότι έξω τα κράτη λειτουργούν καλύτερα , αλλά οι ζωές των ανθρώπων εκεί είναι πιο "προγραμματισμένες", και ότι εδώ είμαστε πιο ελεύθεροι σαν άνθρωποι....
Τι θέλει ο καθένας μέσα του να ισχύει από τα παραπάνω;
Στις αγορές , λένε ότι η ζήτηση φέρνει την προσφορά...Εμείς - από την αναλογούμενη μεριά του ο καθένας και πρώτος εγώ - τι έχουμε ζητήσει και τι μας έχουνε προσφέρει όλοι τους; Τι έχουμε δεχτεί και τι όχι από την προσφορά τους;
Μέσα από αυτές τις σκέψεις μου το μόνο κριτήριο στο οποίο μπορώ να βασιστώ για να ασκήσω το εκλογικό μου δικαίωμα αύριο, είναι να μπορώ όταν βγω από το εκλογικό κέντρο ΝΑ ΜΗΝ ΛΥΠΑΜΑΙ...

Απόψεις ενος πολίτη με αναπηρία

Εσύ που θα τη βάλεις… τη ψήφο σου;  
Του Στέλιου Κυμπουρόπουλου

Φίλε μου Έλληνα!
Πρόσεξε πολύ καλά που θα τη βάλεις… τη ψήφο σου στις 6 Μαΐου. Δεν είμαι ο καταλληλότερος για να σε προειδοποιήσω, αλλά έχω ταυτότητα. Είμαι ο Νεοέλληνας της διπλανής σου πόρτας. Είμαι ο νέος άνθρωπος που μοχθεί για την καθημερινότητά του και δε βασίζεται στις εύκολες γνωριμίες, στα κολακευτικά χτυπήματα του ώμου, στις πλάτες του μπαμπά του.
Είμαι αυτός που δε φωνάζει για αυτά που κάποτε τον έφερναν στο προσκήνιο της ιστορίας (ναι, ακόμα και αυτά εγώ είμαι, αλλά αυτά είναι το παρελθόν μου και εγώ ψάχνω το μέλλον μου) ούτε φωνάζει για να διεκδικήσει αυτό που είναι, γιατί τα ξέρει. Δεν είμαι ο σύγχρονος πεοταλαντωτής (=μαλάκας, συγγνώμη αλλά ελπίζω να μη σε προσβάλει η λέξη!). Ναι, από την άλλη όμως, σαν νέος άνθρωπος με ενδιαφέρει ο έρωτας, η σεξουαλική μου ζωή, η διασκέδασή μου, η δημιουργία των μελλοντικών μου ιστοριών-εμπειριών μου. Αυτό δε με κάνει απαθή όπως πολύ έχουν προσπαθήσει να πείσουν τη πλειοψηφία του κόσμου. Ξέρω ποιος είμαι!
Είμαι άνθρωπος με πατρίδα οριοθετημένη, με ιστορία γεμάτη αγώνες, με μια σημαία που αγγίζει τα χρώματα του καθαρού ουρανού (γαλάζια απόχρωση), αλλά και του ουρανού που στάζει όταν πονάει (λευκό χρώμα). Είμαι αυτός που θέλω ελεύθερα και τις επόμενες δεκαετίες να λέω «ευχαριστώ Ελλάδα» και όχι «ευχαριστώ προάστιο της Ενωμένης Γερμανίας». Θέλω να λέω ευχαριστώ στη γλώσσα που μου μετέδωσε η «αγράμματη» οικογένειά μου, η μη in οικογένειά μου όταν με έστελνε για 12 συναπτά έτη σε δημόσια σχολεία. Είμαι ο άνθρωπος που πιστεύει στην παιδεία, στην έρευνα, στην επιστήμη, στην αξία του τόπου, στην καρδιά των συνανθρώπων μου, σε όλα αυτά που οι άλλες χώρες έχουν επενδύσει και έχουν πραγματικά την ανάπτυξη. Γιατί φίλε μου Έλληνα, η πολυπόθητη ανάπτυξη δε βρίσκεται μόνο σε εργοστάσια και βιομηχανίες. Βρίσκεται στην επένδυση της γνώσης, στην προαγωγή της επιστήμης και στη στήριξη των ανθρώπων που δημιουργούν νέες ιδέες. Για αυτό λίγο πριν την κάλπη αναρωτήσου… θέλουμε μια χώρα φάμπρικας με πολλά και φτηνά εργατικά χέρια ή μια χώρα ιδεών και επιστημόνων σε όλους τους σύγχρονους τομείς;
Δεν είμαι anonymous, κουκουλοφόρος ή αυτός που τα σπάει στις διαδηλώσεις. Βασικά, δεν κατεβαίνω στις πορείες (αν και πίστεψέ με πολύ θα το ήθελα), γιατί με όλα αυτά που γίνονται κάθε φορά σε αυτές τις εκδηλώσεις κινδυνεύει η ζωή μου. Βλέπεις φίλε μου, μαζί με όλα τα παραπάνω είμαι άνθρωπος με κινητική αναπηρία, που δε μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό του εξαιτίας τις αδυναμίας μου να κουνήσω τα χέρια μου. Και για αυτό θέλω μετά τις 6 Μαΐου να συνεχίσουν να υπάρχουν οι ελεύθερες διαδηλώσεις, όταν η πολιτεία δε λειτουργεί σωστά αλλά και να μπορώ και εγώ να συμμετέχω γιατί θα είναι ειρηνικές.
Φίλε μου Έλληνα ή Γραίκο (σημασία δεν έχει οι άλλοι πως σε χαρακτηρίζουν αλλά το πώς τους έχεις πείσει πως πρέπει να φορτίζουν τη λέξη που λένε για εσένα). Μην ακούς τι δεν είσαι. Άκου μόνο τι θέλεις να γίνεις. Δεν είσαι ο «λαός», η μονάδα δηλαδή που εύκολα χειραγωγείται. Είσαι ξεχωριστή οντότητα από το διπλανό σου. Είσαι μοναδικός πολίτης. Είσαι ο Κώστας, η Μαρία, ο Γιάννης, η Δέσποινα. Εκτίμησε τα όνειρά σου και δες αν ταιριάζουν με του γείτονα. Μη γίνεσαι φερέφωνο απόψεων που δεν πιστεύεις εσύ ο ίδιος. Μη ψηφίσεις με βάση το εγώ, αλλά το εμείς… το εμείς για όλους! Είναι ο δικός μας τρόπος για αλλαγή!
Το μέλλον δε βρίσκεται στη νέα μόδα των συνεργασιών. Η ψήφος δεν πρέπει να πάει στον καλύτερο συνδυασμό χρωμάτων, στο καλύτερο ανοιξιάτικο μοντελάκι. Πρέπει να πάει σε νέους ανθρώπους, σε νέες ιδέες, σε νέες απόψεις. Πρέπει να προσφερθεί στην ομάδα των ανθρώπων που προτείνουν ολοκληρωμένες απόψεις και προγράμματα σε ό, τι αφορά την παιδεία, τον τουρισμό, την προστασία των κοινωνικών ομάδων, την αγροτική επένδυση, τη ναυτιλία, την έρευνα και όχι ΜΟΝΟ την οικονομία και το ασφαλιστικό. Στην ομάδα που σέβεται την διαφορετικότητα του φύλου, της εθνικότητας, της θρησκευτικής πεποίθησης, της σωματικής διάπλασης. Να μη δοθεί στον αρχηγό που απλά ζητά να γίνει Πρωτοϋπουργός, αλλά σε αυτόν που θέλει μια Ελλάδα που ενδιαφέρεται για την ουσιαστική πρόοδο. Διαβάστε, συγκρίνετε και αποφασίστε με κλειστή τηλεόραση, μόνοι σας, για το τι θα κάνουμε αύριο. Σίγουρα μπορούμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ να βρούμε ΜΙΑ ΛΥΣΗ για όλους όσους νιώθουν και είναι Έλληνες. Μη πέσετε στην παγίδα του φόβου. Έχουμε ζήσει πολλά ως έθνος, αλλά έχουμε ζήσει. Και ζήσαμε αυτές τις κακουχίες γιατί πιστεύουμε στην ελευθερία, στην ανεξαρτησία. Δεν είναι το δίλημμα Ευρώπη ή μόνοι μας! Δεν είναι η θεωρία μνημόνιο ή αντιμνημόνιο! Θεωρώ πως είναι η απόφαση που θα μας κάνει ξανά ελεύθερους. Μπορεί να πεινάσουμε, αλλά ας είμαστε ελεύθεροι. Και την ελευθερία δεν τη δίνει κανείς, μόνο διεκδικείται όταν δεν υπάρχει. Και τώρα δεν υπάρχει!
Δεν είμαι ο καταλληλότερος άνθρωπος για να μιλήσω. Είμαι άνθρωπος όμως με ταυτότητα. Είμαι ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος, ειδικευόμενος ιατρός και πιστεύω πως η Ελλάδα δεν ανήκει μόνο στην ιστορία της. Είναι κομμάτι του αύριο, που μόνο εμείς μπορούμε να το ορίσουμε! Εγώ έχω ονειρευτεί μια Ελλάδα που κοιτάζει τον πολίτη ουσιαστικά, με ένα κράτος που έχει υποχρεώσεις απέναντι στους ανθρώπους, ενώ και οι πολίτες έχουν υποχρεώσεις λογικές και ανάλογες με τις δυνατότητες τους απέναντι στο κράτος. Μια Ελλάδα που έχει την επιστήμη ως βασικό στόχο για τη βελτίωση. Μια Ελλάδα που… που δεν έχει όρια, που δε φοβάται, που είναι ελεύθερη! Εσύ;

Πηγή : http://pitsirikos.net/2012/05/%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B7-%CE%BC%CE%B5-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%80%CE%B7%CF%81%CE%AF%CE%B1/

Παρασκευή 4 Μαΐου 2012

ΠΑΡΑΔΟΧΕΣ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥ ΓΙΟΥ ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΤΟ MEALLAMATIA!

Ο Δημήτρης Κωνσταντάρας "μονολογεί" ειλικρινά και δυνατά για τους αναγνώστες του meallamatia
Να τι μου είπαν τα παιδιά μου για τις εκλογές…
Με κοίταξαν … «κάπως» τα παιδιά μου όταν έμαθαν ότι θα είμαι και πάλι υποψήφιος βουλευτής . Με μια δυσπιστία…με μάτια γεμάτα ερωτηματικά…σχεδόν με αποδοκιμασία.
"Δε συμφωνώ καθόλου» , μου πε η κόρη μου. « Καταλαβαίνεις, νιώθεις την απαξίωση που υπάρχει προς τους πολιτικούς; Ποιος σου πε ότι εσένα θα σε σεβαστούν; Και ποιος σου πε ότι θέλω να γυρίσει ο οποιοσδήποτε και να αποκαλέσει τον πατέρα μου λαμόγιο η να του πετάξει γιαούρτι;» . Ο γιος μου κουνούσε το κεφάλι του. «Εμένα δε με νοιάζει τι θα πουν. Όμως, το χεις ανάγκη; Έχεις να αποδείξεις τίποτα; Τόσα πράγματα έχεις καταφέρει. Αφού δεν πρόκειται να σ αφήσουν πάλι να κάνεις τίποτα».
Ηχηρή…σφαλιάρα. Μούρθε να βάλω τα κλάματα. Τόσο λάθος είμαι ; Όμως τα παιδιά έχουν δίκιο. Τίποτε δεν θέλω , ούτε χρειάζεται να αποδείξω και ούτε να με βρίζουν θέλω, ούτε να με αποδοκιμάζουν, μέσα στην απελπισία τους. Και φυσικά, δεν θέλω να αισθάνονται άσχημα τα παιδιά μου. Μέχρι τώρα, ήταν περήφανα για μένα. Γιατί ήξεραν και έβλεπαν τις προσπάθειές μου και στη δουλειά και στην κοινωνία.
Μούρθε να τα παρατήσω.
Αλλά …ξέρετε κάτι παιδιά ; η πατρίδα μας πονάει σήμερα. Από μαχαιριές πισώπλατες, από υπονόμευση, λάθη, ανοησίες, επιπολαιότητα, ανικανότητα, σκοπιμότητες, συμφέροντα... Η πόλη μας, γλιστράει στο πουθενά. Πονάω κι εγώ. Μπορούμε να τ’ αλλάξουμε αυτό με μια καθαρή προσπάθεια. Εγώ θα την κάνω. Δεν μπορώ να αρνηθώ και απλώς να βλέπω τα τραίνα να περνούν. Θα είμαι παρών στην Α΄. Αθηνών. Για την πόλη μου και μόνο. Συγχωρείστε με.

Πατησίων και Αγίου Μελετίου
Στα σουβλάκια του Μενέλαου βλέπω μια …μπουτίκ «Όλα 10 ευρώ». Στο BodyShop, οι ταμπέλες «Ενοικιάζεται» έχουν ήδη παλιώσει. Τα δυο περίπτερα γκρεμίστηκαν. Η κάβα που ψωνίσαμε το κρασί των αρραβώνων μας, πουλάει κεμπάπ. Η στοά του Broadway ένα αδιάβατο φαράγγι βρωμιάς. Ίντερνετ καφέ για αλλοδαπούς το Φροντιστήριο Αγγλικών. Ορδές κατατρεγμένων, φτωχών λαθρομεταναστών προσπαθούν να ζήσουν , κάνοντας ταυτόχρονα αφόρητη τη δική μας ζωή . Παραεμπόριο «ξαπλωμένο» στους δρόμους. Αστυνομικοί σε μοτοσυκλέτες και πεζά περίπολα κυνηγούν «κάποιους».Μια σειρήνα κάθε τρία λεπτά κοντεύει να μας εξοικειώσει με το φόβο. Γίνεται;
Το βράδυ, μετά τις 8 δεν τολμάς να …ξεμυτίσεις απ΄ το σπίτι. Κι εκεί μέσα, πάλι φοβάσαι. Όχι τους ανθρώπους. Τη δυστυχία τους.
Γεννήθηκα, μεγάλωσα, έκανα οικογένεια και ζω ακόμα στην Πατησίων, γωνία με Αγίου Μελετίου. 100 μέτρα από τη Φωκίωνος Νέγρη , πέντε λεπτά με τα πόδια απ’ την Πλατεία Αμερικής, την Πλατεία Βικτωρίας, την Πλατεία Κυψέλης, το Πεδίο του Άρεως, τον Άγιο Παντελεήμονα,, το σχολείο μου, τον Πανελλήνιο...
Καλή γειτονιά. Όμορφη. Με καλούς κατοίκους, νοικοκύρηδες, επαγγελματίες, περιποιημένα μαγαζιά, με φιλικούς ανθρώπους. Χρόνια έβγαινα το πρωί και με χαιρετούσαν χαμογελαστοί ο περιπτεράς, ο λαχειοπώλης, οι μαγαζάτορες, ο κουρέας, ο φούρναρης, ο κουλουράς. Όπως και σε τόσες άλλες γειτονιές. Σε άλλες πόλεις.
Σήμερα…ζούμε μιαν «άλλη» Ελλάδα. Χωρίς χαμόγελα. Δεν υπάρχει τίποτε από «τότε». Κανείς απ΄ «αυτούς».
Θέλω πίσω τη γειτονιά μου. Δεν θα φύγω. Τόσοι και τόσοι έχουν ένα σπίτι στο Κέντρο, ανοίκιαστο, εγκαταλελειμμένο, κλειστό και μένουν αλλού. Γιατί δεν γυρίζετε; Εμείς θα ξαναφτιάξουμε τη γειτονιά μας. Η γειτονιά είναι οι άνθρωποί της. Όλες οι γειτονιές που τις έχουμε εγκαταλείψει.
Θέλω πίσω την Αθήνα μας. Χωρίς εξτρεμιστές, χωρίς ληστείες, χωρίς σειρήνες, χωρίς ξύλο, χωρίς έρημα μαγαζιά, χωρίς λαθραία, φτηνιάρικα πράγματα στους δρόμου. Και κυρίως, χωρίς φόβο.
Δεν μας αξίζει αυτή η Αθήνα που βλέπω βγαίνοντας κάθε πρωί στο δρόμο, Πατησίων και Αγίου Μελετίου γωνία.
Θέλω να γράψω δυο κουβέντες στα παιδιά που θα γεννηθούν αύριο - μεθαύριο
Παιδί μου εσύ του γείτονα, εγγόνι του φίλου μου, άγνωστο μωρό που δεν καταλαβαίνεις ακόμα σε τι κόσμο ήρθες, αγέννητε Έλληνα, είσαι τυχερός. Και σε συγκρίνω με εμάς, με τα παιδιά που γεννηθήκαμε μετά τον πόλεμο, με εμάς τα παιδιά που είδαμε τους γονείς μας να ταλαιπωρούνται, ακούσαμε χιλιάδες ιστορίες για την πείνα και τη φτώχια του «τότε» αλλά μετά, ζήσαμε και την Ελλάδα της ανάπτυξης.
Για το κατάντημα της Ελλάδας μας δεν φταίει ούτε το Πολυτεχνείο, ούτε η Μεταπολίτευση, ούτε η Κατοχή. Γι αυτή την Ευρωπαική Νομαρχία του Νότου, για την Αμερικανική Οικονομική Αποικία, γι αυτή την άλλοτε περήφανη και γενναία χώρα που κατάντησε υποτελής και εξαρτώμενη και σου την «αφήσαμε» να τη διαχειριστείς - και φυσικά δεν ξέρεις τι να κάνεις- φταίμε μόνο εμείς. Η Μετακατοχική Γενιά που έγινε Γενιά του Πολυτεχνείου και μεταμορφώθηκε σε Γενιά της Μεταπολίτευσης ,που κατόρθωσε να κερδίσει δυο Νόμπελ και δυο Όσκαρ και καμιά πενηνταριά χρυσά μετάλλια στον αθλητισμό, την κατέστρεψε τη χώρα.
Οι περισσότεροι από μας, χωρίς να το θέλουμε. Κάποιοι, επειδή δεν ήξεραν ή δεν μπορούσαν. Και κάποιοι από πρόθεση. Κακή πρόθεση.
Συγχωρήστε μας και ξαναπροσπαθείστε να κάνετε την Ελλάδα αυτό που της αξίζει. Μπορείτε. Σε τέτοια χάλια που την παραδίδουμε…
Εμείς που σήμερα, Μάιο του 2012 δεν φοβηθήκαμε να αντισταθούμε, ίσως είμαστε ακόμη κάπου εκεί…κοντά σας. Θα μας ανακαλύψετε. Θα είμαστε αυτοί που σας καμαρώνουν χαμογελαστοί αλλά δακρυσμένοι. Και που σας ζητούν «συγγνώμη».


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΥΠΟΨ.ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΩΝ ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΑΡΑΚΑ

Εκλογές 2012: Ο Θανάσης Μπαράκας στο Onsports
Ριζική αλλαγή χρειάζεται η Ελλάδα, σύμφωνα με τα όσα ανέφερε στο Onsports
ο Αθανάσιος Μπαράκας υποψήφιος βουλευτής με την «Κοινωνική Συμφωνία» στα
Δωδεκάνησα.
Ο χρυσός παραολυμπιονίκης του Σίδνεϊ και χάλκινος στο Πεκίνο το 2008
υποστήριξε πως η αποχή δεν δίνει λύσεις στα προβλήματα που διαιωνίζονται
στη χώρα, η οποία έχει φτάσει σε αυτό το σημείο, κυρίως λόγω του
δικομματισμού.
Αναλυτικά η συνέντευξη του Αθανάσιου Μπαράκα:
     
Για ποιους λόγους αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την πολιτική;

«Δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαι με την πολιτική. Είμαι Δημοτικός
Σύμβουλος από το 2002 και ήμουν πρόεδρος στο Δημοτικό οργανισμό νεολαίας
και άθλησης. Σε μία δύσκολη περίοδο για την Ελλάδα, θεωρώ ότι δεν πρέπει
να απέχουμε, γιατί η αποχή δεν δίνει λύσεις στα προβλήματα που
διαιωνίζονται στην χώρα. Ο δικομματισμός έφτασε την Ελλάδα σε αυτό το
σημείο».
Πιστεύετε ότι θα μπορέσει στο μέλλον η Ελλάδα να αποδεσμευτεί από το
μνημόνιο και πώς μπορεί να συμβεί αυτό;
«Καταρχήν, είναι δεδομένο πως υπάρχουν υπογραφές. Από τη μία έχουμε στα
πλαίσιο του μνημονίου να κόβονται 45 εκατομμύρια ευρώ από τις πολύτεκνες
οικογένειες και τα έξοδα του υπουργείου Εξωτερικού για μη κυβερνητικές
υπηρεσίες, ανέρχονται σε 60 εκατομμύρια ευρώ».
Ποιοι είναι οι λόγοι που οδήγησαν τη χώρα σε αυτό το σημείο;
«Η κακή διαχείριση του προϋπολογισμού από την αντιπολίτευση και μετά.
Κανένας Υπουργός και Πρωθυπουργός δεν έβλεπε μακριά και δεν σχεδίαζαν για
το μέλλον, παρά μόνο για το πώς θα εξασφαλίσουν την επανεκλογή τους και
μετά από 35 χρόνια που κάποιοι μάς αποχαιρετούν θεωρούν ότι μάς κάνουν και
χάρη. Είναι τελείως λάθος πολιτικές, οι οποίες δημιουργήθηκαν από τα
κόμματα για να δημιουργήσουν στρατούς και να έχουν τα δύο μεγάλα κόμματα
ποσοστά 80%. Τα ίδια βλέπουμε και στους Καποδιστριακούς Δήμους, οι οποίοι
μετατράπηκαν σε Καλλικρατικούς και να είναι υπερχρεωμένοι. Όταν τα δύο
μεγάλα κόμματα έχουν 150 εκατομμύρια ευρώ χρέη, έκαστο, δεν είναι ικανοί
να νοικοκυρέψουν την Ελλάδα».
Ποιο είναι το διαφορετικό που μπορείτε να προσφέρετε εσείς στην Ελλάδα που
περνάει τις πιο δύσκολες στιγμές της από τη μεταπολίτευση και μετά;
«Η Κοινωνική Συμφωνία έχει μιλήσει εδώ και περίπου 20 μέρες για τα εθνικά
ισοδύναμα και πολλοί γελούσαν. Όμως, όταν πριν από 4 με 5 μέρες είχαμε την
Τρόικα και το ΔΝΤ να μιλάει για τα εθνικά ισοδύναμα, αρκεί να μην
ξεπερνούν τους εθνικούς στόχους, βλέπουμε πως υιοθετούνται οι προτάσεις
της Κοινωνικής Συμφωνίας. Εγώ από την πλευρά μου έχω μακρά εμπειρία στα
άτομα με αναπηρία. Και θα σας αναφέρω ένα παράδειγμα. Εδώ στα Δωδεκάνησα
που βρισκόμαστε, η ανεργία είναι μεγαλύτερη στα άτομα με ειδικές ανάγκες.
Μία πρόσφατη έρευνα στο Νότιο Αιγαίο έδειξε πως το 81% των ΑΜΕΑ είναι
αναλφάβητοι. Αν πάρουμε ως βάση πως κάθε κράτος έχει 10% ΑΜΕΑ φτάνουμε
άμεσα στο 8% στην Ελλάδα με ΑΜΕΑ που είναι αναλφάβητα. Στην Ελλάδα
σχεδιάζουμε μόνο για αυτούς που πηγαίνουν σχολεία και πανεπιστήμια. Δεν
δίνουμε τη γνώση και σε άλλους να μάθουν. Στα παιδαγωγικά τμήματα υπάρχουν
μαθήματα υποχρεωτικά και επιλογής. Μπορούμε να αφαιρέσουμε πολλά από τα
επιλογής που δεν προσφέρουν στην παιδεία και να προσθέσουμε μαθήματα για
τη νοηματική γλώσσα και τη γραφή Μπράιγ, ώστε να μην αναγκαστεί ένα παιδί,
αν το αποφασίσει η οικογένειά του, να μετακομίσει στην Σχολή Τυφλών στην
Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη».
Θεωρείτε δικαιολογημένες τις αντιδράσεις του κόσμου κατά των πολιτικών;
«Βεβαίως και τις δικαιολογώ και είναι κάτι που το συναντούμε στον δρόμο
που περπατάμε στα Δωδεκάνησα. Πολλοί έχουν απογοητευτεί, και οι πιο πολλοί
ήταν πολιτικοποιημένοι και πίστεψαν στον δικομματισμό, αλλά αποδείχθηκε
πως η «φούσκα του χρηματιστηρίου» ήταν φούσκα και της οικονομίας και
κάποιοι πολύ υψηλόμισθοι υπάλληλοι είδαν τους τραπεζικούς τους
λογαριασμούς να μεγαλώνουν. Θέλουν να μας κάνουν Βαλκάνια, με το κόστος
ζωής υψηλό και αυτό θα φέρει πολύ χειρότερα πράγματα. Για τον λόγο αυτό,
στις 6 Μαΐου οι συμπολίτες μας πρέπει να τολμήσουν να κάνουν την αλλαγή
και να διαβάσουν τις προτάσεις των μικρών κομμάτων. Να δουν τι λέει το
κάθε κόμμα να δουν τις προτάσεις που έχουν τα κόμματα και να ψηφίσουν
αυτούς που μπορούν».
Οι πολίτες αντιμετωπίζουν με δυσπιστία την απόφαση των αθλητών να κατέβουν
στη πολιτική σκηνή. Για ποιο λόγο πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό;
«Τους δικαιολογώ απολύτως. Δεν μπορεί να διαχειριστεί ένας άνθρωπος που
έχει ένα μετάλλιο τις δυσκολίες στην τοπική κοινωνία ή στο Κοινοβούλιο.
Θεωρώ πως η υποψηφιότητα έχει στόχο από τα κόμματα να μαζέψουν ψήφους.
Πρέπει να δουν αν ο Μπαράκας δούλεψε και έχει τις γνώσεις και την
ικανότητα να προσφέρει στην πολιτική. Τι διαφορετικό μπορεί να κάνει. Δεν
κάνουμε όλοι για την πολιτική. Όπως όλοι δεν κάνουν για γιατροί και
δικηγόροι».
Ποια είναι η αιτία που τα κόμματα τα τελευταία χρόνια στρέφονται όλο και
περισσότερο σε ανθρώπους του αθλητισμού;
«Πιστεύω ότι προσπαθούν να πάρουν ανθρώπους τον καλλιτεχνικό χώρο και τον
αθλητισμό που έχουν επιρροή. Για μένα πρέπει να έχουν αξία οι επιλογές από
τα κόμματα και να τούς δίνουν τη δυνατότητα να έχουν γνώμη και άποψη για
να πάνε μπροστά. Είχα πρόταση να μπω επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο
επικρατείας, αλλά ως μάχιμος θέλω να είμαι στη «μάχη» και να βγω στο
Κοινοβούλιο με το «σταυρό» και όχι από μία βολεμένη θέση του ψηφοδελτίου
επικρατείας».
Πιο δύσκολο είναι να κάνει κάποιος καριέρα στην πολιτική ή να κάνει
πρωταθλητισμό;
«Θεωρώ πως για να κάνει καριέρα κάποιος στον αθλητισμό θέλει θυσίες. Στην
πολιτική μπορεί κάποιος να βγει με συγκυρίες. Για παράδειγμα το 1998 στις
Δημοτικές είχα εκφράσει τις θέσεις μου και πήρα 214 ψήφους. Το 2002
λέγοντας τα ίδια πράγματα προσαρμοσμένα στις ανάγκες τις εποχής είχα
περισσότερους από 700 ψήφους. Στις ανάγκες που υπάρχουν χρειάζονται άξιοι
άνθρωποι να προσφέρουν και να μην έχουν αναγνωρισιμότητα. Αυτός ίσως είναι
και ένας λόγος που φτάσαμε μέχρι εδώ».
Αν για μια μέρα παίρνατε το Πρωθυπουργικό αξίωμα, ποιο θα ήταν το πρώτο
πράγμα που θα κάνατε;
«Θα ζητούσα από τους συνεργάτες μου μέσα σε 10 μέρες να τα αλλάξουμε όλα.
Δεν θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα. Τους βολεύει να υπολειτουργεί το
σύστημα για να μπορούν να κάνουν τα ρουσφέτια τους».
     
Πηγή Πληροφοριών: www.onsports.gr
[αναδημοσίευση από το www.blind.gr]

ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ-ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ

Του Παναγιώτη Κουρουμπλή*

Τα τελευταία δύο χρόνια ο βραχνάς του δημόσιου χρέους αποτελεί πρώτο θέμα, ωστόσο δεν είναι νέα υπόθεση. Πρόκειται για μια πολύ παλιά ιστορία που συνοδεύει το ελληνικό κράτος από την εποχή της σύστασής του. Το 1821 αναγεννηθήκαμε ως έθνος αλλά με χρέη, τα οποία ξεπληρώνουμε έως και σήμερα.

Το πρώτο ελληνικό δάνειο χορηγήθηκε στη χώρα πριν την απελευθέρωση της. Η συμ­φωνία υπεγράφη σε επίσημη τελετή στο Λονδίνο το 1824. Το δάνειο ήταν ονομαστικής αξίας 800.000 λιρών και εκ­δότης του, ο τραπεζικός αγγλικός οίκος, Λόφναν & Μπράιεν. Η χώρα θα έπαιρνε 472.000 λί­ρες ήτοι το 59% από το συνολικό ποσό του χορη­γηθέντος δανείου. Από αυτό το ποσό κρατήθηκαν επιπ­λέον προκαταβο­λικά τόκοι δύο ετών, δηλαδή 80.000 λίρες, χρεολύσια δύο ετών 16.000 λίρες, προ­μήθεια 11.000 λίρες, έξοδα 5.300 και ακόμα εγγύηση 27.500 λίρες για το δεύ­τερο δάνειο που θα λάμβανε το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος. Αν αφαιρεθούν και τα ποσά που δόθηκαν σε διάφορους «φιλέλληνες» διαμεσολαβητές, η χώρα τελικά εκταμίευσε 305.000 λίρες και χρεώθηκε 800.000 με διάστημα αποπληρωμής 30 ετών.

Οι ξένοι δανειστές μας ποτέ δεν μάς στέρησαν τη βοήθεια. Πάντοτε μας δάνειζαν, με το αζημίωτο φυσικά.
 
Παρακρατούσαν κάθε φορά πολύ υψηλά τοκοχρεολύσια, οδηγώντας τη χώρα σε όλο και μεγαλύτερο δανεισμό. Ο δανεισμός δεν εξυπηρετούσε μόνο το κέρδος, αλλά κυρίως την πολιτική εξάρτηση και την οικονομική - παραγωγική κηδεμονία της χώρας.
Μόνο για το διάστημα 1879-1890 η Ελλάδα προσέφυγε σε δανεισμό συνολικού ύψους 630 δις δραχμών. Ποσό υπέρογκο για εκείνη την εποχή. Η ίδια πρακτική συνεχίστηκε και στο επόμενο διάστημα παρά το γεγονός ότι οι οικονομικές συνθήκες είχαν μεταβληθεί σε παγκόσμιο επίπεδο. Το 1917 χορηγήθηκε υπό όρους δυσμενέστατους στην Ελλάδα δάνειο από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και τη Βρετανία, συνολικού ύψους 100.000.000 φράγκων με σκοπό την κάλυψη των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού, ενώ στη συνέχεια σε αυτό προστέθηκαν και επιπλέον δάνεια ύψους 50.000.000 φράγκων.
Θα περίμενε κανείς ότι η κατάσταση θα ήταν καλύτερη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κατά τη διάρκεια του οποίου η Ελλάδα πολέμησε με το μέρος των νικητών. Ωστόσο, ο μεταπολεμικός εξωτερικός δανεισμός ήταν αποτέλεσμα των οργανικών αδυναμιών της ελληνικής οικονομίας. Η Διεθνής Τράπεζα αρνήθηκε να χορηγήσει δάνεια στην Ελλάδα, υπό την πίεση των ξένων ομολογιούχων που έθεταν ως προϋπόθεση τη ρύθμιση του προπολεμικού χρέους. Κάτι που τελικά έγινε στις αρχές του 1960. Η κατάσταση για την ελληνική οικονομία χειροτέρεψε με την έναρξη της διεθνούς οικονομικής κρίσης του 1974.Ο υπέρογκος δανεισμός συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια. Άρχισε να διογκώνεται από το 1982 και συνεχίστηκε στα επόμενα χρόνια ξεπερνώντας τα 31.000 δις δρχ. με τα τοκοχρεολύσια να ανέρχονται στα 7.100 δις δρχ. Αντίθετα τα έσοδα του προϋπολογισμού ήταν μόλις 8.200 δις. δρχ. 
 Όπως αναφέρει ο Ξ. Ζολώτας, τα τοκοχρεολύσια αντιστοιχούσαν στο 92% των εσόδων του προϋπολογισμού.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο για το 2009 οι εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων έφτασαν κοντά στα 36 δις ευρώ. Οι συνολικές δαπάνες εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους μόνο για το έτος 2009 ξεπέρασαν τα 77 δις ευρώ, που υπερβαίνουν το σύνολο των τακτικών εσόδων του προϋπολογισμού. Οι δόσεις αντιστοιχούν σχεδόν στο 90% των συνολικών δημοσίων δαπανών και στο 32% του ΑΕΠ της χώρας. Εάν υπολογιστούν τα χρήματα που έχει δώσει το ελληνικό κράτος από την ίδρυση του, για να πληρώνει κεφάλαιο και τόκους, προκύπτει ότι έχει πληρώσει το ιστορικό του χρέος πάνω από 10 φορές.
Στην ελληνική οικονομική-πολιτική ιστορία πάντα ακουγόταν το ίδιο παραμύθι. Η πολυπόθητη δημοσιονομική προσαρμογή θα έλθει με ιδιωτικοποιήσεις κρατικών επιχειρήσεων, εκποιήσεις δημόσιας περιουσίας, δραστικές περικοπές κοινωνικών παροχών, φορολεηλασίες και άγρια λιτότητα σε μισθούς και συντάξεις. Όλα αυτά θα «εκσυγχρονίσουν» τη χώρα. Αν και πουλήθηκαν κρατικές επιχειρήσεις σε ξένους και έλληνες μάνατζερ, παρόλα αυτά ο ελληνικός λαός δεν είδε καμία μείωση στα τιμολόγια παροχής υπηρεσιών. Το αποτέλεσμα ήταν πάντα το ίδιο: Περισσότερα ελλείμματα και μεγαλύτερα χρέη. Ακριβές υπηρεσίες και μεγαλύτερη κερδοσκοπία των ολιγοπωλίων και μονοπωλίων που παράγουν δημόσια αγαθά.
 
Κλείνοντας παρατίθενται οι παρακάτω σκέψεις προς δημόσια διαβούλευση σχετικά με το «ατράνταχτο» επιχείρημα των υπερασπιστών του μνημονίου περί μη δυνατότητας της χώρας για διαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους της
1η: Ο δανειστής, όσο και αν αυτό φαίνεται παράδοξο, έχει μεγαλύτερη ανάγκη να δανείζει από την ανάγκη του δανειολήπτη να λαμβάνει δάνεια. Ο δανειστής δεν έχει καμία άλλη επιλογή. Αυτή είναι η δουλειά του.
2ον: Ο δανειστής έχει να χάσει πολλά περισσότερα σε περίπτωση που δεν αποδεχθεί μια δανειακή ρύθμιση κατά τον τρόπο και κατά το ποσό που επιθυμεί ο οφειλέτης. Χάνει τα λεφτά του, χάνει τον «πελάτη» και ειδικότερα για την περίπτωση όπου ο οφειλέτης είναι ένα κράτος χάνει τη δυνατότητα πολιτικής επιρροής. Συνεπώς πάνε περίπατο τα επικείμενα σχέδια του για εκμετάλλευση με προνομιακούς όρους της δημόσιας περιουσίας.
3ον: Η άρνηση του δανειστή να αποδεχθεί τους όρους που του θέτει ο οφειλέτης, οδηγεί αναπόφευκτα τη δανειακή ρύθμιση σε αδιέξοδο. Ο οφειλέτης σταματά να πληρώνει και ο δανειστής να δανείζει. Δημιουργείται λοιπόν ένα πολύ κακό παράδειγμα με πολλούς αποδέκτες. Στην υποθετική περίπτωση που τα κράτη σταματούσαν να επιστρέφουν τα οφειλόμενα και το κυριότερο έπαυαν να μπαίνουν σε διαδικασία δανειακής λειτουργίας, οι δανειστές όχι μόνο θα έχαναν τα λεφτά τους, αλλά κυρίως θα είχαν απολέσει για πάντα το προνόμιο της εκμετάλλευσης. Σκέτη καταστροφή…
 

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗΣ ΑΜΕΑ ΑΠΟ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Η Πρόεδρος του Συλλόγου Κηδεμόνων της Σχολής Κωφών –Βαρήκοων -Υπεύθυνη του
Γραφείου Εξυπηρέτησης Ατόμων με Ειδικές Ικανότητες Βάσω
Χριστοδούλου-Μουτάφη μιλάει στην «ΑΥΡΙΑΝΗ Μ-ΘΡ»
«Δυστυχώς οι πολιτικοί θυμούνται τα ΑμΕΑ μόνο την παγκόσμια ημέρα ατόμων
με αναπηρία και στις εκλογές, καθώς είναι περίπου το 10% των ψηφοφόρων και
ασχολούνται μόνο όταν έχουν ανάγκη την ψήφο τους. Αυτό θα αλλάξει μόνο,
όταν όλοι συνειδητοποιήσουν πως είναι εν δυνάμει άτομα με αναπηρία…»
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στη ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΒΑΡΣΑΜΗ
Η κ. Βασιλική Χριστοδούλου-Μουτάφη επί σειρά ετών διατέλεσε Γ.Γ. του
Συλλόγου Κηδεμόνων στη σχολή Κωφών –Βαρήκοων στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης.
Αυτή την περίοδο είναι Πρόεδρος του συλλόγου και μέλος της Σχολικής
Εφορίας του ιδρύματος της ιδίας σχολής, καθώς και μέλος του συλλόγου ΑΜΕΑ.
“Παναγία Φανερωμένη” του δήμου Θερμαϊκού. Πλέον έχει αναλάβει και υπεύθυνη
του νεοσύστατου “Γραφείου Εξυπηρέτησης Ατόμων με Ειδικές Ικανότητες” που
λειτουργεί στο Δήμο Θερμαϊκού.
Η κ. Βασιλική Χριστοδούλου-Μουτάφη είναι μητέρα τριών παιδιών, εκ των
οποίων τα δύο της παιδιά είναι ΑΜΕΑ. Η ενασχόλησή της λοιπόν με τα
προβλήματα των ΑΜΕΑ ήταν γι αυτήν κάτι γνώριμο εδώ και αρκετά χρόνια και η
δημιουργία ενός γραφείου εξυπηρέτησης ατόμων με ειδικές ικανότητες ήταν
όνειρο ζωής. Έτσι με τη βοήθεια του Δημάρχου Θερμαϊκού κ. Γιάννη Αλεξανδρή
και μια ομάδα ανθρώπων το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Η εργασία τόσο η
δική της όσο και των ανθρώπων που την πλαισιώνουν είναι καθαρά εθελοντική
και όχι αμειβόμενη. Όπως η ίδια επισημαίνει «Χρειάζομαι την στήριξη όλων
για να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε την υλοποίηση των αιτημάτων, των ατόμων
με ειδικές ανάγκες».
 Ασχολείστε με τα προβλήματα των ΑμΕΑ πολλά χρόνια. Πως ξεκίνησε η ιδέα για
τη δημιουργία του γραφείου;
Πράγματι, η ενασχόλησή μου με τα προβλήματα των ΑΜΕΑ ήταν για μένα κάτι
γνώριμο εδώ και αρκετά χρόνια .Θεώρησα λοιπόν ότι καλό θα ήταν να υπάρξει
και μια περαιτέρω ενημέρωση στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Με το βλέμμα
λοιπόν στραμμένο σε κάθε άνθρωπο χωρίς διακρίσεις, θέτοντας ως στόχο τη
δημιουργία ενός γραφείου απευθύνθηκα στον Δήμαρχο Θερμαϊκού κ. Γιάννη
Αλεξανδρή, ο οποίος -και λόγω της επαγγελματικής του ιδιότητας, είναι
Γιατρός – έχει ιδιαίτερη ευαισθησία σε τέτοια θέματα, ανταποκρίθηκε
αμέσως, και πλέον από το Φεβρουάριο λειτουργεί στο Δήμο Θερμαϊκού Γραφείο
Εξυπηρέτησης ατόμων με ειδικές ικανότητες. Με τη βοήθεια λοιπόν του
Δημάρχου κ. Αλεξανδρή και μια ομάδα ανθρώπων αποφασίσαμε την ίδρυση του
γραφείου. Να σημειώσω ότι η εργασία τόσο η δική μου όσο και των ανθρώπων
που με πλαισιώνουν είναι καθαρά εθελοντική και όχι αμειβόμενη. Χρειάζομαι
λοιπόν την στήριξη όλων για να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε την υλοποίηση
των αιτημάτων, των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Το τονίζω αυτό γιατί είναι
κάτι που το βιώνει η οικογένειά μου, κι εγώ προσωπικά ως μητέρα, και
φυσικά το βιώνουν πολλές οικογένειες, απ’ ότι γνωρίζω, και στο νέο δήμο
Θερμαϊκού.
Ποιους θα εξυπηρετεί το γραφείο και τι θα προσφέρει;
Το γραφείο θα εξυπηρετεί άτομα με ειδικές ανάγκες (ΑμΕΑ)ανεξάρτητου
ηλικίας και θα προσφέρει ενημέρωση σε θέματα που αφορούν κοινωνική
πρόνοια, Ειδικά σχολεία ,Τάξεις ένταξης, Παροχές Υγειονομικής Περίθαλψης
και Επιδόματα.
Πιστεύω ότι η δημιουργία του γραφείου θα βοηθήσει να γίνει κάτι από την
αρχή, από την ώρα που μαθαίνει ο γονιός ότι το παιδάκι που φέρνει στον
κόσμο έχει κάποιες ιδιαιτερότητες, για να υπάρχει άμεση υποστήριξη, για να
είμαστε δίπλα σ’ αυτόν που χρειάζεται βοήθεια .Χρειάζεται θέληση και
ομαδικότητα. Όλοι μαζί μπορούμε. Για να έχουν τα παιδιά μας ένα καλύτερο
αύριο. Για να μάθει ο κόσμος να μη βλέπει την αναπηρία παράξενα αλλά να
την αποδέχεται .Γιατί αξίζουμε όλοι. Γιατί έχουμε ίσα δικαιώματα. Γιατί
χρειαζόμαστε αγάπη και όχι λύπηση.
Έχετε κάνει κάποιες κινήσεις ενημέρωσης σχετικά με το γραφείο;
Αν και είναι μόνο δύο περίπου μήνες που λειτουργεί το γραφείο έχω κάνει
κάποιες κινήσεις ενημέρωσης όπως:κοινοποιήσεις σε μερικά σχολεία του
δήμου, δημιουργία bloc και ενημέρωση σε ιστολόγια και στον τύπο της
περιοχής. Ενημερωτικά να πω πως το γραφείο μας βρίσκεται επί της οδού
Ανθέων 2γ και Πινδάρου γωνία στην Περαία [Τουριστική Επιχείρηση ΑΕ
Δ.Θ.]και κατά τις ώρες 11.00 π.μ. με 1.30 μ.μ.Υπεύθυνη ενημέρωσης [με
εθελοντική προσφορά]είναι η κ.βάσω χριστοδούλου Τηλ. Επικοινωνίας
6977151817 Email:xristodoulou8@gmail.com
www.vasochristodoulou.blogspot.com
Η ενασχόλησή σας με τα θέματα των ΑμΕΑ τι σημαίνει για εσάς;
Τα ΑΜΕΑ είναι άτομα που βρίσκονται δίπλα μας καθημερινά, αφού ένας στους
10 Ευρωπαίους, σχεδόν 50 εκατομμύρια άτομα σε όλη την ΕΕ, αντιμετωπίζει
κάποιου είδους αναπηρία. Πολλά από αυτά κάποτε ήταν υγιείς άνθρωποι όπως
εμείς σήμερα και κανείς από αυτούς δε φαντάζονταν ότι θα βρεθεί να δίνει
μάχη επιβίωσης κάτω από ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, όπως είναι οι
συνθήκες για τα ΑΜΕΑ στην χώρα μας. Η σύμβαση του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα
Ατόμων με Αναπηρία ορίζει μεταξύ άλλων, την "προαγωγή, προστασία και
διασφάλιση της πλήρους και ισότιμης απόλαυσης όλων των δικαιωμάτων του
ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών από όλα τα ΑμεΑ". Τα δικαιώματα που
αναγνωρίζονται στα ΑμεΑ καλύπτουν σχεδόν κάθε πτυχή της ζωής, από την
πρόσβαση στις μεταφορές μέχρι τη Δικαιοσύνη, την εκπαίδευση, την
απασχόληση και την πληροφορική. Το Ελληνικό Σύνταγμα ορίζει στο άρθρο 4
ότι οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου και ότι οι Έλληνες και οι
Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Δυστυχώς όμως η ένταξη των
ΑΜΕΑ σε μια δίκαιη κοινωνία είναι ακόμα και θα παραμείνει για πολύ καιρό
ένα από τα ζητούμενα αυτής της Δίκαιης και ισότιμης Κοινωνίας που οι
περισσότεροι επιδιώκουμε. Τα άτομα με αναπηρία της χώρας, απαιτούν ένα
μακροχρόνιο πρόγραμμα δημόσιων πολιτικών καταπολέμησης του κοινωνικού
αποκλεισμού και της διακριτικής μεταχείρισης που υφίστανται. Τα άτομα με
αναπηρία δεν είναι πολίτες β’ κατηγορίας! Μάλιστα οι πολίτες με αναπηρία,
αξιώνουν την αντικατάσταση του όρου “άτομα με ειδικές ανάγκες” που
χρησιμοποιείται από τον όρο “άτομα με αναπηρία”. Το όλο ζήτημα είναι πολύ
πιο σοβαρό, δεν είναι ζήτημα τήρησης των τύπων αλλά ζήτημα ουσίας.
Δηλαδή;
Η επικράτηση επί σειρά ετών του όρου , παρέπεμπε στην αδυναμία και
ανικανότητα της πολιτείας να δημιουργήσει και να εξασφαλίσει πρόσβαση σε
θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα και αγαθά για τους ανθρώπους με αναπηρία.
Βαπτίζονταν λοιπόν “ειδικές” οι θεμελιώδεις ανάγκες των ανθρώπων με
αναπηρία επειδή η πολιτεία δεν τις κάλυπτε, ως εκ της βασικής περί
ισότητας αρχής του συντάγματος όφειλε και οφείλει. Δυστυχώς οι πολιτικοί
θυμούνται τα ΑμΕΑ μόνο την παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία και στις
εκλογές, καθώς είναι περίπου το 10% των ψηφοφόρων και ασχολούνται μόνο
όταν έχουν ανάγκη την ψήφο τους. Αυτό θα αλλάξει μόνο, όταν όλοι
συνειδητοποιήσουν πως είναι εν δυνάμει άτομα με αναπηρία.
Η Ολομέλεια της Βουλής επικύρωσε την απόφαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των
ΑμεΑ. Τι σημαίνει αυτό;
Σίγουρα αποτελεί ανακούφιση, όμως ο πιο δύσκολος αγώνας αρχίζει τώρα, ώστε
να υλοποιηθούν όλα τα δικαιώματα που περιλαμβάνει η Σύμβαση. Η σημαντική
αυτή Σύμβαση που επικυρώθηκε διευκρινίζει τον τρόπο με τον οποίο όλα τα
δικαιώματα και οι ελευθερίες οφείλουν να εφαρμόζονται για τα άτομα με
αναπηρίες ενώ παράλληλα έχει και σκοπό να προστατεύσει, να προωθήσει και
να διασφαλίσει την πλήρη και ίση απόλαυση όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων
και θεμελιωδών ελευθεριών για τα άτομα αυτά.
Πως αντιμετωπίζει η κοινωνία τα ΑΜΕΑ;
Σήμερα παρατηρώντας τους ανθρώπους μπορεί πολύ εύκολα κάποιος να
διαπιστώσει ότι ένα μεγάλο μέρος των πολιτών προσπαθούν και με διακριτικό
τρόπο να είναι δίπλα στα άτομα με ΑΜΕΑ, αλλά όμως ακόμη είναι μόνο μία
μερίδα ατόμων αυτή. Έρευνα που βασίστηκε σε συνέντευξη αναπήρων
αποκαλύπτει τέσσερις τρόπους με τους οποίους οι πολίτες παραβιάζουν τα
δικαιώματα των ΑΜΕΑ Παρατεταμένο κοίταγμα. Αδιάκριτες ερωτήσεις. Αυτόκλητη
βοήθεια. Ταπείνωση σε δημόσιους χώρους. Να αναφέρω το πιο απλό. Υπάρχουν
κτίρια τα οποία στεγάζουν δημόσιες υπηρεσίες και δεν επιτρέπουν την
πρόσβαση σε άτομα με αναπηρία. Άρα… ανάπηρο είναι το περιβάλλον, στο οποίο
κινούνται καθημερινά τα άτομα αυτά με την απαράδεκτη συμπεριφορά κάποιων
πολιτών. Ακόμα, όμως, κι αν υποθέσουμε ότι τοποθετούν -έστω και
καθυστερημένα- ράμπα έξω, τι γίνεται με το εσωτερικό; Μπορεί να κινηθεί το
αμαξίδιο; Υπάρχει διάδρομος; Υπάρχει τουαλέτα για τα ΑμεΑ; Που τέτοιες
πολυτέλειες! Πιστεύω λοιπόν πως όταν είμαστε ενωμένοι και πολλοί μπορούμε
να διεκδικήσουμε και να απαιτήσουμε τη λύση των προβλημάτων.
Με τη μόρφωση των ΑμΕΑ τι γίνεται;
Αυτό είναι ένα ακόμη μεγάλο ζήτημα. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να
αποφασίσει το ελληνικό κράτος να θεσπίσει την υποχρεωτική εκπαίδευση για
ΑμεΑ. Ένα σχολείο, όμως, δεν αρκεί να διαθέτει μια ράμπα για αμαξίδιο. Αν
η αίθουσα διδασκαλίας είναι στον δεύτερο όροφο, τότε τι γίνεται;
Πως αισθάνεται ένας γονέας που έχει παιδί με ειδικές ανάγκες;
Χρειάζεται δύναμη ψυχής από τους ανθρώπους που συμπορεύονται παράλληλα με
άτομα και κυρίως με παιδιά με ειδικές ανάγκες. Αυτό που στροβιλίζει το
μυαλό τους, είναι ότι το παιδί τους είναι διαφορετικό, ότι μπορεί να μην
ακούει, να μην βλέπει, ότι θα έχει νοητική υστέρηση, σύνδρομο DOWN ,
αυτισμό κλπ. Οι οικογένειες των παιδιών με αναπηρίες αντιμετωπίζουν μία
ποικιλία από συναισθήματα. Επωμίζονται τη βαριά ευθύνη να οδηγήσουν αυτό
το παιδί στη ζωή. Όμως υπάρχει σε όλους μεγαλειώδης δύναμη ψυχής για να
μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τα δύσκολα με τα οποία είναι αντιμέτωποι.
Υπάρχουν γονείς που μέσα από την δυσκολία κινητοποιούνται,
δραστηριοποιούνται, δίνουν πολλά πράγματα, συναισθηματικά, ηθικά, υλικά
για το καλύτερο αυτών των παιδιών. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν
στιγμές δύσκολες και με απογοήτευση. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται
φροντίδα και στήριξη από ειδικούς φορείς, ώστε παράλληλα με τα παιδιά να
στηρίζονται και οι ίδιοι. Ωφέλιμο είναι για τον εαυτό τους κυρίως να
συμμετέχουν σε ομάδες συμβουλευτικής όπου μαζί με άλλους γονείς βιώνουν το
μοίρασμα, το νεύμα ότι ο καθένας είναι μόνος του αλλά και όλοι μαζί για το
συλλογικό.

Πηγή: dtsiaouss.blogspot.com
[αναδημοσίευση από το www.blind.gr]

ΕΙΔΑΜΕ ΜΕ ΑΛΛΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ

Πήγαμε να «δούμε» το Μουσείο της Ακρόπολης με το Βαγγέλη
Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, πήγαμε με το νεαρό μου φίλο Βαγγέλη Αυγουλά και είδαμε το Μουσείο της Ακρόπολης. Ο Βαγγέλης, αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής στο Δήμο Ιλίου, είναι πλέον γνωστό σε πολύ κόσμο από τα…κατορθώματά του, τι κι αν είναι τυφλός εκ γενετής. Τυφλός αλλά ιδιαίτερα προικισμένος σε γνώσεις, ικανότητες, ευαισθησίες και συναισθήματα.
Είχαμε πάει και πριν από ενάμιση χρόνο περίπου, παρέα με το Βαγγέλη στο Μουσείο Μπενάκη, σε μιαν έκθεση Προ- Κολομβιανής Τέχνης στο πλαίσιο της οποίας είχε εφαρμοστεί μια επαναστατική «τεχνική», ειδικά για τυφλούς, βασισμένη στην αφή και στις εμπειρίες του Μουσείου Αφής που υπάρχει στο Φάρο Τυφλών. Είχα παρακολουθήσει δίπλα του όλη την ειδική ξενάγηση για τυφλούς, μαζί με μια γραφίστρια που είχε συνεργαστεί μαζί του στη δημιουργία ανάγλυφων αντιγράφων αρκετών έργων της έκθεσης.
Αλλά το Μουσείο της Ακρόπολης, ένα από τα πιο σύγχρονα και καλύτερα στον κόσμο, δεν είναι ακόμη έτοιμο για κάτι τέτοιο. Συνεπώς, ο Βαγγέλης μπορούσε να περιηγηθεί στο Μουσείο με παραδοσιακό τρόπο. Για βλέποντες δηλαδή, ανάμεσα στις γυάλινες προθήκες και στις επιβλητικά απαγορευτικές πινακίδες «Μην Αγγίζετε».
Όπως είχε πει παρουσιάζοντας πριν από 5 χρόνια το μυθιστόρημά μου «24 Δευτερόλεπτα» και εγκωμιάζοντας ευγενικά τον τρόπο γραφής μου, μπορούσε να «δει» σκηνή – σκηνή όλη την ιστορία. Δεν τον πίστεψα. Άρχισα να τον πιστεύω όταν πήγαμε στο Μουσείο Μπενάκη και παρακολούθησα βήμα – βήμα την διαδρομή του στα εκθέματα, τον τρόπο που άγγιζε τα απτικά διαγράμματα και τα αντίγραφα των γλυπτών, το ενδιαφέρον του για τα υλικά, τα χρώματα και τις αποχρώσεις. Ναι…έτσι όπως το ακούτε. Τα χρώματα, τις αποχρώσεις και τα υλικά.
Ολοκλήρωσα την άποψή μου όταν ξεναγηθήκαμε μαζί στο Μουσείο της Ακρόπολης. Εκείνος είχε ξαναπάει, εγώ απλώς το είχα επισκεφτεί πριν από τα εγκαίνια σε μια τελετή. Για μένα, περισσότερο ενδιαφέρον από τα αριστουργηματικά ιστορικά καλλιτεχνήματα είχε η συμπεριφορά και η «διαγωγή» του Βαγγέλη. Το ενδιαφέρον του και η συγκίνησή του. Η αξία που έδινε στη στιγμή. Η θλίψη στο πρόσωπο του όταν του είπα πως από μπροστά μας λείπουν δύο καρυάτιδες…
Ακόμα και τα ανθρώπινα παράπονά του για την έλλειψη στοιχειωδών διευκολύνσεων για ένα τυφλό επισκέπτη άκουσα, τόσο με δημοσιογραφικό όσο και με κοινωνικό «αυτί».
Ένα πράγμα μπορώ να σας πω με βεβαιότητα: Ο Βαγγέλης Αυγουλάς μπορεί να πει με απόλυτη ειλικρίνεια ότι «πήγα και είδα το Μουσείο της Ακρόπολης». Διότι το «είδε». Έτσι όπως ξέρει μόνον αυτός. Και που εμείς, οι υπόλοιποι βλέποντες, ούτε ξέρουμε, ούτε μπορούμε να εκτιμήσουμε. Όπως δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε ούτε την αξία, ούτε την ποιότητα, ούτε το μεγαλείο των εκθεμάτων.
Κάθε φορά που συναντιέμαι με το Βαγγέλη Αυγουλά, φεύγω κερδισμένος. Το ίδιο συναίσθημα που είχα πάντα όταν άκουγα τον τυφλό παππού μου να παίζει βιολί. Το ίδιο συναίσθημα που έχω κάθε φορά που πηγαίνω σε εκδηλώσεις ατόμων με αναπηρία, ιδιαίτερα τυφλών. Μας έχει συνδέσει αυτό το συναίσθημα. Συνδέθηκα καλά και στενά και με το βουλευτή Παναγιώτη Κουρουμπλή προ μηνών όταν παίρνοντάς του μια συνέντευξη, τον ένοιωσα να ζει τόσο έντονα και τόσο ειλικρινά όσα μου διηγείτο.
Αισθάνομαι πολύ καλά και άνετα εδώ και πολλά χρόνια με τους ανάπηρους – ίσως και πιο άνετα απ’ ότι με τους αρτιμελείς. Με τους παραπληγικούς, τους κινητικά ανάπηρους, τους πάσχοντες από νοητική υστέρηση, τους κωφούς και –κυρίως- τους τυφλούς. Αγαπάω το Βασίλη Δημητριάδη, μαχητή Πρόεδρο των κινητικά αναπήρων στον Πειραιά. Θα εμπιστευόμουν τη ζωή μου στο νέο ειδικευομενο ιατρό Στέλιο Κυμπουρόπουλο που μου σχολιάζει στο Facebookχρησιμοποιώντας τον ηλεκτρονικό του υπολογιστή με τα μάτια. Έχω φίλους πολλούς παρα-ολυμπιονίκες και SpecialOlympics, έχω πολύ καλή σχέση με παρουσιαστές δελτίων ειδήσεων στη νοηματική, αισθάνομαι τον αγώνα και την αγωνία τους να επιβιώσουν σ΄ ένα κόσμο που μέχρι πολύ πρόσφατα τους θεωρούσε αναλώσιμους.
Η επαφή μου με το αναπηρικό κίνημα – και κυρίως με το Βαγγέλη Αυγουλά- με έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο. Σας προτείνω να το δοκιμάσετε.

Τρίτη 1 Μαΐου 2012

Η ΠΙΑΝΙΣΤΡΙΑ ΜΕ ΤΑ 4 ΔΑΧΤΥΛΑ

Η πιανίστρια με τα τέσσερα δάχτυλα
Γεννήθηκε με μια σπάνια ασθένεια, αυτή της φωκομέλειας (τα χέρια και τα
πόδια της φαίνονται σαν πτερύγια φώκιας), όμως αυτό δεν την εμπόδισε στο
να εξελιχθεί σαν μουσικός και να κάνει αυτό που αγαπά.
Η Hee Lee Ah είναι από Νότια Κορέα και όταν γεννήθηκε είχε δύο δάχτυλα σε
κάθε χέρι της. Αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα για τους ανθρώπους, αφού
είχε τόση δύναμη ψυχής που κατάφερε να γίνει μια κορυφαία πιανίστρια, παρά
την σπάνια αυτή αναπηρία της.
Ξεκίνησε το πιάνο σε ηλικία 26 ετών για θεραπευτικούς σκοπούς, όμως το
πάθος της για αυτό την εξέλιξε σε μια προικισμένη πιανίστρια. Έχει δηλώσει
πως «μουσική παίζεις με την καρδιά και το μυαλό και όχι απαραίτητα μόνο με
τα χέρια», ενώ στο πιάνο της έχει ειδικά προσαρμοσμένα πεντάλ, αφού από το
γόνατο και κάτω της λείπουν τα πόδια.
Είναι γνωστή παγκοσμίως ως η πιανίστρια με τα τέσσερα δάχτυλα.
Πηγή: www.newsbomb.gr

Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

ΨΑΧΝΕΤΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΕΙΔΗΣΗ;

Ψάχνετε μια καλή είδηση; Είναι μπρος στα μάτια μας.
Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
(δημοσιογράφου, συγγραφέα και Υποψ. Βουλευτή Α’. Αθηνών- ΛΑΟΣ)
Μια πραγματικά σημαντική – για μένα προσωπικά είναι συγκλονιστική- αλλαγή έχει συντελεστεί τα τελευταία 2-3 χρόνια στους νέους και τις νέες μας. Και όσοι , με την αδιαφορία τους είχαν ονομαστεί ( με περισσή επιπολαιότητα) «η γενιά της …φραπεδιάς» και η «Χαμένη γενιά» και η «γενιά του κινητού» και η «γενιά του Love radio και του «Ρυθμού» ” και της εύκολης μουσικής, που δεν ακουμπούσε βιβλίο, που διάβαζε χαζοπεριοδικά, που απαξιούσε να προβληματιστεί σνομπάροντας τους διαμορφωτές της Κοινής Γνώμης, μιλούσε μιαν ιδιότυπη «αργκό» και έγραφε σε greeklish, άλλαξαν «φάση».
Δεν έχω τίποτα εναντίον των συγκεκριμένων ραδιοφωνικών σταθμών – και στους δυο μάλιστα δούλευε χρόνια και η κόρη μου- ούτε των όποιων περιοδικών αλλά η ύπαρξή τους στηριζόταν αποκλειστικά σ΄ αυτή τη γενιά των αργόσχολων, αδιάβαστων, αδιάφορων απολιτίκ παιδιών που κι αυτά στην ουσία δεν έφταιγαν αφού ηγήτορες δεν είχαν, δασκάλους εμπνευσμένους δεν είχαν, εκπαίδευση δεν έπαιρναν ενώ τα πρότυπα που τους παραδίδαμε ΕΜΕΙΣ, τέτοια ήταν.

Ε λοιπόν και η κατάσταση αυτή έχει αλλάξει και τα ίδια τα παιδιά που σήμερα είναι πάνω από 20 και κάτω από 30 χρονών. Δεν κάνω κοινωνιολογική έρευνα, δεν ξέρω που οφείλεται αυτό, δεν είμαι σίγουρος τι ακριβώς συνέβη αλλά αυτά τα ίδια τα «παιδιά της φραπεδιάς» και των «greeklish» άλλαξαν. Προχώρησαν. Εξελίχτηκαν. Άφησαν πίσω τους την επιπολαιότητα της επίπλαστης ανεμελιάς. Μπράβο τους. Μας άνοιξαν ένα παράθυρο στο μέλλον ,μας διευκόλυναν να αναπνεύσουμε και τους ευχαριστώ.
Τα νέα παιδιά ασχολούνται πλέον με τα Κοινά. Μπορεί να μην ψηφίζουν εμένα και να με κριτικάρουν αλλά δεν σνομπάρουν την πολιτική, ούτε τις προηγούμενες γενιές. Κατάλαβαν ότι η μη συμμετοχή έχει κι αυτή τις ευθύνες της για την κατάσταση. Ότι η αδιαφορία της νέας γενιάς, ενισχύει την αδιαλλαξία των απατεώνων. Ότι το «δε βαρυέσαι» των μελλοντικών ρυθμιστών, θεριεύει την ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση των «νταβατζήδων» και βουλιάζει ιδέες, σκέψεις και ιδανικά στην ανυπαρξία.
Τα παιδιά που δεν διάβαζαν, διαβάζουν. Οι νέοι και οι νέες που δεν μάθαιναν, μαθαίνουν. Οι αδιάφοροι που δεν παρακολουθούσαν, ενδιαφέρονται και κάνουν κριτική ζητώντας ευθύνες. Οι «ωχαδερφιστές» νοιάζονται. Η «γενιά της φραπεδιάς» τελείωσε, απαιτεί, διεκδικεί και προετοιμάζεται να πάρει την κατάσταση στα χέρια της.
Όσο πιο γρήγορα, τόσο καλύτερα. Κάποτε το φοβόμουνα. Τώρα, όχι πια. Εμένα μπορεί να με αμφισβητούν για πράξεις ή παραλείψεις αλλά εγώ τους εμπιστεύομαι. Και έχω την υποχρέωση να τους παραδώσω λίγο καλύτερο τον κόσμο. Το χρωστάω πρώτα απ΄ όλα στα δικά μου παιδιά απ΄ τα οποία συνέχεια μαθαίνω. Στους φίλους τους που μ αρέσει να τους κάνω παρέα. Και παίρνω από την επερχόμενη γενιά έμπνευση, παραδείγματα κι ελπίδα.