meallamatia.blogspot.gr

meallamatia.blogspot.gr

Παρασκευή 8 Αυγούστου 2014

Ο ΚΙΝΗΤΙΚΑ ΑΝΑΠΗΡΟΣ ΟΡΕΙΒΑΤΗΣ ΠΟΥ ΑΝΕΒΗΚΕ ΣΤΟ ΚΙΛΙΜΑΝΤΖΑΡΟ ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ!

Ανέβηκε στο Κιλιμάντζαρο με τα χέρια του: Ο ορειβάτης χωρίς πόδια που συγκλονίζει με τη δύναμη ψυχής.

Μετακινιόταν αργά αλλά σταθερά στο βραχώδες μονοπάτι.Παλάμη με παλάμη κατακτούσε σιγά σιγά κάθε εκατοστό του βουνού. Και τα κατάφερε. Εξουθενωμένος από την υπερπροσπάθεια κατάφερε να φθάσει στο στόχο του στις 11:15 το πρωί κι έπειτα να καταρρεύσει. Σε αντίθεση με άλλα βουνά, όπως το Έβερεστ, το βουνό των 5895 μέτρων στην Τανζανία είναι πιο «φιλικό» προς τους ορειβάτες αφού έχει πιο βατές διαδρομές. Και σε αντίθεση με άλλους ορειβάτες, ο West έφθασε στην κορυφή του με τα χέρια του, αφού δεν έχει πόδια.

Ήταν απίστευτο που τελικά τα καταφέραμε μετά από όλες τις δυσκολίες που περάσαμε» είπε ο 31χρονος. «Θα έλεγα ότι νιώθω τόσο ταπεινός μπροστά σε αυτό και ταυτόχρονα τόσο συγκλονισμένος».

Το ταξίδι συνολικά διήρκησε 7 ημέρες για τον ατρόμητο ορειβάτη από το Τορόντο και τους καλύτερους φίλους του που φυσικά δεν τον άφησαν μόνο στο σπουδαίο αυτό εγχείρημα. Η παρέα πέρασε μέσα από ζούγκλες, χιονισμένα τοπία αλλά και αχανείς εκτάσεις μέχρι να φθάσει στην τελική ευθεία.

Ο West διένυσε το 80% περίπου της διαδρομής με τα χέρια του, τα οποία μάλιστα μάτωσαν από το σκληροτράχηλο έδαφος παρά το ότι φορούσε γάντια. Το υπόλοιπο –κι εφόσον το επέτρεπαν οι συνθήκες, το διένυσε με το αναπηρικό του καροτσάκι. Κι όταν η κούραση τον κατέβαλε απλά.. ανέβαινε στις πλάτες των συντρόφων του που τον μετέφεραν.

Ο Spencer West γεννήθηκε με αγενεσία του ιερού οστού, μια σπάνια ασθένεια η οποία δεν επιτρέπει στο κάτω μέρος της σπονδυλικής στήλης να αναπτυχθεί κανονικά ενώ και τα πόδια του αναπτύσσονται σα να κάθεται. Οι γιατροί προχώρησαν σε ακρωτηριασμό σε ηλικία 3 ετών.

«Οι γιατροί μας έλεγαν ότι ήταν μωρό ότι δεν θα κατάφερνε και πολλά στην ζωή του» λέει η μητέρα του Tonette.

«Θα ακολουθούσε δραστηριότητες όπως η ανάγνωση ή η συγγραφή» Ο ίδιος βέβαια τους διέψευσε πανηγυρικά, αφού με σκληρή δουλειά κατάφερε να χρησιμοποιεί τα χέρια του ως πόδια και αεικίνητος να καταπιάνεται με οτιδήποτε θελήσει. Έχει μάλιστα αναπτύξει πλούσιο φιλανθρωπικό έργο επιχειρώντας να αφυπνίσει όλον τον κόσμο.

Έπειτα ήρθε το ταξίδι στο Κιλιμάντζαρο, το οποίο οργάνωσε για δύο λόγους. Ο πρώτος να αποτελέσει τους άλλους προκειμένου να προσπαθήσουν να καταφέρουν το αδύνατο. Δεύτερον να μαζέψει χρήματα, 750.000 δολάρια για την ακρίβεια προκειμένου να προσφέρει ένα σύστημα καθαρισμού του νερού για 20.000 Κενυάτες.

O Spencer τα κατάφερε. Ανέβηκε στην κορυφή του Κιλιμάντζαρου με τα χέρια του κι από εκεί ψηλά απέδειξε τη δύναμη της θέλησης. Ασχέτως των όποιων σωματικών δυσλειτουργιών.

Πηγή: http://www.diaforetiko.gr/


ΕΕΔΑ: ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ ΕΙΔΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΑΠΕΙΛΕΙ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ


Το νομοσχέδιο της Ειδικής Αγωγής απειλεί τα Ανθρώπινα Δικαιώματα;

Την έντονη ανησυχία της για την αδυναμία του νομοθέτη να ανταποκριθεί κατά τρόπο εύστοχο και αποτελεσματικό, συμβατό με το διεθνώς κατοχυρωμένο  δικαίωμα των ατόμων με αναπηρία στην εκπαίδευση, στα θεσμικά κενά που χαρακτηρίζουν διαχρονικά την ελληνική νομοθεσία στο ζήτημα της Ειδικής Εκπαίδευσης εκφράζει μέσα από δελτίο τύπου της η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ), ανεξάρτητο συμβουλευτικό όργανο της Πολιτείας για την προστασία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Το δελτίο τύπου εκδόθηκε με αφορμή την επικείμενη εισαγωγή προς ψήφιση στην αρμόδια Κοινοβουλευτική Επιτροπή της Βουλής του Σχεδίου Νόμου «Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση»,. Θυμίζουμε ότι το news.gr έχει γράψει ότι θα  κατατεθεί  στο  τρίτο θερινό τμήμα  της βουλής.

Ειδικότερα, η ΕΕΔΑ, μετά από διαβούλευση που διοργάνωσε με ενδιαφερόμενους φορείς, επισημαίνει ότι πέραν του ουσιαστικού περιεχομένου των διατάξεων του παρόντος Σχεδίου Νόμου, το οποίο δε συνάδει με τις αναγνωρισμένες τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο αρχές που διέπουν το δικαίωμα των ΑμεΑ στην εκπαίδευση, προβληματισμό δημιουργεί και η ποιότητα της ίδιας της διαδικασίας νομοθέτησης.

Η πανσπερμία διατάξεων που χαρακτηρίζει στη Χώρα μας την Ειδική Εκπαίδευση, σε συνδυασμό με την έλλειψη αξιολόγησης του προϋπάρχοντος νομοθετικού πλαισίου και την απουσία ουσιαστικής διαβούλευσης ανάμεσα στο Υπουργείο Παιδείας και τους ενδιαφερόμενους συλλογικούς φορείς, πλήττουν εκτός από την ασφάλεια δικαίου και τα δικαιώματα των ΑμεΑ.

Αναγνωρίζοντας ότι η ποιότητα της εκπαίδευσης των ΑμεΑ καθορίζει και συμπαρασύρει την ποιότητα του συνόλου της εκπαίδευσης στην Ελλάδα, η ΕΕΔΑ εκτιμά ότι η εκπαίδευση των παιδιών με αναπηρία δεν έχει τόσο ανάγκη από ένα νέο νομοθέτημα, όσο από τον προσδιορισμό μετρήσιμων στόχων, την αναλογική αύξηση και ορθολογική απορρόφηση των απαιτούμενων για την αποτελεσματική υλοποίηση της ειδικής αγωγής πόρων και την ισότιμη κατανομή των πόρων στο πεδίο της εκπαίδευσης. Πολλώ δε μάλλον αν στα χρόνια προβλήματα που παρατηρούνται στην εκπαίδευση των ΑμεΑ προστεθούν οι σοβαρότατες επιπτώσεις της παρούσας οικονομικής και κοινωνικής κρίσης στην αντιμετώπιση της Ειδικής Εκπαίδευσης.

Η ΕΕΔΑ, εκπληρώνοντας το θεσμικό της ρόλο ως συμβουλευτικό όργανο της Πολιτείας σε θέματα δικαιωμάτων του ανθρώπου, είναι έτοιμη να συνδράμει το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων και εκφράζει την αισιοδοξία ότι η Πολιτεία θα λάβει υπόψη της το σύνολο των Συστάσεών της, όπως αποτυπώνονται τόσο στις από 10 Ιουλίου 2014 Συστάσεις τις με αφορμή το Σχέδιο Νόμου για την Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση, όσο και στις από 9 Απριλίου 2009 Προτάσεις της σχετικά με την εφαρμογή του Ν3699/2008 «Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση ατόμων με αναπηρία ή με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες».

Καλόγηρος Βασίλειος.


Πηγή: http://www.news.gr/

Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014

ΑΡΙΣΤΕΥΣΕ ΣΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΠΑΡΑΛΥΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΟΝΙΜΗ ΚΙΝΗΤΙΚΗ ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ!

H Βαλεντίνα Μαγκαφάκη, γεννήθηκε το 1996 στην Πυλώνα, όπου και μένει μόνιμα με την οικογένειά της.
Γεννήθηκε πρόωρα, μόλις συμπληρώθηκαν 28 εβδομάδες κύησής της και με μόνιμη εγκεφαλική παράλυση, η οποία της έχει προκαλέσει μόνιμη κινητική δυσλειτουργία.
Όταν γεννήθηκε οι γιατροί δεν έδιναν σχεδόν καμία ελπίδα επιβίωσής της, οι δε νευρολόγοι απέκλειαν το ενδεχόμενο να μπορέσει ποτέ να περπατήσει.
Όμως η θέλησή της για ζωή βοήθησε τη Βαλεντίνα ν’ ανατρέψει όλες τις δυσοίωνες γι’ αυτήν ιατρικές προβλέψεις και να διαψεύσει κυριολεκτικά την επιστήμη.
Όχι μόνο κατάφερε να ζήσει, αλλά με την κατάλληλη υποστήριξη της οικογενείας της και των ειδικών κατόρθωσε να σταθεί όρθια και να περπατήσει.
Σήμερα, ζει μία φυσιολογική ζωή, αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα της κινητικής δυσλειτουργίας της με αξιοπρέπεια και αισιοδοξία.
Απεφοίτησε από το Λύκειο Αρχαγγέλου – Ρόδου με άριστα, συγκεντρώνοντας μέσο όρο βαθμολογίας 19 και επιλέγει να φοιτήσει στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης Ρόδου του Πανεπιστημίου Αιγαίου, εκπληρώνοντας έτσι το όνειρό της να γίνει εκπαιδευτικός.
Το μήνυμα που θέλει να στείλει είναι πως οι δυσκολίες και οι δοκιμασίες της ζωής δεν θα πρέπει να μας απογοητεύουν, αλλά να μας κάνουν πιο δυνατούς, ώστε με πίστη και θάρρος να τις αντιμεπτωπίζουμε.
Αναλυτικά η συνέντευξη της υπέροχης αυτής κοπέλας:


Από πού κατάγεσαι και πού μένεις;

Κατάγομαι από τη Ρόδο και μένω στην Πυλώνα.

Σε ποιο σχολείο φοίτησες; Μίλησέ μας για τα παιδικά και εν γένει μαθητικά σου χρόνια.

Στην πρώτη (Ά) δημοτικού φοίτησα στο δημοτικό σχολείο του χωριού μου και είναι αλήθεια ότι εκείνη η χρονιά μου άφησε κάποιες δυσάρεστες αναμνήσεις, καθώς ο δάσκαλος μου, επειδή ακριβώς είχα εκείνη την κινητική δυσκολία μου συμπεριφερόταν άδικα.

Όλο το δημοτικό φοίτησα στο χωριό μου, στη συνέχεια φοίτησα στο Γυμνάσιο Μασάρων, ενός επίσης μικρού χωριού της Ρόδου και τέλος και τις τρεις τάξεις του Λυκείου τις φοίτησα στο Λύκειο Αρχαγγέλου – Ρόδου, από όπου και αποφοίτησα φέτος.

Μετά την πρώτη δημοτικού, οφείλω να ομολογήσω πως όλοι οι δάσκαλοι και οι συμμαθητές μου, μου συμπεριφέρονταν καλά και αυτό μου έδινε δύναμη να αφοσιωθώ στα μαθήματά μου.

Όσον αφορά τα παιδικά μου χρόνια, αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες λόγω του κινητικού μου προβλήματος, καθώς πάσχω εκ γενετής από εγκεφαλική παράλυση, που δόξα τω θεώ δεν έχει επηρεάσει τις λοιπές λειτουργίες του εγκεφάλου μου, παρά μόνο τη λειτουργία των άκρων μου.

Ωστόσο είχα πάντα στο πλευρό μου τους γονείς μου, στους οποίους οφείλω τα πάντα, καθώς και όλη την οικογένειά μου που με στηρίζει ακόμα και σήμερα, μιας και το ν’ αντιμετωπίζεις μία μόνιμη αναπηρία όπως τη δική μου είναι ένας καθημερινός αγώνας, για τον οποίον χρειάζεσαι τη συμπαράσταση, την αγάπη και φροντίδα των οικείων σου.

Χρειάστηκαν πολλές επεμβάσεις και θεραπείες ώστε να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου και να περπατήσω. Στην προσπάθειά μου αυτή έχει συνεισφέρει σημαντικά και ο εργοθεραπευτής μου Κώστας Μπαδάνης, ο οποίος με στήριξε και εξακολουθεί να με στηρίζει πάρα πολύ και με βοήθησε ν’ αποδεχθώ την κατάστασή μου με θάρρος και αισιοδοξία και για το λόγο αυτό θα τον ευγνωμονώ πάντα.

 
Το χωριό που μένεις απέχει πολύ από την πόλη της Ρόδου. 
Δεν υπάρχει Γυμνάσιο και Λύκειο και ασφαλώς ούτε και οι παροχές στη μόρφωση, εκπαίδευση και ψυχαγωγία που έχουν τα παιδιά που ζουν στην πόλη. Το γεγονός αυτό στάθηκε εμπόδιο στην εκπαίδευση και εν γένει μόρφωσή σου, δεδομένου ότι απλά και μόνο για να μεταβαίνεις καθημερινά στο σχολείο σου θα έπρεπε να διανύσεις μία σημαντική χιλιομετρική απόσταση;

Σίγουρα ήταν δύσκολο να μεταβαίνω σε άλλα χωριά για τη μόρφωσή μου, καθώς και να πηγαινοέρχομαι σχεδόν καθημερινά από τη Ρόδο για να παρακολουθήσω τις συνεδρίες με τον εργοθεραπευτή μου, αλλά και κουραστικό τόσο για μένα την ίδια όσο και για τους γονείς μου. Όμως η θέλησή μου να μορφωθώ και να καταφέρω κάποια πράγματα στη ζωή μου ήταν μεγαλύτερη και έδινε σε μένα και στους γονείς μου δύναμη και κουράγιο να συνεχίσω την προσπάθειά μου

 
Βαλεντίνα, αρίστευσες στις πανελλαδικές εξετάσεις, πετυχαίνοντας βαθμολογία 19! Πώς αισθάνεσαι γι’ αυτό;

Σίγουρα νιώθω υπερήφανη και χαρούμενη. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να ευχαριστήσω όλους τους καθηγητές μου και να πω πως αισθάνομαι πολύ χαρούμενη που είχα τόσο καλούς καθηγητές, ιδίως φέτος στην ΄Γ Λυκείου. Θα το λέω πάντα πως όλοι οι καθηγητές που είχα στην τελευταία τάξη του Λυκείου με βοήθησαν πάρα πολύ και θα θυμάμαι πάντα τη στοργή και συμπαράσταση που εισέπραξα από αυτούς. Γι ατο λόγο αυτό τους ευχαριστώ όλους, όπως και τη διευθύντρια του Λυκείου Αρχαγγέλου, την κ. Στέλλα Λαμπριανού, από τα βάθη της καρδιάς μου.
 

Ποιοι είναι οι στόχοι σου από δω και πέρα;

Θα προσπαθήσω με όλες μου τις δυνάμεις να γίνω μια καλή εκπαιδευτικός και να προσφέρω εκτός από την παιδεία και τις γνώσεις , την αγάπη μου στα παιδιά.
 
Ποια τα όνειρά σου;

Το μεγάλο μου όνειρο είναι να βοηθήσω, με όποιον τρόπο, μέσα από τη δουλειά μου ως εκπαιδευτικός, μπορώ τα ιδρύματα που φιλοξενούν παιδιά με αναπηρίες. Αυτό ήθελα από μικρή και αν τα καταφέρω θα είμαι ευτυχισμένη.

Αλήθεια, από μικρή ονειρευόσουν να γίνεις εκπαιδευτικός;

Ναι, γιατί πάντα ήθελα να δίνω αγάπη στα παιδιά. Είναι τα πιο αθώα πλάσματα στον κόσμο και αξίζουν την αγάπη και τη φροντίδα όλων.
 
Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας σου;

Σίγουρα είναι η αγάπη και η αμέριστη συμπαράσταση που εισπράττω από την οικογένειά μου καθημερινά, καθώς και από άλλους συνοδοιπόρους μου στον καθημερινό μου αγώνα, όπως τους φίλους μου και τον εργοθεραπευτή μου, ο οποίος με βοήθησε πάρα πολύ, τον νιώθω πλέον μέλος της οικογένειάς μου και θα τον έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου.

Ποιες οι δυσκολίες που αντιμετώπισες καθόλα τα μαθητικά σου χρόνια μέχρι σήμερα;

Όπως είπα και πριν αντιμετώπισα την απαξίωση και την περιφρόνηση στην αρχή, στην Ά τάξη δημοτικού, όμως στη συνέχεια είχα την τύχη να έχω καλούς δασκάλους και καθηγητές και με τη βοήθεια των γονέων μου, των οικείων μου και του εργοθεραπευτή μου, κατάφερα να γίνω αποδεκτή από όλους ( συμμαθητές, δασκάλους κ.λ.π) και να ζώ πλέον μία φυσιολογική ζωή.
 
Φαντάζομαι οι δυσκολίες και τα εμπόδια που συνάντησες σε έκαναν πιο δυνατή και σε ώθησαν με πείσμα να παλέψεις για την επίτευξη του στόχου σου.

Ασφαλώς. Από μικρή αντιμετώπιζα αρκετές δυσκολίες. Οι γιατροί μάλιστα έλεγαν πως ποτέ δεν θα σταθώ όρθια ούτε θα περπατήσω, αλλά με το πείσμα μου και με την κατάλληλη βοήθεια των ειδικών και τη φροντίδα των γονιών μου δεν τα κατάφερα. Από τότε λέω πως αφού κατάφερα να σηκωθώ όρθια δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορώ να καταφέρω από δω και πέρα.

Στην αξιέπαινη αυτή προσπάθειά σου ποια άτομα ήταν αυτά που σε βοήθησαν πιο πολύ και σε ενθάρρυναν πραγματικά;

Πέραν από τους γονείς μου, την οικογένιά μου, τους φίλους μου και τον εργοθεραπευτή μου, αξίζει εδώ να ευχαριστήσω και τους γιατρούς του Νοσοκομείου Πεντέλης, τον κ. Δημητριάδη, τον κ. Φιλιόπουλο και την κ. Παπαβασιλείου, καθώς και όλη την υπόλοιπη ομάδα γιατρών και νοσηλευτών που με ανέλαβαν και με βοήθησαν ν’ αντιμετωπίσω με δύναμη και αισιοδοξία το πρόβλημά μου.

Ένιωσες ποτέ απογοήτευση εξαιτίας κάποιων συγκεκριμένων ατόμων και συμπεριφορών;

Σε μικρότερη ηλικία, ναι, ένιωθα άσχημα και μειονεκτικά γιατί τα παιδιά με έβλεπαν με οίκτο και έλεγαν πως δεν μπορώ να περπατήσω. Αυτό τότε με στεναχωρούσε, γιατί με αντιμετώπιζαν διαφορετικά από τα άλλα παιδιά, όμως τώρα πια δεν με απασχολεί, γιατί εγώ η ίδια πρώτη αποδέχτηκα και αντιμετωπίζω καθημερινά το πρόβλημά μου, με αποτέλεσμα να είμαι πια απολύτως αποδεκτή από το κοινωνικό σύνολο.

Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να δώσεις σε όλα τα παιδιά που μάχονται για τα όνειρά τους και ιδίως σε εκείνα που αντιμετωπίζουν καθημερινά δυσκολίες;

Να βρίσκουν πάντα τρόπους ν’ αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες τους, όποιες κι αν είναι αυτές, με τον τρόπο που εκείνα πιστεύουν ότι θα βοηθηθούν, να μη χάνουν ποτέ την πίστη και τη δύναμή τους και να κυνηγήσουν τα όνειρά τους.
 

 

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2014

ΑΜΕΣΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΙΛΙΟΥ ΣΤΗΝ ΠΥΡΚΑΓΙΑ ΠΟΥ ΕΚΔΗΛΩΘΗΚΕ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ "ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΡΙΤΣΗΣ"

 
Άμεση ήταν η αντίδραση των υπηρεσιών του Δήμου Ιλίου με υδροφόρα και προσωπικό για την κατάσβεση της πυρκαγιάς που εκδηλώθηκε στο πάρκο "Αντώνης Τρίτσης", την Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014.
 
Η αδιαφορία του Φορέα Διαχείρησης και του Υπουργείου Περιβάλλοντος έβαλαν για μια ακόμη φορά σε κίνδυνο τον ανεκτίμητο αυτό πνεύμονα πρασίνου για τους κατοίκους της Δυτικής Αττικής.
 
Παράλληλα, δόθηκε η ευκαιρία στους υπεύθυνους του Δήμου να διαπιστώσουν την ανεπάρκεια νερού στις λίμνες και στα κανάλια με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη χλωρίδα και την πανίδα του πάρκου.
 
Ο Δήμος Ιλίου είναι αποφασισμένος να αγωνιστεί μαζί με τους όμορους Δήμους και τους κατοίκους για να αποδοθεί επιτέλους το Πάρκο Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης "Αντώνης Τρίτσης" στην Τοπική αυτοδιοίκηση και να αποτελέσει έναν πραγματικό χώρο αναψυχής και πρασίνου.
 
 
 
 
 

Τρίτη 5 Αυγούστου 2014

Η ΖΩΗ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΝΑ ΖΕΙΣ ΜΕ ΑΛΛΟ ΤΡΟΠΟ-ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ



Στα 9 χρόνια που ασχολούμαι με την αναπηρία, είναι από τις λίγες φορές που μίλησα μ έναν άνθρωπο που έχει τόσο θετική διάθεση και επίγνωση της ζωής του. Χωρίς να μιζεριάζει, να παραπονιέται η να μεμψιμοιρεί.  Ο 41 χρόνος Πασχάλης Τριανταφυλλίδης είχε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο το 1993, μόλις  είχε απολυθεί από το στρατό. Είχε πάει Θεσσαλονίκη με φίλους και ήταν στο πίσω κάθισμα και ο οδηγός κοιμήθηκε.

Οι 2 μπροστά δεν έπαθαν τίποτα ενώ ο ίδιος είχε συντριπτικό κάταγμα σπονδυλικής στήλης και από τότε είναι παραπληγικός και σε αμαξίδιο.  Ήταν στο νοσοκομείο 4-5 μήνες και έπρεπε ενδιάμεσα να φτιαχτεί το σπίτι ώστε να γυρίσει πίσω. Μας μιλά για τη μεγάλη αλλαγή στη ζωή του, την αντιμετώπιση από το περιβάλλον του, αλλά και ότι όσο ευχαριστημένος και αν είναι από το κράτος, θα ήθελε να έχει μια εργασία, παρά μια αναπηρική σύνταξη!

Η ζωή σου πόσο έπρεπε να αλλάξει 2 δεκαετίες πριν;

Η ζωή αλλάζει 360 μοίρες, μαθαίνεις να κανείς τα πάντα με διαφορετικό τρόπο, γιατί πρέπει. Εκείνα τα χρόνια το θέμα αναπηρία δεν ήταν τόσο ανεπτυγμένο στην Ελλάδα. Δεν υπήρχαν και τόσα κέντρα αποκατάστασης, δεν υπήρχε η φροντίδα, το κατάλληλο προσωπικό στα νοσοκομεία, γενικά ο κόσμος δεν ήξερε.

Η πρόσβαση στη Θεσσαλονίκη για τη δεκαετία του 90 υποθέτω ήταν μηδαμινή;

Ναι σίγουρα. Να ξεκαθαρίσω ότι εγώ μένω στη Χαλκηδόνα, 30χλμ έξω από τη Θεσσαλονίκη. Εδώ τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα τότε. Εγώ είμαι τελείως ανεξάρτητος ακόμη και δε χρειάζομαι άτομο να είναι μαζί μου για να πάω Θεσσαλονίκη, να βγω, να ανεβώ τα κράσπεδα. Έχουν αλλάξει κάποια πράγματα. Τότε ήθελες 2 άτομα μαζί σου, ήταν τόσο δύσκολα!

Από θέμα αστικής συγκοινωνίας είναι δύσκολο αν όχι απίθανο, αν και τα περισσότερα αστικά έχουν το αναπηρικό σήμα μπροστά, αλλά το 80% των λεωφορείων δε δουλεύει η ράμπα. Το σύστημα δε δουλεύει γιατί δε γίνονται τα ανάλογα σέρβις και έχω πάρει προσωπικά στον ΟΑΣΘ για να ρωτήσω για δρομολόγια και μου είπαν άστο θα δυσκολευτείς τρομερά. Από όσο ξέρω υπάρχει στη Θεσσαλονίκη το λευκό ταξί, το οποίο βοήθα Αμεα και ηλικιωμένους με σχετικά χαμηλό εισιτήριο. Αλλά είναι δύσκολο να βρεις και να κλείσεις ραντεβού γιατί τα περιστατικά είναι χιλιάδες. Οπότε αν δεν οδηγάς, αναγκαστικά ταξί που είναι ο πιο εύκολος τρόπος.

Είσαι μέλος σε κάποιο σύλλογο και κατά πόσο βοηθούν; Τα τελευταία χρόνια έχουν δημιουργηθεί πάρα πολλοί σύλλογοι και έχουν διασπαστεί λόγω εσωτερικών προβλημάτων. Με αποτέλεσμα να μη μπορούν να παράγουν έργο, γιατί δε τα βρίσκουν καν μεταξύ τους.

Είχα γραφτεί σε κάποιον παλιότερα μέσα στη Θεσσαλονίκη και τώρα σε ένα τοπικό. Συμφωνώ ότι από θέμα ενημέρωσης, είναι σχεδόν ανύπαρκτοι. Στο συγκεκριμένο σύλλογο που έχω γραφτεί τώρα είμαι πολύ πιο ευχαριστημένος. Βγαίνουμε για καφέ, για σινεμά, θέατρο και είναι πολύ καλυτέρα έτσι. Ενώ στον προηγούμενο σύλλογο αυτά δεν υπήρχαν. Υπήρχε μεγάλο πρόβλημα επικοινωνίας. Δεν έπαιρνε κανείς τηλέφωνο να δει τι κάνουμε, αν χρειαζόμαστε κάτι, πως πάνε τα πράγματα.

Το Newsitamea πως το ανακάλυψες και σου έχει φανεί χρήσιμο μέχρι τώρα;

Μέσω Facebook το βρήκα. Αρκετά χρήσιμο, αν θέλω να δω κάποια πράγματα, και για ιατρική ενημέρωση. Υπάρχει πάντα μέρος για να γίνουμε καλύτεροι αλλά σίγουρα βοήθα!

Η προσωπική σου ζωή, πόσο άλλαξε μετά το ατύχημα, και σε φιλικό επίπεδο και από το περιβάλλον σου.

Δυστυχώς δεν υπάρχει σωστή ενημέρωση και ο κόσμος χάνεται και αυτό είναι κακό. Γιατί δεν αλλάζεις σαν άνθρωπος, διαφορετικός είμαι, κατώτερος δεν είμαι. Απλά είναι δύσκολο ο κόσμος τριγύρω να το καταλάβει αυτό. Και βεβαίως χάνονται οι φίλοι και άτομα που τα αγαπάς και τα θεωρούσες δικά σου. Χάνονται γιατί δε ξέρουν πώς να σε αντιμετωπίσουν, πώς να σου μιλήσουν. Μαθαίνεις να καταλαβαίνεις τους ανθρώπους που σε νοιάζονται πραγματικά, με αυτούς που σε λυπούνται.

Υπάρχει άρα μια προκατάληψη, που γίνεται και οίκτος στο τέλος.

Ε ναι, αλλά αυτό δε το θέλεις. Καλυτέρα να σε μισούν, παρά να σε λυπούνται πιστεύω. Δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Απλά έχω την αναπηρία, είναι ένα πακέτο σαν πακέτο, αλλά μαθαίνεις να κανείς τα πράγματα με άλλο τρόπο.

Θεωρείς ότι όντως δεν έχεις αλλάξει ως χαρακτήρας, πέραν από τα βασικά στοιχεία του χαρακτήρα σου; Ο τρόπος που σκέφτεσαι και λειτουργείς ως άνθρωπος;

Όχι ιδιαίτερα, σκληραγωγείσαι πιο πολύ ως άνθρωπος λόγω των καταστάσεων και μαθαίνεις να αντέχεις περισσότερα.

Όσον αφορά την προσωπική ζωή, στο κομμάτι ενός συντρόφου, έχει αλλάξει, έχει δυσκολέψει;

Εννοείται, εννοείται. Είναι δύσκολα και για μένα ειδικά ζώντας στην επαρχία. Πιστεύω πως όταν ζεις σε μια πιο μεγάλη πόλη, υπάρχει και πιο σωστή ενημέρωση και τα περιστατικά είναι περισσότερα, οπότε ο κόσμος δε σε βλέπει σα να είναι τόσο απομονωμένος. Υπάρχει καλύτερη επίγνωση. Στην επαρχία δεν έχεις επιλογές, ακόμα και από θέμα πληθυσμού. Αν έμενα στη Θεσσαλονίκη, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα.

Το σκέφτηκες ποτέ να μετακομίσεις;

Ναι αλλά επειδή είμαι μοναχοπαίδι και ζω με τη μητέρα μου, προς το παρόν δε θα το κάνω, αργότερα για το μέλλον ίσως.

Μίλησε μου για την κρατική μέριμνα και το κομμάτι των επιδομάτων  και τις συντάξεις, ειδικά εν μέσω της κρίσης.

Κοίτα να δεις, τα πράγματα έχουν δυσκολέψει για όλο τον κόσμο πιστεύω. Εγώ ευχαριστώ το κράτος γιατί μας δίνει αρκετά λεφτά. Σίγουρα η ζωή θα μπορούσε να είναι περισσότερο βολική αλλά από θέμα χρημάτων είμαστε καλά, δόξα το Θεό.

Αυτό που θα έπρεπε το κράτος να ευαισθητοποιηθεί είναι να μη μας πετάει απλά χρήματα στο πρόσωπο, αλλά να μας δίνει δουλειά! Δηλαδή εγώ η ένα άτομο στη δική μου κατάσταση, δικαιούται και θέλει να αποδώσει. Είμαι νέος άνθρωπος ακόμα, μπορώ να αποδώσω. Το να έχεις μια δουλειά, σου δίνει κίνητρο να ξυπνήσεις το πρωί, ακόμα και εθελοντικά.

Πιστεύεις ότι φταίμε και εμείς, όλοι οι Έλληνες πολίτες, με η χωρίς αναπηρία, γιατί αρκετοί εκμεταλλευτήκαν ψεύτικες συντάξεις αναπηρίας και πήραν επίσης με τον ίδιο τρόπο και θέσεις εργασίας για Αμεα;
 
Βεβαίως, δυστυχώς είμαστε σε ένα φαύλο κύκλο. Επειδή έχουμε σάπιους πολιτικούς και έχει μάθει ο κόσμος να λειτούργει έτσι, όλοι έχουμε επηρεαστεί. Στο εξωτερικό δε θα το δεις αυτό. Ενώ εδώ είναι σα να έχουμε ένα τσιπάκι στον ώμο μας και παραπονιόμαστε συνέχεια, δε μας φτάνουν, είναι λίγα και ο καθένας είναι ότι αρπάξει! Μπορεί να τρωγόμαστε μεταξύ μας, αλλά το πρόβλημα ξεκινά από τους πολιτικούς, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη. Δε ξέρω αν θυμάσαι το περιστατικό 1-2 χρόνια πριν που είχαν πιαστεί δεκάδες ταξιτζήδες που ήταν και καλά τυφλοί και έπαιρναν επιδόματα τυφλών και οδηγούσαν ταξί. Μάλλον σε αυτά τα νησιά πρέπει να γίνονται τα θαύματα γρήγορα!
 
Άρα από τη μια δεν έχουμε ούτε τον απαραίτητο έλεγχο όμως δεν έχουμε και εμείς την ευαισθητοποίηση να μη μπαίνουμε στα χωράφια του αλλού, που πραγματικά τα έχει περισσότερο ανάγκη.
 
Σε αυτό παίζει ρόλο και η παιδεία και η διαφήμιση , η σωστή αντιμετώπιση πιστεύω ότι είναι. Αλλά αυτά τα χρόνια είμαστε καλά, δόξα το Θεό κάτι πάει να γίνει. Πάλι είμαστε πίσω σε σχέση με Ευρώπη από θέματα αναπηρίας  σε γενικό επίπεδο και έχουμε να μάθουμε πολλά, ο δρόμος είναι μακρύς.
 
Από την εμπειρία μου έχω δει πως υπάρχει μια διαφορετική προσέγγιση με όσους έχουν μια εκ γενετής αναπηρία και την έχουν δεχτεί πιο θετικά. Συνήθως τα άτομα με επίκτητη αναπηρία, έχουν ένα θυμό, μια μελαγχολία ή έχουν γίνει πιο δύσκολοι σαν άνθρωποι. Ποιο μήνυμα θα έστελνες σε κάποιον με επίκτητη αναπηρία ή σε όλους εμάς, μιας και είμαστε όλοι εν δυνάμει ανάπηροι, για τη γενική αντιμετώπιση της ζωής;
 
Κανένας δε ξέρει τι τον περιμένει αύριο, μπορεί να χτυπήσεις σε ένα κράσπεδο και να πέσεις εκεί που περπατάς. Κάθε μέρα τα περιστατικά είναι χιλιάδες. Εγώ αν θα μπορούσα να περάσω ένα μήνυμα θα ήταν να απολαύουμε τη ζωή και να ζήσουμε! Να ζούμε με αυτά που έχουμε και μας έχουν δοθεί και να μπορούμε να γινόμαστε καλύτεροι. Να την αντιμετωπίζουμε τη ζωή με χιούμορ και με όσο πιο καλή θέληση μπορούμε. Δεν υπάρχει κάτι άλλο, μια φορά ζούμε. Αν καθίσεις να το σκεφτείς θα γεράσεις γρήγορα!
 
Συνέντευξη στον Ηλία Βογιατζή, για το Newsitamea.gr
 
 
 

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2014

ΓΕΥΜΑ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΙΛΙΟΥ ΓΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟ ΒΑΓΓΕΛΗ ΑΥΓΟΥΛΑ


Το μεσημέρι της Παρασκευής 4 Ιουλίου 2014, ένα γνωστό παραδοσιακό ταβερνάκι με Κρητική κουζίνα στο Ίλιον, αντήχησε από γέλια, πειράγματα, μαντινάδες και τραγούδια, στο γεύμα που παρέθεσε ο Αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής του Δήμου Ιλίου κ. Βαγγέλης Αυγουλάς προς τιμήν των εργαζομένων της Κοινωνικής Υπηρεσίας και των ΚΑΠΗ του Δήμου, των οποίων προΐσταται πολιτικά.

Πρόκειται για ένα άτυπο έθιμο που έχει εδώ και τέσσερα χρόνια καθιερώσει ο 25χρονος Αντιδήμαρχος, από το 2011 όταν ο Δήμαρχος Ιλίου κ. Ζενέτος τον τίμησε επιλέγοντας τον σε αυτή τη θέση. Κάθε χρόνο λοιπόν μια Παρασκευή μεσημέρι καταμεσής του Καλοκαιριού και πριν στο προσωπικό της Κοινωνικής Υπηρεσίας του Δήμου ξεκινήσουν οι άδειες για θερινές διακοπές, οι εργαζόμενοι μαζεύονται και ανταλλάσσουν ευχές για «Καλό Καλοκαίρι» με τη συνοδεία τσικουδιάς, ρακόμελου, λύρας  και γαμοπίλαφου! Ο κ. Αυγουλάς κατάγεται από τα Χανιά της Κρήτης, εξ ου και η επιλογή του κάθε χρόνο για κρητικές γεύσεις θέλοντας να τιμήσει τους εργαζόμενους της υπηρεσίας του που παρά τις περικοπές των μισθών τους, την ισοπεδωτική γενικευμένη ρετσινιά του «τεμπέλη δημοσίου υπαλλήλου», την οικονομική κρίση και τα συναφή προβλήματα που όλοι βιώνουν στις οικογένειες τους, δίνουν καθημερινά τον καλύτερο τους εαυτό εξυπηρετώντας κάθε συμπολίτη μας που προσέρχεται στην Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου Ιλίου.

«Κάθε χρόνο παραθέτω συμβολικά ένα γεύμα με προσωπικά μου έξοδα θέλοντας να τιμήσω τους αξιόλογους συνεργάτες μου που δε γνωρίζουν ωράρια, αργίες, άδειες και διακοπές όταν πρόκειται να υπηρετήσουν σωστά τους συμπολίτες μας που ανήκουν στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες και συνεχώς δηλώνουν παρόντες σε κάθε έκτακτη ανάγκη. Παρά την έλλειψη κρατικών πόρων και την υποστελέχωση, χάρη και στη βοήθεια των ηρωικών υπαλλήλων μας,ο Δήμος Ιλίου έχει καταφέρει να δημιουργήσει 365 μέρες το χρόνο μια αποτελεσματική ομπρέλα κοινωνικής προστασίας για όσους το έχουν ανάγκη, ανάχωμα στην κρίση», δήλωσε ο Αντιδήμαρχος κ. Αυγουλάς ενώ δεν παράλειψε δημόσια να επαναλάβει την πρόταση του, τόσο ως Αυτοδιοικητικό στέλεχος όσο και ως στέλεχος του αναπηρικού κινήματος, οι εργαζόμενοι του «Βοήθεια Στο Σπίτι», οι Κοινωνικοί Λειτουργοί, οι Ψυχολόγοι και τα λοιπά στελέχη των κοινωνικών υπηρεσιών όλων των δημοσίων φορέων, να υπαχθούν άμεσα και κατεπείγοντος στα βαρέα και ανθυγιεινά και να τους αναγνωρίσει έτσι η Ελληνική Πολιτεία συμβολικά την υπεράνθρωπη προσπάθεια που καταβάλλουν καθημερινά να επουλώσουν τις όλο και περισσότερες πληγές στη ζωή και στην ψυχολογία των συμπολιτών τους, πληρώνοντας όλοι μαζί μια πολύμορφη κρίση για την οποία όμως δεν ευθύνονται.

Οι συγκεντρωμένοι φυσικά δεν παρέλειψαν να πιούν μια ρακή και στην υγεία του Δημάρχου Ιλίου κ. Νίκου Ζενέτου, ο οποίος έχει κάνει πολιτική του πρακτική τη δαπάνη των εκατομμυρίων ευρώ που έχει αποθεματικό στο Δήμο του, αποκλειστικά σε στοχευμένες δράσεις και έργα ουσιαστικής Κοινωνικής Πολιτικής!

Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που ο κ. Ζενέτος αναδείχθηκε τη δεύτερη Κυριακή των φετινών αυτοδιοικητικών εκλογών για Τρίτη φορά Δήμαρχος στο Ίλιον, με ποσοστό 70%!