meallamatia.blogspot.gr

meallamatia.blogspot.gr

Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2013

ΞΑΝΑΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΚΡΥΟ ΞΑΝΑΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ''ΑΘΛΙΟΥΣ'' ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

Ξανάρχεται το κρύο ξαναθυμάστε τους ''αθλίους'' των Αθηνών.

Του Δήμήτρη Κωνσταντάρα

Μέσα στα τόσα και τόσα δυσάρεστα, πιεστικά, απογοητευτικά που επιπίπτουν σχεδόν καθημερινά ως πανούκλα στους βάρβαρα φτωχοποιημένους Έλληνες - το συντριπτικό ποσοστό των οποίων ανήκει στους ''αθώους του αίματος''- η Ελληνική κοινωνία ξέχασε δύο κατηγορίες συμπολιτών μας, συνελλήνων οι οποίοι βρίσκονταν στη πρώτη γραμμή της δημοσιότητας πριν από 10-12 μήνες: Τους άστεγους και τους άσιτους. Αυτούς που δεν έχουν σπίτι να μείνουν και αυτοί που δεν έχουν να φάνε. Οι ιστορίες τους κατέκλυζαν πέρυσι τέτοια εποχή τα Μ.Μ.Ε., ίσως γιατί ακόμα οι "υπόλοιποι" δεν είχαμε αντιληφθεί που "πηγαίναμε". Και το δράμα της ουράς για τα συσσίτια της εκκλησίας ή των Δήμων αλλά και των ανθρώπων που κοιμόντουσαν στα πάρκα, στα παγκάκια, στις γωνίες, σε "κουφώματα" κτιρίων, πίσω από μάντρες, πάνω σε χαρτόκουτες, εγκαταλελειμμένοι, άθλιοι, παγωμένοι και απροστάτευτοι. 

Τα σισσύτια της Αρχιεπισκοπής, των Ιερών Ναών και των Δήμων κάπως βοήθησαν αρκετούς από τους πεινασμένους συναναθρώπους μας. Οι προσπάθειες οργανώσεων, ομοσπονδιών, ευαισθητοποιημένων πολιτών, συνεταιριστικών ομάδων αγροτών έδωσαν επίσης μεγάλη βοήθεια με δωρεάν τρόφιμα ή με τρόφιμα σε πολύ χαμηλές τιμές. Χιλιάδες συνάνθρωποί μας κάπως ανακουφίστηκαν.

Αλλά για τους άστεγους; Ελάχιστα έγιναν. Και τώρα, μετά την παρατεταμένη καλοκαιρία τουλάχιστον 6 μηνών, τώρα που μπαίνει για τα καλά ο χειμώνας, το κρύο και οι βροχές, το πρόβλημα αρχίζει να ξαναεμφανίζεται στα μάτια μας. Και τώρα μάλιστα, διογκωμένο.

Αυτό το ''πρόσωπο'', το πρόσωπο της νέας γενιάς αστέγων, δηλαδή των ανθρώπων που έως πρότινος είχαν -ας πούμε- επαρκές βιοτικό επίπεδο αλλά πλέον είναι χωρίς στέγη, προσπαθεί να ξεκαθαρίσει μια έρευνα της "Κλίμακας", μια οργάνωση στήριξης των αστέγων και αντιμετώπισης του κοινωνικού αποκλεισμού. Η έρευνα έγινε από τον Σεπτέμβριο του 2011 έως τον Φεβρουάριο του 2012, στην περιοχή της Αθήνας.

Οι έρευνες βέβαια δεν βοηθούν τους πάσχοντες. Αυτοί άστεγοι και πεινασμένοι παραμένουν. Ελπίζω πως ΙΣΩΣ θα μπορέσουν να βοηθήσουν το ανεπαρκές, απρόσωπο, εξασθενιμένο, αναποτελεσματικό και κρυπτόμενο "Κράτος Πρόνοιας" να κάνει μια προσπάθεια να υπερβεί το φρικτό εαυτό του. Διότι μπορεί ο κύριος Στουρνάρας -και όποιοι άλλοι Στουρνάρες υποτίθενται ότι κυβερνούν- να αποκλείει μετά βδελυγμίας  το ενδεχόμενο να "ζήσει" με 500 ευρώ το μήνα, όλοι όμως αυτοί οι άστεγοι και πεινασμένοι Έλληνες νεόπτωχοι θα θεωρούσαν ένα κρεβάτι και μια κουβέρτα "κάπου" ως Γη της Επαγγελίας και ένα πεντακοσάρικο ως "δώρο θεού".

Τι λέει η έρευνα: σε ποσοστό περίπου 80%, οι άστεγοι είναι άτομα παραγωγικών ηλικιών, ενώ παρατηρείται ότι έχουν καλύτερο μορφωτικό επίπεδο σε σχέση με παλαιότερες μελέτες. Σε δείγμα 214 αστέγων που ρωτήθηκαν, 64, 8% είναι άστεγοι για λιγότερο από δύο χρόνια, δηλαδή από τα τέλη του 2010, περίοδο που ταυτίζεται με την έναρξη της κρίσης. 

Σε ποσοστό 89,7% είναι Έλληνες, σε ποσοστό 82,2% είναι άνδρες, 60,7% ανήκουν σε ηλικίες 41-55, ενώ 26,40% είναι μεταξύ 26-40. Ένας στους πέντε έχει ανώτερο ή ανώτατο μορφωτικό επίπεδο και 40% έχουν τελειώσει το Λύκειο. Σε ό,τι αφορά την εργασία τους, 24,8% εργάζονταν σε τεχνικά επαγγέλματα ή/ και στον κατασκευαστικό τομέα, κλάδους που επλήγησαν από την οικονομική κρίση, 22% ήταν ιδιωτικοί υπάλληλοι, 18% ελεύθεροι επαγγελματίες και 16% εργάζονταν στον τουριστικό τομέα.

Σε ποσοστό 45,2% δηλώνουν ότι δεν έχουν κανέναν φίλο, ενώ 34,3% πως έχουν ερωτικές σχέσεις και σεξουαλική ζωή. Σε ποσοστό 18,1% έχουν αποπειραθεί να αυτοκτονήσουν τουλάχιστον μια φορά.

Σε περισσότερους από τους μισούς (52,4%) η εξασφάλιση τροφής δεν αποτελεί ένα καθημερινό πρόβλημα, ενώ αντίστοιχα δεν αποτελεί πρόβλημα για το 47,1% η ένδυση. Για  41%  όμως, είναι πρόβλημα η εύρεση χώρου για να κάνουν μπάνιο. Οι μισοί ζουν με 0 έως 20 ευρώ το μήνα. Ως σημαντικότερες ανάγκες τους κατατάσσουν τη στέγαση (85,6%), την ιατρική περίθαλψη (83,1%), την εργασία (76,5%), και τη φροντίδα υγιεινής (75%).

Οι περισσότεροι από τους μισούς "κινούνται" στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, ενώ πολλοί είναι και στον Πειραιά. Οι μισοί δεν αισθάνονται καθόλου ασφαλείς. Κατά την εκτός στέγη διαβίωση το1/3 εξ αυτών έχου κακοποιηθεί σωματικά τουλάχιστον μία φορά, 21,5% των γυναικών έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά και 44,1% έχουν πέσει θύματα ληστείας.

Πόσοι είναι: Δεν υπάρχει καμία επίσημη καταγραφή. Οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για περίπου 20.000 ανθρώπους, οι μισοί εκ των οποίων στην Αθήνα, που διαβιούν στον δρόμο ή σε ακατάλληλες συνθήκες στέγασης, ενώ πολλοί περισσότεροι είναι εκείνοι που βρίσκονται σε κίνδυνο έλλειψης στέγης. Λόγω της οικονομικής κρίσης και της ανεργίας, το τελευταίο διάστημα διαπιστώνεται ότι υπάρχει σαφής αυξητικη τάση, περίπου 25%.

Λέει κι άλλα πολλά η έρευνα. Στοιχεία που αν τα διάβαζαν προσεκτικά ο κύριος Στουρνάρας και οι συνάδελφοί του υπουργοί, θα βρίσκονταν μπροστά σε τρία ενδεχόμενα: 1. να αφιερώσουν το 1/3 της εργασιακής τους ημέρας στην αναζήτηση πόρων ή τρόπων για να πολεμηθεί αυτή η εξαθλίωση, 2. να αδιαφορήσουν, ή 3. να παραιτηθούν αμέσως.

Αν και ζωηρα αμφιβάλλω αν για το κατά πόσο θα διαβάσουν καν, έστω 2-3 υπουργοί, τα ευρήματα της έρευνας, θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να παρατηρούσε κανείς πόσο αποτελεσματικοί θα μπορούσαν να γίνουν εάν επέλεγαν το πρώτο ενδεχόμενο. Η υιοθέτηση αυτής της προσπάθειας είναι βέβαιο ότι και τη ζωή των τόσων "Αθλίων της Αήνας" θα βελτίωνε και το επίπεδο αυτοεκτίμησής τους. Από θλιβεροί "κολαούζοι" μιας καταστροφικής ομάδας ξενόφερτων τοκογλύφων, θα ξαναγινόντουσαν άνθρωποι.  






Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

ΕΡΧΕΤΑΙ ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΕΥΝΟΪΚΟΤΕΡΕΣ ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΕΝΥΠΟΘΗΚΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ

Οι άξονες του πλαισίου για ρυθμίσεις δανείων.
 
Πρόγραμμα διευκόλυνσης για ενυπόθηκα στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια για δανειολήπτες με ετήσιο οικογενειακό εισόδημα έως 25.000 ευρώ και υπό την προϋπόθεση ότι αυτό έχει μειωθεί περισσότερο από 35% από 01.01.2010. Επιπλέον, αφορά ανέργους, πάσχοντες από βαριά ασθένεια ή και μόνιμη αναπηρία και πολύτεκνους. Οι δικαιούχοι θα απολαμβάνουν 4ετή περίοδο χάριτος, κατά τη διάρκεια της οποίας ο δανειολήπτης καταβάλλει μόνο τόκους με σταθερό επιτόκιο 1,5%. Ωστόσο, εάν το ποσό της δόσης υπερβαίνει το 30% του φορολογητέου εισοδήματος, η μηνιαία καταβολή περιορίζεται στο ύψος αυτό.
 
Πριν από το τέλος του Ιανουαρίου αναμένει η Κυβέρνηση να έχει λάβει από την Τρόϊκα και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τις απαιτούμενες εγκρίσεις και τυχόν παρατηρήσεις επί της συμφωνίας στην οποία κατέληξε με την Ελληνική Ένωση Τραπεζών (ΕΕΤ) για τη ρύθμιση των δανείων φυσικών προσώπων και μικρομεσαίων επιχειρήσεων καθώς και για τις αλλαγές στο νόμο 3869/2010 για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά.
 
Στόχος της Κυβέρνησης είναι να έχει αναμορφώσει μέχρι το τέλος Μαρτίου το πλαίσιο για τα φυσικά πρόσωπα, έτσι ώστε να αντιμετωπισθεί η μακροχρόνια εκκρεμοδικία και να εξασφαλισθεί η συντομότερη επάνοδος του οφειλέτη στην οικονομική δραστηριότητα. Οι άξονες του πλαισίου που επεξεργάζεται η κυβέρνηση ύστερα από τη συμφωνία της με τις τράπεζες είναι οι ακόλουθοι:
 
1. Πρόγραμμα διευκόλυνσης για ενυπόθηκα στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια για δανειολήπτες με ετήσιο οικογενειακό εισόδημα έως 25.000 ευρώ και υπό την προϋπόθεση ότι αυτό έχει μειωθεί περισσότερο από 35% από 01.01.2010. Επιπλέον αφορά ανέργους, πάσχοντες από βαριά ασθένεια ή και μόνιμη αναπηρία και πολύτεκνους. Οι δικαιούχοι θα απολαμβάνουν 4ετή περίοδο χάριτος, κατά τη διάρκεια της οποίας ο δανειολήπτης καταβάλλει μόνο τόκους με σταθερό επιτόκιο 1,5%. Ωστόσο εάν το ποσό της δόσης υπερβαίνει το 30% του φορολογητέου εισοδήματος, η μηνιαία καταβολή περιορίζεται στο ύψος αυτό.
 
2. Βελτίωση του νόμου για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Συγκεκριμένα, ο εξωδικαστικός συμβιβασμός θα επέρχεται με τη συμφωνία των πιστωτών που εκπροσωπούν το 50% + 1 των απαιτήσεων της οφειλής και θα καταβάλλεται δόση από την υποβολή της αίτησης υπαγωγής στη ρύθμιση, χωρίς καθυστερήσεις εξαιτίας της εκκρεμοδικίας.
 
3. Αξιολόγηση των φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων με βάση το συνολικό τους προφίλ και όχι μεμονωμένα περιστατικά πριν ενταχθούν στον "Τειρεσία".
 
4. Μέτρα επιβράβευσης των συνεπών δανειοληπτών.
 
Πηγή: Εφημερίδα "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ ΤΩΝ ΑΜΕΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΜΕ

Ο τρόπος παρουσίασης των Ατόμων με Αναπηρία από τα ΜΜΕ.
Τα ΜΜΕ έχουν και την αρνητική τους πλευρά, γιατί ουκ ολίγες φορές λειτουργούν ως όργανα παραπληροφόρησης, θέλοντας να παρασύρουν το κοινό σ΄έναν κόσμο που δημιούργησαν όπως αυτά ήθελαν. Ένα τρανταχτό παράδειγμα είναι ο τρόπος παρουσίασης των θεμάτων αναπηρίας. Η προσέγγιση, για παράδειγμα που αντιλαμβάνεται τον άνθρωπο με αναπηρία ως αντικείμενο φιλανθρωπίας, δεν είναι πλήρως ξεπερασμένη, αντιθέτως διατρέχει σε σημαντικό βαθμό την κοινωνική σκέψη για την αναπηρία.
 
Του ΑΝΤΩΝΗ ΧΑΡΟΚΟΠΟΥ
Δημοτικού Συμβούλου
 
Βασικός στόχος και επιδίωξη κάθε κοινωνίας είναι η αλληλοκατανόηση και μέσω αυτής, η αλληλοβοήθεια. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης λοειτουργούν ως όργανα πληροφόρησης και βοηθούν στη γνώση και την ενίσχυση του διαλόγου, ενώ μέσω της προβολής διαφόρων θεμάτων ευαισθητοποιούν τους πολίτες να κατανοούν την κατάσταση στην οποία βρίσκεται κάποια κοινωνική ομάδα, η οποία αντιμετωπίζει ιδιαίτερες δυσκολίες και προβλήματα και στη συνέχεια να προθυμοποιούνται για να βοηθήσουν όλοι σαν ενιαίο σύνολο στην επίλυση των προβλημάτων.
 
Όμως, διαπιστώνουμε ότι τα ΜΜΕ έχουν και την αρνητική τους πλευρά, γιατί ουκ ολίγες φορές λειτουργούν ως όργανα παραπληροφόρησης, θέλοντας να παρασύρουν το κοινό σ'έναν κόσμο που δημιούργησαν όπως αυτά ήθελαν. Ένα τρανταχτό παράδειγμα είναι ο τρόπος παρουσίασης των θεμάτων αναπηρίας. Η προσέγγιση, για παράδειγμα, που αντιλαμβάνεται τον άνθρωπο με αναπηρία ως αντικείμενο φιλανθρωπίας, δεν είναι πλήρως ξεπερασμένη, αντιθέτως διατρέχει σε σημαντικό βαθμό την κοινωνική σκέψη για την αναπηρία.
 
Ένα άλλο σημαντικό κομμάτι είναι οι τεχνικές λύσεις για την κατανόηση περιεχομένου κατά κατηγορία αναπηρίας. Πρώτον, είναι επιτακτική ανάγκη η Νοηματική Γλώσσα να ενταχθεί στο σύνολο των ειδησεογραφικών και επιστημονικών εκπομπών, αλλά και η δυνατότητα εκφωνούμενων υπότιτλων, καθώς θα βοηθούσαν σημαντικά στην κατανόηση, όσους αντιμετωπίζουν προβλήματα ακοής και όρασης αντίστοιχα. 
Δεύετρον, δεδομένου ότι η σύγχρονη εποχή ''θέλει'' το διαδίκτυο ως το πλέον ισχυρό μέσο των επόμενων δεκαετιών, αποτελεί ζητούμενο η ανάπτυξη όρων στρατηγικής που θα προσφέρει το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα. Γενικότερα, αναφορικά με τις νέες τεχνολογίες πρόσβασης που αφορούν το τηλεοπτικό και διαδικτυακό μέσον, θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι πρέπει να κατασκευάζονται ώστε να μπορούν να ανταποκρίνονται στις ειδικές ανάγκες που κάθε είδος αναπηρίας συνεπάγεται.
 
Επίσης, ο τρόπος παρουσίασης των ατόμων με αναπηρία στα ΜΜΕ είναι άμεσα συνδεδεμένος με το ''πόσο'', δηλαδή το χρόνο παρουσίασης των θεμάτων για να αποφευχθεί μια στερεότυπη προβολή των προβλημάτων, αλλά και το κατά πόσο ο εκάστοτε δημοσιογράφος είναι καταρτισμένος απέναντι στα θέματα.
 
Το ζητούμενο είναι μια σχέση ισότιμης συνεργασίας, συνύπαρξης, αλληλεπίδρασης Ατόμων με Αναπηρία - ΜΜΕ, η οποία θα προβάλει το σύγχρονο κοινωνικό μοντέλο, που θέλει τον άνθρωπο με αναπηρία υποκείμενο δικαιωμάτων με ίσες ευκαιρίες προβολής και παρουσίασης, όπως άλλωστε επιτάσσει το προοδευτικό πρότυπο σκέψης. Μιλάμε, με άλλα λόγια, για μια σχέση βαθιά παιδευτική. Σχέση που, ως τέτοια, δεν εξαντλείται σε θέματα αναπηρίασ, αλλά μπορεί να αποτελέσει πιλότο για μια νέα, διευρυμένη κοινωνική αντίληψη, ένα στοίχημα πολιτισμού για όλη την κοινωνία μας.
 
Πηγή: Εφημερίδα "Πελοπόννησος"  

ΘΕΜΑΤΑ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Το Κέντρο Συνεχιζόμενης Εκπαίδευσης και Επιμόρφωσης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ), παρέχει για πρώτη φορά τη δυνατότητα παρακολούθησης του Προγράμματος Συμπληρωματικής εξ Αποστάσεως Εκπαίδευσης (e-learning) με τη χρήση Καινοτόμων μεθόδων, στο εκπαιδευτικό αντικείμενο:

"Θέματα Ψυχικής Υγείας και Παρέμβαση στην Κρίση"

Σκοπός του Προγράμματος E-learning "Θέματα Ψυχικής Υγείας και Παρέμβαση στην Κρίση" είναι η παροχή υψηλού επιπέδου επιμόρφωσης και κατάρτισης τόσο σε επαγγελματίες Ψυχικής Υγείας (ψυχιάτρους, παιδοψυχίατρους, ψυχολόγους, συμβούλους ψυχικής υγείας), όσο και σε επαγγελματίες στο χώρο της Εκπαίδευσης, με στόχο την προαγωγή της γνώσης και την παροχή κατάλληλων θεωρητικών εφοδίων στους νέους επιστήμονες προς δραστηριοποίηση στο πλαίσιο ανάπτυξης του συστήματος Ψυχικής Υγείας της χώρας μας.

Για περισσότερες πληροφορίες για την υποβολή της αίτησής σας μπορείτε να πλοηγηθείτε στην ιστοσελίδα http://elearn.elke.uoa.gr όπου παρουσιάζεται αναλυτικά το σύνολο των παρεχόμενων προγραμμάτων. Επίσης, μπορείτε να επικοινωνήσετε με τη γραμματεία των προγραμμάτων στα τηλέφωνα 210.36.89.354 και 210.36.89.381, ή να στείλετε e-mail στη διεύθυνση: elearn-secretariat@elke.uoa.gr   

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΕΝΑ ΝΕΦΡΟ ΤΗΝ ΩΡΑ! ΕΚΤΟΣ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΟ ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΕΜΠΟΡΙΟ ΟΡΓΑΝΩΝ

Πωλείται ένα νεφρό την ώρα! Εκτός ελέγχου το παράνομο εμπόριο οργάνων...
Το παράνομο εμπόριο οργάνων είναι πλέον ανεξέλεγκτο, βάσει των στοιχείων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, που δημοσιοποιήθηκαν στην Guardian. Πάνω από 10.000 επιχειρήσεις παρεμπορίου ανθρώπινων οργάνων γίνονται κάθε χρόνο, αριθμός που ουσιαστικά αντιστοιχεί σε πάνω από μία επεμβάσεις την ώρα. Η αύξηση αυτής της παράνομης δραστηριότητας, εκτιμάται ότι συνδέεται με την αυξανόμενη ζήτηση για μεταμόσχευση νεφρών σε παγκόσμιο επίπεδο, κάτι που έχει να κάνει με τα συχνότερα κρούσματα διαβήτη και άλλων ασθενειών.
 
Οι ασθενείς που αγοράζουν ''παράνομο'' μόσχευμα, μπορεί να πληρώσουν και πάνω από 200.000 δολάρια για ένα νεφρό, το οποίο ''πουλήθηκε'' από το δότη για μόλις 5.000 δολάρια. Οι συμμορίες αυτές δρουν κατά βάση στην Κίνα, το Πακιστάν και την Ινδία και εκμεταλλεύονται χιλιάδες ανθρώπους που βρίσκονται στα όρια της ανέχειας.
 
''Η παράνομη διακίνηση οργάνων, είχε σημειώσει πτώση την περίοδο 2006-07, ενώ είχε υπάρξει αισθητή μείωση στον μεταμοσχευτικό τουρισμό'' δήλωσε ο Λούκ Νόελ, γιατρός και ανώτερο στέλεχος του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Παράλληλα, πρόσθεσε ότι ''Το εμπόριο μπορεί να αυξηθεί και πάλι. Υπήρξαν πρόσφατα ενδείξεις ότι υπάρχει μία αυξανόμενη ανάγκη για μεταμοσχεύσεις και το κέρδος από αυτές τις επιχειρήσεις είναι μεγάλο και διαρκώς αυξανόμενο''. Η Guardian επικοινώνησε μάλιστα με ένα γιατρό στην Κίνα, που εξειδικεύεται στις μεταμοσχεύσεις νεφρών, ο οποίος διαφήμιζε τις υπηρεσίες του με το σλόγκαν ''Δώρησε ένα νεφρό, αγόρασε το καινούριο iPad''... Ο ίδιος έδινε 2.500 δολάρια για ένα νεφρό. Μάλιστα, πέντε άνθρωποι συνελήφθησαν στη νότια Κίνα, κατηγορούμενοι στην υπόθεση ενός εφήβου, ο οποίος πούλησε το νεφρό του για να αγοράσει ένα iPhone και ένα iPad.
 
Ανάμεσα στους κρατούμενους είναι ο χειρούργος που αφαίρεσε το νεφρό από το αγόρι, πέρυσι τον Απρίλιο. Σύμφωνα με το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Xinhua, οι πέντε έλαβαν γύρω στα 35.000 δολάρια (26.700 ευρώ) για τη μεταμόσχευση. Ο έφηβος μαθητής Γουάνγκ έλαβε 3.000 δολάρια (2.300 ευρώ) για το νεφρό του. Ο 17χρονος φέρεται ότι απάντησε σε αγγελία για πώληση νεφρού, η οποία είναι παράνομη στην Κίνα, σε ένα chatroom, στο Ίντερνετ. Η υπόθεση έγινε γνωστή, όταν η μητέρα του τον ρώτησε που βρήκε τα χρήματα για το iPhone και το iPad. Το παιδί απάντησε ότι είχε πουλήσει το νεφρό του. Οι πέντε που εμπλέκονται στην υπόθεση της μεταμόσχευσης, κατηγορούνται για πρόκληση σωματικής βλάβης και παράνομη εμπορία ανθρώπινων οργάνων. Τα iPhones και τα iPads της Apple είναι πολύ δημοφιλή στην Κίνα, αλλά η τιμή τους είναι απαγορευτική για τους περισσότερους εργαζομένους στις πόλεις. Και υπάρχει μόνιμη έλλειψη δωρητών οργάνων. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Υπουργείου Υγείας περί τους 1,5 εκατ. ανθρώπους έχουν ανάγκη από μεταμοσχεύσεις, αλλά γίνονται μόλις 10.000 τέτοιες επεμβάσεις κάθε χρόνο. Πολλά από τα όργανα προς μεταμόσχευση αφαιρούνται από κρατούμενους που εκτελούνται, αν και η Κίνα έχει δεσμευθεί να δώσει τέλος σε αυτή την πρακτική μέχρι το 2017.
 
Τα νεφρά αποτελούν το 75% της παγκόσμιας λαθρεμπορίας οργάνων, ενώ η έλλειψη επιβολής του νόμου σε ορισμένες χώρες και η έλλειψη της νομοθεσίας σε άλλους, σημαίνει ότι αυτοί που θα προσφέρουν οικονομικά κίνητρα στους φτωχούς ανθρώπους για να δώσουν ένα νεφρό, βρίσκουν άμεση ανταπόκριση. Η διακίνηση οργάνων αποτελεί μεγάλο ''πονοκέφαλο'', κυρίως για την Κίνα, ενώ το Υπουργείο Υγείας στο Πεκίνο έχει κηρύξει παράνομη τη διαδικασία και έχει επίσης υποσχεθεί να σταματήσει τη συγκομιδή οργάνων από εκτελεσθέντες κρατούμενους έως το 2017, μία πρακτική που αντιμετώπισε διεθνή κατακραυγή όταν άρχισε να εφαρμόζεται. Παρόλα αυτά, το φαινόμενο γνωρίζει νέα άνθηση τα τελευταία δύο χρόνια. Ο Λούκ Νόελ, έχει βάλει στόχο να ανακόψει την πορεία του λαθρεμπορίου οργάνων, με το να μεγιστοποιήσει την προμήθεια οργάνων από νεκρούς ή ζώντες δότες και ενθαρρύνοντας τον υγιή τρόπο ζωής, προκειμένου να εξαλείψει παθήσεις, όπως ο διαβήτης, οι οποίες βρίσκονται στην πρώτη θέση.
 
 
 
 
 


Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ


Σπίτι τους ο δρόμος

Ο κ. Αθανάσιος Πλάτσικας είναι 59 ετών, σπούδασε στη σχολή Τουριστικών  Επαγγελμάτων στην Ελλάδα και πήρε υποτροφία στη Γαλλία. Μιλάει δύο γλώσσες  και έχει εργαστεί και στην Ιταλία και στη Γερμανία. Είναι περισσότερο από  ένα χρόνο στα συσσίτια, αφού το εστιατόριο που διατηρούσε δεν πήγαινε καλά  και παρ΄ όλες τις προσπάθειες που έκανε για να το αναστήσει δεν τα  κατάφερε. Το μόνο που κατάφερε ήταν να χρεωθεί. Λόγω προβλημάτων υγείας  λάμβανε για δύο χρόνια μια αναπηρική σύνταξη 390 ευρώ, αλλά κόπηκε και  αυτή, αφού το ποσοστό αναπηρίας άλλαξε. Τώρα δεν έχει κανένα εισόδημα ούτε  για τα βασικά, του έκοψαν το ρεύμα στο σπίτι που έχει στα Κάτω Πατήσια και  ζει στο σκοτάδι.

Της Ηλιάνας Τσαγκάρη

Μέχρι «χθες» είχαν ένα σπιτικό. Ένα πιάτο φαΐ στην κατσαρόλα. Ορισμένοι  απ΄ αυτούς είχαν οικογένεια και παιδιά. Νοικοκυραίοι. Δούλευαν σκληρά,  πλήρωναν με κόπο δάνεια, ενοίκια, χαράτσια. Ίσα που τα έβγαζαν πέρα. Μετά,  ήρθε η ανεργία και τους χτύπησε την πόρτα. Έψαξαν με μανία για μία  δουλειά. Οτιδήποτε θα μπορούσε να βάλει φαγητό στο τραπέζι τους. Όμως, η  κρίση δεν τους άφησε πολλά περιθώρια. Μέρα με τη μέρα, ο αριθμός των  ανέργων απολυμένων μεγάλωνε. Το ίδιο και αυτός των ανέργων-πρώην  αυτοαπασχολούμενων. Η ελπίδα σιγά-σιγά έσβηνε και μαζί της και η  αξιοπρέπειά τους. Τώρα πλέον το σπίτι τους είναι ο δρόμος. Η «αφιλόξενη»  Αθήνα. Ακούμε σχεδόν καθημερινά για τη λίστα των αστέγων που μεγαλώνει.

Διαβάζουμε και στις εφημερίδες ότι το «προφίλ» των νεοαστέγων άλλαξε. Είναι –λέει - πλέον άνθρωποι μορφωμένοι, επιχειρηματίες που έπεσαν έξω.  Ακόμη και πρώην κάτοικοι των βορείων προαστίων θύματα μιας κρίσης που πετά  στον δρόμο οικογενειάρχες, εξαθλιώνει νοικοκυραίους. Σκοτώνει όνειρα νέων ανθρώπων. Ακούμε πολλά, αλλά δεν τα βλέπουμε όλα. Η εικόνα της Αθήνας με ανθρώπους σωριασμένους καταγής, όπου να ναι. κουλουριασμένους για να  προστατευτούν από το κρύο και τη βροχή, μας θλίβει, μας εξοργίζει.

Ζουν κάτω από γέφυρες, σε εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα, σε στοές, σε  πιλοτές πολυκατοικιών, ακόμη και στα νεκροταφεία. Οι πιο τυχεροί φιλοξενούνται στον ξενώνα της «Κλίμακας». Εκεί βρέθηκα και εγώ πριν από  μερικές ημέρες, για να συναντήσω τα πρόσωπα που κρύβονται πίσω από τους  αριθμούς. Τους είδα, αλλά δεν τόλμησα να τους κοιτάξω στα μάτια. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας οι περισσότεροι, φοβισμένοι, ντροπαλοί, δεν θέλησαν να  δημοσιοποιηθούν τα πρόσωπά τους. Δέχτηκαν να μου μιλήσουν ωστόσο. Μου  είπαν τις ιστορίες τους. Πρόσωπα σκυφτά, θλιμμένα, απογοητευμένα. Η απελπισία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Οργίστηκα. Ντράπηκα. Ένιωσα μία γροθιά στο στομάχι. Ακούγοντας τις ιστορίες τους, κατάλαβα πόσο «εύκολο»  είναι να βρεθεί κανείς σήμερα στη θέση αυτών των ανθρώπων. Δεν είναι «άλλοι». Είναι «σαν κι εμένα». Μα φυσικά, αφού οι άστεγοι υπολογίζεται ότι  πλέον έχουν ξεπεράσει τις 20.000...

Κύριος Ανδρέας: δεν σκέφτεσαι τίποτα. Μόνο φοβάσαι αν θα επιβιώσεις

Ημέρα, Πέμπτη. Πήγα στο κέντρο στήριξης αστέγων «Κλίμακα». Στην αυλή ενός  διωρόφου κτιρίου στην Κωνσταντινουπόλεως, κόσμος πολύς. Ήταν η ημέρα που οι άστεγοι κάνουν το μπάνιο τους. Τίποτε δεν με προετοίμασε για την  αλήθεια που θα βίωνα. Περιμένοντας να μιλήσω με την κοινωνική λειτουργό  της «Κλίμακας», την κ. Χασιώτη, συνάντησα τον κ. Ανδρέα, 51 ετών, δούλευε  στον Δήμο Περιστεριού ως κηπουρός. Ένα ατύχημα τον σταμάτησε από τα  καθήκοντά του και έπειτα η φωτιά που έκαψε ολοσχερώς το σπίτι του τον  οδήγησε στον δρόμο. Ύστερα από κάποιο διάστημα περιπλάνησης στα  νοσοκομεία, στους δρόμους και τα παγκάκια της Αθήνας, εγκαταστάθηκε κάτω  από τη γέφυρα του Ρουφ. Τον ρώτησα αν μπορεί να θυμηθεί τις σκέψεις της  πρώτης νύχτας. «Δεν σκέφτεσαι τίποτα. Μόνο φοβάσαι. Φοβάσαι συνέχεια ότι  κάτι θα σου συμβεί ανά πάσα στιγμή. Σκέφτεσαι μόνο πώς θα επιβιώσεις, όχι  πώς θα ζήσεις, αλλά πώς θα επιβιώσεις». Πήγαμε μαζί στη γέφυρα του Ρουφ  για να μου δείξει το «σπίτι» του. Διαπίστωσα ότι δεν είναι μόνος. Μια  μικρή γειτονιά από ανθρώπους ανήμπορους έχει δημιουργηθεί εκεί. Κουβέρτες απλωμένες, γκαζάκια για το φως τους και μικροαντικείμενα καθημερινής  χρήσης. Στα πιο ψηλά σημεία, στοιβαγμένη η περιουσία τους. Κάποιο ρούχα,  πετσέτες και τα απομεινάρια μιας άλλης ζωής. Φωτογραφίες και αντικείμενα. Όχι πολλά πράγματα, μόνο τα απαραίτητα. για να είναι βολική η ενδεχόμενη  μετακίνησή τους. Ο κ. Ανδρέας και οι υπόλοιποι διάλεξαν αυτό το μέρος για  να μείνουν, προκειμένου να είναι κοντά στο κέντρο στήριξης αστέγων και να  μπορούν να εξυπηρετούν τις ανάγκες τους, πλύσιμο ρούχων, μπάνιο και  φαγητό. «Δυστυχώς οι κλίνες είναι πλήρεις και δεν μπορούμε να  φιλοξενηθούμε στον ξενώνα της «Κλίμακας», αλλά ούτε και κάπου αλλού. Λόγω  πληρότητας, υπάρχει μεγάλη λίστα αναμονής»!

Επιστρέφουμε στην «Κλίμακα».  Το σοκ από τις εικόνες είναι ισχυρό. Εκτός από τους ανθρώπους που κάθονται  εκεί στα τραπεζάκια, σχεδόν κάθε λεπτό που περνάει έρχεται κόσμος για να  ζητήσει τρόφιμα και ρούχα. Δεν το πιστεύω. Δεν μπορώ να το πιστέψω.
Συναντώ την κοινωνική λειτουργό, η οποία μου εξηγεί ότι οι άνθρωποι που πηγαίνουν εκεί δεν είναι πια μόνο οι αλκοολικοί, οι ναρκομανείς, οι ψυχικά  διαταραγμένοι και άτομα με παραβατική και αποκλίνουσα συμπεριφορά στους  δρόμους. Είναι οι «νεόπτωχοι», οι «νεοάστεγοι». Άνθρωποι μορφωμένοι, οι  οποίοι λόγω της ανεργίας, της ανατροπής της ζωής τους, της εργασίας τους,  των δανείων και των υποχρεώσεων που έχουν να πληρώσουν δεν κατάφεραν να  κρατήσουν τα σπίτια τους.

Πατήρ Ανδρέας: «Δεν είναι λύση τα συσσίτια. Ο κόσμος δουλειά θέλει»

Την επόμενη ημέρα πήγα πάλι στο κέντρο της πόλης, στο συσσίτιο του Δήμου  Αθηναίων που είναι στις 12 και της Εκκλησίας στις 3. Πόσος κόσμος και  λαός, δεν το βάζετε με τον νου σας. Ο πατέρας Ανδρέας Λάμπρου με  περιμένει. Στην ουρά είδα να στέκονται πρώην επιχειρηματίες, αρχιτέκτονες, προγραμματιστές, άνθρωποι με άπειρα πτυχία για να πάρουν ένα πιάτο φαΐ.
Νέοι. γέροι, μικρά παιδιά. «Δεν έχετε δει τίποτα. Έχετε δει ποτέ παιδάκι  να καίγονται τα χέρια του από το φαγητό που δίνουμε και να μην το αφήνει  κάτω, γιατί αν του πέσει, ξέρει ότι δεν έχει άλλο; Έχετε δει μάνα που  μόλις σαράντισε να έρχεται εδώ με το μωρό και τον άνδρα της για συσσίτιο; Σ’ αυτό το ζευγάρι δώσαμε, αντί για δύο, τρεις μερίδες, αλλά το παιδί τι θα φάει, γιουβαρλάκια; Δεν είναι η λύση τα συσσίτια. Ο κόσμος δεν θέλει  συσσίτια, δουλειά θέλει», μου λέει ο πατήρ Ανδρέας. Την κουβέντα συμπληρώνει ο πατέρας Παναγιώτης: «Δεν μπορεί να το χωρέσει ανθρώπου νους αυτό που γίνεται εδώ. Όλοι πιστεύουν ότι αυτοί που έρχονται εδώ είναι περιθωριακοί... 0α σας πω όμως ένα περιστατικό για να καταλάβετε. Μια μέρα εδώ στο συσσίτιο με πλησίασε κάποιος και δεν τον γνώρισα. Μετά μου είπε ότι με είχε φωνάξει στον Φλοίσβο το 1997 για να του κάνω αγιασμό στο σκάφος των 17 μέτρων που είχε. Μεγάλος και τρανός επιχειρηματίας. Και είναι εδώ σχεδόν κάθε μέρα και παίρνει συσσίτιο... Έτσι όπως πάνε τα πράγματα δεν είναι δύσκολο να βρεθείς σε αυτή την ουρά».

Κύριος Αθανάσιος Πλιάτσικας: Υπήρξαν μέρες που τα εγγόνια μου έμειναν νηστικά»

Η ουρά ατελείωτη, το συσσίτιο διαρκεί ώρες. Πλησιάζω έναν κύριο που κρατάει τρεις μερίδες. Ο κ. Αθανάσιος Πλιάτσικας είναι 59 ετών, σπούδασε στη σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων στην Ελλάδα και πήρε υποτροφία στη Γαλλία. Μιλάει δύο γλώσσες και έχει εργαστεί και στην Ιταλία και στη Γερμανία. Είναι περισσότερο από ένα χρόνο στα συσσίτια, αφού το εστιατόριο που διατηρούσε δεν πήγαινε καλά και παρ΄ όλες τις προσπάθειες που έκανε για να το αναστήσει δεν τα κατάφερε. Το μόνο που κατάφερε ήταν να χρεωθεί.
Λόγω προβλημάτων υγείας λάμβανε για δύο χρόνια μια αναπηρική σύνταξη 390 ευρώ, αλλά κόπηκε και αυτή, αφού το ποσοστό αναπηρίας άλλαξε. Τώρα δεν  έχει κανένα εισόδημα ούτε για τα βασικά, του έκοψαν το ρεύμα στο σπίτι που  έχει στα Κάτω Πατήσια και ζει στο σκοτάδι. «Ζω χωρίς ρεύμα και δεν μπορώ  ούτε να κάνω ένα μπάνιο εκεί. Για ζέστη, ούτε συζήτηση. Πηγαίνω σε φίλους  και συγγενείς για τις προσωπικές μου ανάγκες. Η ανεργία χτύπησε και τον  έναν από τους γιους μου. Η νύφη μου παίρνει 400 ευρώ και τα 300 τα δίνει  για ενοίκιο. Παίρνω φαγητό από το συσσίτιο της εκκλησίας και για τα  εγγόνια μου. Τώρα που ο κόσμος έχει αυξηθεί στα συσσίτια από τις 5 μερίδες  που έπαιρνα μου τις έκαναν τρεις, ίσα - ίσα για τα παιδιά και μερικές  φορές δεν παίρνω ούτε τόσες και γυρίζω σπίτι και η εγγόνα μου η Σπυριδούλα  κοιτάζει τη σακούλα και μου λέει: «Πάλι με άδεια χέρια ήρθες, παππού»;   Υπήρξαν ημέρες που τα παιδιά έμειναν νηστικά. Για μένα δεν με νοιάζει, αλλά δεν θέλω να πεινάνε τα εγγόνια μου».

Κυρία Γεωργία: «Δεν έχω να πληρώσω ούτε την κηδεία του γιου μου»

Μια γυναίκα κάθεται σε μια άκρη. Μόλις έχει πάρει τη σακούλα με το φαγητό  της. Λίγο κρέας με ρύζι και ψωμί. Το ακουμπάει στο πεζουλάκι δίπλα της. Το  βλέμμα της είναι χαμένο. Κοιτάζει, αλλά δεν βλέπει τίποτα. Την παρατηρώ να  κλαίει συνέχεια, θέλω να την πλησιάσω, αλλά ντρέπομαι. Τόσος πόνος. Πάω  και κάθομαι δίπλα της. Μου πιάνει το χέρι και με κοιτάζει μες στα μάτια.  Παγωμένη, τη ρωτάω το όνομά της. «Γεωργία με λένε». Προσπαθώ να της πιάσω  την κουβέντα μήπως και σταματήσει να κλαίει. Μάταιος κόπος. Μου μιλούσε με  τα μάτια γεμάτα δάκρυα. «Μένω στην Κοκκινιά απέναντι από το εργοστάσιο  Έλσα. Έχασα τη δουλειά μου πριν από έναν χρόνο. Τότε ήταν άρρωστος και ο  γιος μου. Μου ζήτησαν 18.000 ευρώ για να τον χειρουργήσουν, αλλά εγώ δεν  τα είχα και η πρόνοια δεν κάλυπτε το ποσό. Έχασα το παλικάρι μου πριν από  μία εβδομάδα. Ούτε την κηδεία δεν έχω ξεπληρώσει. Ψάχνω μια δουλειά, γιατί  ο ιδιοκτήτης μου μού κάνει έξωση από το σπίτι, θα τρελαθώ, δεν ξέρω τι να  κάνω. Η γειτονιά με ντύνει, τα παπούτσια μου τρυπήσανε, τα πόδια μου είναι  μούσκεμα».

Η ουρά τελειώνει σιγά-σιγά. Κάποιοι όμως δεν απομακρύνονται, θα μείνουν  εκεί περιμένοντας το επόμενο συσσίτιο προκειμένου να συμπληρώσουν τις  μερίδες που έχει ανάγκη η οικογένεια τους. «Μόλις σκοτεινιάσει πηγαίνω και κρύβομαι στο νεκροταφείο. Εκεί δεν σε ενοχλεί κανείς».

Φεύγω. Περπατώντας στον δρόμο για το σπίτι μου, συναντώ μια γιαγιά να  προχωράει αργά. Κουβαλάει διάφορα πράγματα. «Πού πας, γιαγιά, να σε  βοηθήσω;». της λέω. «Όχι. παιδί μου. ευχαριστώ. Πάω στο νεκροταφείο, εκεί  μένω». Μένω στήλη άλατος. «Είμαι μόνη μου. Δεν μου φτάνουν τα χρήματα για  ενοίκιο και έτσι έμεινα στον δρόμο. Όμως από παντού σε διώχνουν. Πήγα και  εγώ και κρύβομαι στο νεκροταφείο. Μόλις σκοτεινιάσει και κλείσουν οι  πόρτες δεν σε ενοχλεί κανείς. Την ημέρα κατεβαίνω εδώ για να πάρω το  φαγητό μου. Μετά γυρίζω στο νεκροταφείο και για να περάσει η ώρα μου  περιποιούμαι τους τάφους αυτών που τους έχουν ξεχάσει... Κάποιοι μου  δίνουν και κάτι για να ανάβω τα καντήλια. Γεια σου, Κορίτσι μου. Καλή τύχη να έχεις».

Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα ακίνητη. Το μυαλό μου προσπαθούσε να επεξεργαστεί  τις πληροφορίες που δέχτηκε. Αδύνατον. Τη σκληρή πραγματικότητα άλλο να  την ακούς και άλλο να τη βλέπεις μπροστά σου. Όμως συμβαίνει. Και κάθε  μέρα γίνεται χειρότερη, αφού εκατοντάδες ελληνικές οικογένειες βυθίζονται  στην εξαθλίωση και η λίστα των νεόπτωχων και νεοαστέγων μεγαλώνει. Ο  ρυθμός που αυξάνεται η φτώχεια είναι βίαιος, όπως θα είναι και οι  αντιδράσεις του κόσμου αν συνεχιστεί...

Γιώργος Κουτσίδης: Σε λίγο δεν θα αρκούν οι μερίδες στα συσσίτια για όλο τον κόσμο που πεινάει

Βγαίνω έξω, χρειάζομαι καθαρό αέρα. Κατευθύνθηκα προς το σαλόνι. Εκεί  βρήκα τον Γιώργο Κουτσίδη, έναν άνθρωπο της διπλανής πόρτας, ο οποίος  δέχτηκε να μου πει την ιστορία του. «Είμαι 41 χρόνων Δεν έχω κάνει κάτι  κακό. Δεν έκλεψα, ούτε σκότωσα. Είμαι άνεργος και μένω σε ένα  εγκαταλελειμμένο κτίριο. Έρχομαι εδώ κατά τη διάρκεια της ημέρας για να  καλύπτω τις καθημερινές μου ανάγκες. Και για το φαγητό πηγαίνω στα  συσσίτια της εκκλησίας. Είμαι από την Ήπειρο και ήρθα στην Αθήνα για ένα  καλύτερο μέλλον. Δούλευα σε μια εταιρεία ως σεκιούριτι. Είχα τη ζωή μου  και το σπίτι μου και όλα πήγαιναν καλά. Όταν όμως βγήκαν οι νόμοι που
πληρώνουν τους νέους με πολύ λίγα λεφτά με έδιωξαν. Έψαξα παντού. Πουθενά  δουλειά. Δύο-τρία μεροκάματα δεν είναι ικανά για να συντηρηθείς. Έχω  κοιμηθεί στα παγκάκια του θησείου ουκ ολίγες φορές. Με κλέψανε και μου  πήραν τα χαρτιά μου. Η αστυνομία δεν μου έδωσε καμία σημασία...». Μιλήσαμε  για αρκετή ώρα με τον Γιώργο. Μου μίλησε για τους φόβους του. «Όταν είσαι  έξω δεν σκέφτεσαι τίποτα. Δεν κάνεις τον απολογισμό της ζωής σου. Δεν  προλαβαίνεις. Σκέφτεσαι την επιβίωση. Πού θα φας και πού θα βρεις να  μείνεις το βράδυ. Αυτό που φοβάμαι είναι ότι μέρα με τη μέρα αυξάνονται οι  άνθρωποι στα συσσίτια και σε λίγο δεν θα φτάνουν. Θα έρθει κάποια στιγμή  που δεν θα μπορεί κανείς, ούτε η εκκλησία, να ανταποκριθεί στη φτώχεια του κόσμου. Προς το παρόν έχουμε φαγητό, κάνω τον σταυρό μου να μην  αρρωστήσω».

Κα Μαργαρίτα: Σας παρακαλώ, ένα πακέτο μακαρόνια για να φάει η οικογένειά μου»

Μέσα στο κτίριο της «Κλίμακας» μία εθελόντρια τρέχει πάνω κάτω συνέχεια. Μία κυρία στέκεται στην πόρτα με τα μάτια χαμηλωμένα. Δεν μπορεί να κρύψει  την ντροπή της. «Σας παρακαλώ. εάν μπορείτε να μου δώσετε ένα πακέτο  μακαρόνια, γιατί δεν έχω να δώσω κάτι στην οικογένειά μου να φάει».  Σοκάρομαι. Προσπαθώ να παρακολουθήσω την εξέλιξη του διαλόγου, αλλά δεν  θέλω να γίνω αδιάκριτη. Τώρα ντρέπομαι εγώ. Η κοινωνική λειτουργός τής  ζητά ευγενικά να περιμένει. «Όσο θέλετε», απαντάει αυτή και συμπληρώνει  «μπορείτε αν έχετε να μου δώσετε και ένα παντελόνι γιατί κρυώνω». Την  πλησιάζω δειλά και τη ρωτώ εάν θέλει να μου μιλήσει. «Μαργαρίτα με λένε.  Έχασα τη δουλειά μου και εγώ και ο άνδρας μου, ενώ και η κόρη μου είναι  άνεργη. Μας έκαναν έξωση από το σπίτι και προς το παρόν μας φιλοξενεί η  αδελφή μου, αλλά και αυτοί περνάνε δύσκολα. Χθες δεν είχαμε τίποτα να  φάμε. Δεν άντεξα άλλο και ήρθα από τα Πατήσια εδώ. Λίγα μακαρόνια αν μου  δώσουν, θα είμαι ευχαριστημένη».

Η κοινωνική λειτουργός που στέκεται  απέναντι μου κουνά με νόημα το κεφάλι της. «Αυτή η εικόνα δεν συνηθίζεται  όσος καιρός και αν περάσει». μου εξηγεί. «Τις προάλλες ήρθε εδώ ένα άστεγο  ζευγάρι με ένα παιδάκι 8 μηνών. Κοιμούνται έξω στην Πλατεία Αμερικής.  Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα γι΄ αυτούς, όχι γιατί δεν θέλω, αλλά  γιατί δεν υπάρχει άλλος χώρος. Αυτό το ζευγάρι, λοιπόν, μαζί με το παιδί  τους κοιμάται στον δρόμο. Και αν υποθέσουμε ότι εξασφαλίζουν από τα  συσσίτια ένα πιάτο φαγητό, αναγκάζονται να λιώσουν την τροφή -αν γίνεται-  για να μη μείνει νηστικό το βρέφος». Η πόρτα ανοίγει και η κ. Χασιώτη  κρατάει μια τσάντα με τα απαραίτητα για την κ. Μαργαρίτα. Ένα χαμόγελο ευγνωμοσύνης και ανακούφισης φωτίζει το σκυθρωπό πρόσωπό της, αφού για  σήμερα τουλάχιστον εξασφάλισε φαγητό...

Καπετάν Σπύρος: «Το πρώτο βράδυ “παγώνεις”. Δεν σκέφτεσαι τίποτα. Σιγά-σιγά, όμως, συνηθίζεις. Απίστευτο, όμως το συνηθίζεις»

Βλέπω έναν κύριο πιο πέρα να κάθεται και να κάνει λογαριασμούς. Τίποτα δεν  ομολογεί πάνω του ότι είναι άστεγος. Τον πλησιάζω. Ο κ. Σπύρος θέλει να  μου μιλήσει, αλλά δεν θέλει να φωτογραφηθεί. Ήταν καπετάνιος, πολλά χρόνια  στα κύματα και στην αλμύρα. Είναι 61 ετών και έμεινε άνεργος πριν από  μερικά χρόνια, γιατί στα καράβια θέλουν νέους με λίγα λεφτά. Αρχικά  χρησιμοποίησε τις οικονομίες του για να κάνει επιχείρηση. Δανείστηκε. Μετά  τα χρέη έγιναν πολλά, ήρθε και η κρίση και αναγκάστηκε να πουλήσει το  σπίτι του.

«Βρέθηκα στον δρόμο Έψαχνα δουλειά. Τίποτα. Τα χρήματα  τελείωσαν και έφτασα στα παγκάκια στο Ζάππειο. Το πρώτο βράδυ “παγώνεις".  Δεν σκέφτεσαι τίποτα. Το μυαλό σταματάει γιατί έχεις βρεθεί στο μηδέν. Τρελαίνεσαι. Πρέπει να περάσει πολύς καιρός για να συνέλθεις ψυχολογικά.  Είσαι στο κενό και το μόνο που σκέφτεσαι είναι το επόμενο λεπτό. Έτρωγα το  μεσημέρι και σκεφτόμουν πώς θα βρω να φάω το βράδυ και πού θα κοιμηθώ. Και  το κακό είναι πως τελματώνεις, σκέφτεσαι μόνο για την επιβίωση και σιγά  σιγά συνηθίζεις. Απίστευτο, κι όμως συνηθίζεις». Αναστενάζει και συνεχίζει, «Μετά έμαθα από άλλους αστέγους πού τρώνε και πού εξυπηρετούνται οι  ανάγκες. Ήρθα εδώ στην «Κλίμακα» και με βοήθησαν πάρα πολύ. Μου έβγαλαν  βιβλιάριο απορίας και μου βρήκαν ξενώνα για να μείνω. Ταυτόχρονα έψαχνα  για δουλειά, αλλά τίποτα.. Βοηθάω εθελοντικά εδώ, γιατί δεν μπορώ να  κάθομαι, έμαθα να δουλεύω».
Ο κ. Σπύρος ελπίζει ακόμα. Του λείπουν 20 μήνες  ένσημα για να συμπληρώσει και να πάρει σύνταξη και να πάψει να είναι  άστεγος.
«Ό,τι δουλειά να ΄ναι», μου λέει, «θα κάνω τα πάντα αν μπορεί  κάποιος να μου προσφέρει μια δουλειά».
Αυτό είναι το όνειρό του για το μέλλον.


Πηγή: Περιοδικό «Crash»

 

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

ΜΕ ΑΓΑΠΗ, ΔΩΡΑ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΓΕΜΙΣΕ ΤΟ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟ ‘ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΣ’ ΣΤΟ ΙΛΙΟΝ


Το Ορφανοτροφείο «Αγία Τριάς» επισκέφθηκε την Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013 ο Δήμαρχος Ιλίου κ. Νίκος Ζενέτος, συνοδευόμενος από τον Αντιδήμαρχο Κοινωνικής Πολιτικής κ. Βαγγέλη Αυγουλά και την Αντιδήμαρχο Οικονομικών & Διοικητικών Υπηρεσιών κα Νικολέτα Βομπιράκη.

Ο κ. Ζενέτος αντάλλαξε ευχές με τους φιλοξενούμενους και τους εργαζόμενους του ιδρύματος, μοίρασε παιχνίδια και αναμνηστικά δώρα στα παιδιά και τους εφήβους που φιλοξενούνται στη στέγη, ενώ από κοινού με τον Αντιδήμαρχο κ. Αυγουλά σχεδίασαν την περαιτέρω και πιο συστηματική υποστήριξη της Κοινωνικής Υπηρεσίας του Δήμου στο ίδρυμα εν όψει και της οικονομικής κρίσης.

Οι νεαροί φιλοξενούμενοι τραγούδησαν, ευχαριστώντας τον Δήμαρχο και τους αντιδημάρχους, Χριστουγεννιάτικα και άλλα Ελληνικά παραδοσιακά τραγούδια, παρουσιάζοντας τους μια αξιοζήλευτη πολυφωνική χορωδία αποτέλεσμα της συστηματικής πολύμηνης δουλειάς τους, την οποία και σύντομα ο Δήμος Ιλίου θα φιλοξενήσει σε σχετική εκδήλωση.


ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ Η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΩΝ ΤΟ ΝΕΟ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΦΟΡΕΑ 'ΓΙΑΤΡΟΙ ΜΕ ΣΥΝΟΡΑ' ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ


Καταδίκη «Γιατρών με σύνορα»: Ψήφισμα της Ελληνικής Οδοντιατρικής Ομοσπονδίας

Καταδικάζει το εγχείρημα της δημιουργίας νέου φορέα με την επωνυμία  «Γιατροί με Σύνορα» από τη Χρυσή Αυγή η Ελληνική Οδοντιατρική Ομοσπονδία,  με ψήφισμά της.

Καταδικάζει το εγχείρημα της δημιουργίας νέου φορέα με την επωνυμία  «Γιατροί με Σύνορα» από τη Χρυσή Αυγή η Ελληνική Οδοντιατρική Ομοσπονδία,  με ψήφισμά της. Ειδικότερα αναφέρει: «Μετά το φασιστικής και ρατσιστικής  έμπνευσης εγχείρημα της «Χρυσής Αυγής» να διοργανώνει αιμοδοσία με  φυλετικά κριτήρια, επιχειρούν να διαμορφώσουν φορέα με την επωνυμία  «γιατροί με σύνορα», που να παρέχει πάλι με φυλετικά κριτήρια ιατρικές  υπηρεσίες και πράξεις. Η Χρυσή Αυγή επιδιώκει την καλλιέργεια του  φυλετικού μίσους, αξιοποιώντας τις οξυμένες ανάγκες άνεργων και  ανασφάλιστων, διότι η κυβέρνηση αφήνει χωρίς υπηρεσίες υγείας και φάρμακα,  ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος των λαϊκών στρωμάτων που αδυνατούν να  διασφαλίσουν ακόμα και τις πιο στοιχειώδεις υπηρεσίες ιατροφαρμακευτικής  και νοσηλευτικής περίθαλψης. Οι γιατροί και όλοι οι υγειονομικοί, μαζί με  τους ασθενείς μας, με αγωνιστική στάση να απομονώσουμε τέτοιες ρατσιστικές  και φασιστικές πρακτικές, να απορρίψουμε τέτοιου είδους «προσφορές» που  δηλητηριάζουν με ρατσισμό και φυλετικές διακρίσεις την άσκηση της ιατρικής  επιστήμης».

 Πηγή: Ηλεκτρονικό περιοδικό «Health daily»

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΙΑΣ


Στα σχολεία του μνημονίου και της βίας.
      Στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση η ενδοσχολική βία είναι παρούσα κυρίως με τη μορφή του εκφοβισμού, της παρενόχλησης και της κοροϊδίας. Αρκετές φορές βέβαια υπερβαίνει το λεκτικό επίπεδο και μετατρέπεται σε φυσική – σωματική βία. Η ενδοσχολική βία συγκροτείται στη βάση της διαφορετικότητας από το κοινώς αποδεκτό πρότυπο. Η διαφορετικότητα περιλαμβάνει σημαντικό εύρος και αναφέρεται σε παιδιά με διαφορετική εθνικότητα, διαφορετικό πολιτισμό αλλά και σε παιδιά με κινητικά προβλήματα, παιδιά παχύσαρκα κ.λπ. Μέσα στις σχολικές τάξεις αποτυπώνεται αυτό ακριβώς που συμβαίνει στην  κοινωνία. Τα σχολεία / πανεπιστήμια έτσι κι αλλιώς περιγράφουν το όραμα (ή την απουσία του) της αναπαραγωγής, της βελτίωσης και των στόχων κάθε πολιτείας. Σε κάθε περίπτωση, παρατηρώντας τις σχολικές κοινότητες, μπορεί κάποιος να συναγάγει ασφαλή συμπεράσματα για τη γενικότερη οικονομική /κοινωνική / πολιτική κατάσταση. Υπό αυτήν την έννοια δεν είναι περίεργο που τα ελληνικά σχολεία αυτήν την περίοδο μυρίζουν μπαρούτι. Το περίεργο -και ανησυχητικό - είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει η κυβέρνηση αυτήν την... πυριτιδαποθήκη. Ή, για την ακρίβεια, το πώς κλείνει τα μάτια και την αγνοεί!
 
     Είναι απόλυτα φυσιολογικό και αναμενόμενο η βία που ασκείται στην ελληνική κοινωνία από τα μνημόνια, τις δανειακές συμβάσεις, το ξεθεμελίωμα εργασιακών - ασφαλιστικών δικαιωμάτων, να έχει διαχυθεί και στον πιο ευαίσθητο ιστό της. Εκεί δηλαδή - στις δομές της Παιδείας – όπου γαλουχείται και εκπαιδεύεται η επόμενη γενιά. Αναμενόμενος, δυστυχώς, είναι και ο τρόπος με τον οποίο το διαλυμένο ελληνικό κράτος «αντιμετωπίζει» αυτό το σοβαρό και διαρκώς επιδεινούμενο πρόβλημα.
 
     Οι ελληνικές κυβερνήσεις, εδώ και καιρό αποδεχόμενες τις νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις, παραδίδουν απερίσκεπτα βασικές λειτουργίες της εκπαιδευτικής διαδικασίας στον ιδιωτικό τομέα. Η εγκατάλειψη βασικών δραστηριοτήτων για την εκπαιδευτική πολιτική ενός κράτους έγινε από τις ελληνικές κυβερνήσεις σταδιακά και με το άλλοθι της εφαρμογής Κοινοτικών Οδηγιών ή εκμετάλλευσης των δυνατοτήτων που παρείχε το λεγόμενο κοινοτικό κεκτημένο. Όλα αυτά  περισπούδαστα συνοψίζονται σε δύο λέξεις: κοινοτικά κονδύλια, τα οποία μοιράστηκαν και μοιράζονται σε ημετέρους, χωρίς στρατηγική στόχευση, για την επιτέλεση ενός στόχου. Όλα τελειώνουν όταν τελειώσουν τα χρήματα...

     Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα και θα μπορούσαν να αποτελέσουν το υλικό για τη συγγραφή βιβλίων όπου θα εξιστορούνται απίθανες ιστορίες για τα κριτήρια με τα οποία αποφασίστηκαν (και αποφασίζονται) από το υπουργείο Παιδείας δράσεις για μια σειρά από σοβαρά ζητήματα όπως είναι και η αντιμετώπιση του φαινομένου της σχολικής βίας.
 
      Σε γενικές γραμμές, πάντως, το «μοντέλο» στη βάση του οποίου λαμβάνονται και υλοποιούνται οι αποφάσεις έχει ως εξής:
 • Ευρωπαϊκό χρήμα.     
 • Μια υπηρεσιακή «κλίκα» που σε μια δεδομένη στιγμή έχει το πάνω χέρι στο υπουργείο Παιδείας.

 • Η οργάνωση του προγράμματος για τη διανομή του χρήματος στους δικούς μας (της κλίκας).

 • Ροκάνισμα του χρήματος και εγκατάλειψη του προγράμματος που τελικά δεν αφήνει τίποτε πίσω του, καθώς δεν είναι ενταγμένο σε κάποια εθνική στρατηγική.
      Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα, μια που εδώ μιλάμε για τη σχολική βία, ότι η προσπάθεια για την αντιμετώπισή της διανέμεται σε κάποιες ΜΚΟ (ο εύσχημος τρόπος ιδιωτικοποίησης δραστηριοτήτων που ένα σοβαρό κράτος θα έπρεπε να έχει υπό την αιγίδα και τον έλεγχό του). Χαρακτηριστικό της τσαπατουλιάς και της λογικής της παρεούλας που διέπει τη λειτουργία των υπουργείων (και του Παιδείας συμπεριλαμβανομένου) είναι ότι δράσεις του προγράμματος δεν ανατίθενται σε επιμορφωμένο για αυτά τα ζητήματα φορέα του υπουργείου (τομέας Αγωγής Υγείας), αλλά σε αυτόν της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης. Προφανώς, ο υπεύθυνος για την Περιβαλλοντική Εκπαίδευση στα κεντρικά του υπουργείου έχει τις κατάλληλες άκρες και συμπάθειες...
    
     Τώρα δε που με αφορμή τα μνημόνια οι περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες θεωρούνται αδιαμφισβήτητες αναγκαιότητες, έχει επιταχυνθεί η διαδικασία της διάλυσης των όποιων δομών είχαν απομείνει στο υπουργείο Παιδείας για την αντιμετώπιση των οξύτατων προβλημάτων που η εποχή και οι συνθήκες προκαλούν στη μαθητική κοινότητα, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ο απαραίτητος χώρος για την επικερδή δραστηριότητα ροκανίσματος κοινοτικών κονδυλίων από τον ιδιωτικό (με τη μορφή ΜΚΟ συνήθως) τομέα.
 
Εκφασισμός και bullying
     Η ενδοσχολική βία αντικατοπτρίζει τη βία που διαχέεται στην κοινωνία ανάλογα με την εποχή και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος κοινωνιολόγος και επιμελής παρατηρητής των κοινωνικών φαινομένων για να αντιληφθεί ότι η σημερινή ελληνική κοινωνία ξεχειλίζει από βία. Από τη βία των κυβερνητικών / μνημονιακών αποφάσεων που ανατρέπουν εκ βάθρων ξαφνικά και απρόκλητα τον προγραμματισμό και τις συνθήκες ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων. Προφανές και αναμενόμενο είναι ότι η αδυναμία αντίστασης και διατύπωσης απαντήσεων σε αυτήν τη βία δημιουργεί τα περιθώρια για την εμφάνιση σπασμωδικών -φασιστικών- αντιδράσεων. Είναι κανόνας ο εκφοβισμένος και ανίσχυρος να αναζητά κάποιον ακόμη πιο αδύνατο  για να εκτονώσει την οργή του και να δια-σώσει την ύπαρξή του.
 
      Αυτές οι σπασμωδικές - φασιστικές - αντιδράσεις, οι οποίες αρχίζουν να  χαρακτηρίζουν την ελληνική κοινωνία, προφανώς διαχέονται και στα σχολεία, πολλαπλασιάζοντας την ένταση του φαινομένου της ενδοσχολικής βίας.
 Καθημερινές ιστορίες

 «Για τον Δημήτρη η σχολική ζωή υπήρξε μια κόλαση» μας διηγείται ο Γιώργος, φίλος και συμμαθητής του στο Λύκειο. «Κουτσαίνει κι αυτό από μόνο του είναι αρκετό. Πίσω του σχηματίζεται μια παρέλαση, είτε περπατά στον δρόμο είτε στο σχολείο. Μια παρέλαση ατάκτων διαμορφωμένη από τους συμμαθητές του που υποδύονται τους κουτσούς κοροϊδεύοντας τον Δημήτρη».

  «Μια πολύ συνηθισμένη μορφή βίας είναι η σωματική μεταξύ μαθητριών και μαθητών, με σπρωξιές, κλοτσιές και ενίοτε μπουνιές. Επίσης εκφράζονται καθημερινά με κοροϊδίες, ειρωνείες, χλευασμούς, ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς που έχουν να κάνουν με την εμφάνιση των συμμαθητών τους, την καταγωγή ή τη σχολική τους επίδοση, τη σωματική τους κατάσταση και τη σεξουαλική τους επιλογή. Ένα ακραίο περιστατικό είναι όταν προσπαθούν 2-3 μαθητές να σύρουν συμμαθητή τους στον κάδο σκουπιδιών. Επιπλέον, είναι καθημερινό φαινόμενο ο εκβιασμός και οι απειλές» σημειώνει η καθηγήτρια του 1ου Γυμνάσιου Αρτέμιδος Βίλμα Μενίκη.
      Στο σχολικό συγκρότημα της Γκράβας, όπου φοιτούν 4.500 μαθητές, μια καθηγήτρια διασχίζοντας τον ατελείωτο στεγασμένο διάδρομο έπεσε θύμα επίθεσης με μαχαίρι και ληστείας από μαθητές.
 
     Μια ακόμη συμμορία, αυτή δέκα μελών, διέθετε αρχηγό και υπαρ- χηγό. Ο αρχηγός ήταν 14 ετών ενώ ο υπαρχηγός 12. Κατά τη διάρκεια της δράσης τους, που έληξε με την οργανωμένη παρέμβαση του Συλλόγου Γονέων και των καθηγητών, σύμφωνα με τον Γ. Χρήστου, καθηγητή ΕΠΑΛ στην Γκράβα, εκφόβιζαν, έκλεβαν μπουφάν, κινητά, μηχανάκια, παρενοχλούσαν σεξουαλικά!!!

 «Εδώ ζήσαμε ακραίες καταστάσεις βίας και παραβατικών συμπεριφορών» τονίζει ο Α. θεολόγου, πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων.

 «Καθ’ όλη τη διάρκεια του Δημοτικού και στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου προστάτευα ως μεγαλύτερη την ξαδελφούλα μου, που τη θεωρώ αδελφή μου, καθώς είμαι μοναχοπαίδι. Έβλεπα να την κακοποιούν λεκτικά. “Χοντρή”, “αρκούδα”. Έπεφτε κάτω, κοκκίνιζε και σπάραζε στο κλάμα» σημειώνει η 18χρονη Ελένη.

«Στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση η ενδοσχολική βία είναι παρούσα κυρίως με τη μορφή του εκφοβισμού, της παρενόχλησης και της κοροϊδίας. Αρκετές φορές βέβαια υπερβαίνει το λεκτικό επίπεδο και μετατρέπεται σε φυσική - σωματική βία. Η ενδοσχολική βία συγκροτείται στη βάση της διαφορετικότητας από το κοινώς αποδεκτό πρότυπο. Η διαφορετικότητα περιλαμβάνει σημαντικό εύρος και αναφέρεται σε παιδιά με διαφορετική εθνικότητα, διαφορετικό πολιτισμό αλλά και σε παιδιά με κινητικά προβλήματα, παιδιά παχύσαρκα κ.λπ.» εξηγεί ο Π. Μανιάτης, διδάκτωρ Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης του Παν. Αθηνών και δάσκαλος.

Τι να κάνουμε;
      Είναι προφανές ότι, όσο διευρύνεται η φτώχεια, αυξάνεται η κοινωνική βία, η βία στο πολιτικό σύστημα, η βία εντός του σπιτιού, η βία εντός του σχολείου. Προφανές -αν κάποιος επιθυμεί να κοιτάξει προσεκτικά- είναι και το πώς φτάσαμε ως εδώ: «Η ειρωνεία, η αμφισβήτηση του άλλου, η καχυποψία, η απόρριψη αλλά και η επιβράβευση, η διάχυτη ατμόσφαιρα ανταγωνισμού συνιστούν κι αυτές μορφές βίας. Και μάλιστα διδάσκονται. Είθισται δε να θεωρούνται συστατικά του εκπαιδευτικού συστήματος. Το ανταγωνιστικό πλαίσιο της εκπαίδευσης επιτάσσει την επιβίωση αυτού που λαμβάνει τα εύσημα. Τα εύσημα λοιπόν τα παιδιά φροντίζουν να τα εισπράττουν με διαφορετικούς τρόπους. Η αξία σε κάθε ομάδα, σε κάθε τάξη και παρέα αποδίδεται σε αυτόν που ξεχωρίζει. Και ο ευκολότερος δρόμος γι΄ αυτό είναι  να μειώσεις τον άλλον» επισημαίνει ο Πέτρος Σαπουντζάκης, δάσκαλος στο 67ο Δημοτικό.
 
     Προφανής, ωστόσο, δεν είναι ακόμη η απάντηση για το πώς, με ποιο σχέδιο και ποια στρατηγική θα «αποδράσουμε» από αυτήν τη θανάσιμη παγίδα στην οποία έχουμε οδηγηθεί ως κοινωνία...
 
       Πηγή: Εφημερίδα «Το ποντίκι»