ΤΟ ΒΑΡΕΛΙ ΕΧΕΙ ΠΑΤΟ, ΕΜΕΙΣ;;;

Το βαρέλι έχει πάτο, εμείς;;;

Του Βαγγέλη Αυγουλά

Ζω στην Ελλάδα, που ο Ήφαιστος ήταν κουτσός αλλά και Θεός του Ολύμπου και ο Όμηρος, τυφλός μεν, κορυφαία παγκόσμια πνευματική φυσιογνωμία όλων των εποχών δε. Και τώρα η κυβερνητική πολιτική κατεβάζει τους αναπήρους και τις οικογένειές μας απ’ όλη την Ελλάδα στο Σύνταγμα, γιατί η επιταγή της Τρόικας είναι να μπει χέρι στα επιδόματα αναπηρίας, στα «Άγια των Αγίων» για τη ζωή των ΑμεΑ.

Ζούμε στην κάποτε χώρα του Ασκληπιού και σήμερα χώρα των εκατοντάδων χιλιάδων ανασφαλίστων, που ο Υπουργός Υγείας δηλώνει ότι ακόμη το κράτος δεν ξέρει πόσοι είναι με ακρίβεια, άρα πώς να λάβει και μέριμνα για την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη;

Ζούμε στη χώρα που από τους Πέρσες ως τους Γερμανούς αντιστάθηκε σθεναρά σε όλους τους κατακτητές, για να τους φέρει σήμερα στην Ελληνική Βουλή να τους υπογράψει δανειακή σύμβαση με εγγύηση το έδαφος και το υπέδαφός μας, τον φυσικό μας πλούτο, κάθε τι Ελληνικό.

Ζούμε στη χώρα που κάποτε ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης και δεκάδες άλλοι άνθρωποι του πνεύματος, μελετούσαν, ανησυχούσαν και πρότειναν το πιο κατάλληλο εκπαιδευτικό σύστημα για τους νέους γιατί επένδυαν σ’ αυτούς, αλλά σήμερα υπό την ανοχή του Υπουργείου Παιδείας οι οικονομικά αδύναμοι φοιτητές που σπουδάζουν μακριά από την πόλη τους δε δικαιούνται το επίδομα θέρμανσης.

Σήμερα στην Ελλάδα μας καταφέραμε τον νεαρό Μανώλη Γλέζο που ρίσκαρε τη ζωή του και κατέβασε τη σβάστικα από την Ακρόπολη, να τον εξαναγκάζουμε τώρα στα γεράματα να συνυπάρχει στην Ελληνική Βουλή με τους χρυσαυγίτες διώκτες της διαφορετικότητας και της μοναδικότητας κάθε ανθρώπου.

Στην Ελλάδα κάποτε περνούσες λαϊκό δικαστήριο με βαριές ποινές εάν παραμελούσες τους υπερήλικες γονείς σου, αλλά σήμερα από τους γονείς και τους παππούδες μας, από σας, κόβουν τις συντάξεις που επί δεκαετίες κατακτήσατε και δημιουργούν ελλείμματα στα ασφαλιστικά ταμεία που χτίστηκαν με θεμέλιο των πολυετή ιδρώτα και τον μόχθο εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων.

Για πόσο θα τα ανεχόμαστε όλα αυτά; Πώς τα δεχόμαστε όλα αυτά; Μήπως ένα καλύτερο αύριο είναι αλλωνών όνειρο και όχι δικό μας; Μήπως η βεβήλωση της Ελλάδας μας δεν είναι δική μας υπόθεση; Μήπως ναρκώθηκαν οι συνειδήσεις μας και δε μας νοιάζει πια τι θα κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας;

Εγώ που σου γράφω είμαι τυφλός, μα ζητώ από σένα που με διαβάζεις τώρα μια χάρη: σήκωσε το κεφάλι σου και κοίτα τον ήλιο. Δες τον και για μένα. Και τώρα πες μου: θα αφήσουμε τα μολυσμένα σύννεφα να μας τον κρύβουν;;;

(για την εβδομαδιαία εφημερίδα «Το Χωνί» - Κυριακή 1^η Δεκεμβρίου 2013)