meallamatia.blogspot.gr

meallamatia.blogspot.gr

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2016

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΠΟΥ ΔΥΣΚΟΛΑ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΕΙ

Του Βαγγέλη Αυγουλά

O νόμος 4322 / 2015 , γνωστός και ως νόμος Παρασκευόπουλου (Μεταρρυθμίσεις ποινικών διατάξεων, κατάργηση των καταστημάτων κράτησης Γ΄ τύπου και άλλες διατάξεις) που ψηφίστηκε στη Βουλή στις 17 Απριλίου 2015 και δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως στις 27 Απριλίου 2015, κρίνεται από –κυρίως- από ποινικολόγους οι οποίοι ενδιαφέρονται βασικά για τους πελάτες τους , δράστες κακουργημάτων ότι  «Απετέλεσε μια εξαιρετική νομοθετική πρωτοβουλία του Υπουργείου Δικαιοσύνης. Είναι πιο προοδευτικός από τα διεθνή και τα ευρωπαϊκά πλαίσια και οδήγησε σε δραστική μείωση του αριθμού των κρατουμένων».

Ευθύς αμέσως μετά την εφαρμογή του, τα ΜΜΕ κατακλύστηκαν και από δημοσιεύματα του τύπου «Αποφυλακίζονται και βαρυποινίτες με το νόμο Παρασκευόπουλου - 1.853 αποφυλακίσεις μέσα σε 8 μήνες - Κρατούμενοι με ποινές ακόμα και πάνω από 10 χρόνια, για ληστείες και ναρκωτικά, αποφυλακίζονται σωρηδόν τους τελευταίους 8 μήνες». Οι διατάξεις του νόμου, προκάλεσαν αμέσως σφοδρές αντιδράσεις καθώς, όπως καταγγέλλεται ανοίγουν οι πόρτες της φυλακής νωρίτερα για βαρυποινίτες με βαριά εγκληματική συμπεριφορά.

Φυσικά κανείς δεν μπορεί να θεωρήσει ένα νόμο «απόλυτα καλό», ούτε «απόλυτα κακό». Λάθη ίσως υπάρχουν σε όλους τους νόμους απ΄ όλες τις πλευρές. Όπως και παραλείψεις. Όπως και αβλεψίες και αδυναμίες και λανθασμένες εκτιμήσεις.

Τώρα όμως, που η ελληνική Δικαιοσύνη, η ελληνική Κοινωνία, η ελληνική Κυβέρνηση βρίσκονται αντιμέτωπες με τη φρικτή απόφαση να ΜΗΝ φυλακιστεί ομοφυλόφιλος, ανάπηρος πατέρας που συνελήφθη επειδή μαζί με τον «σύντροφό του» βίαζαν επανειλημμένα τον  12χρονο γιό του ανάπηρου ( άγνωστη η αναπηρία του και η φύση της, προφανώς για προστασία των δικαιωμάτων του); Το παιδί ήταν  αποδεδειγμένα νοητικά ανάπηρο αλλά κατάλαβε όσα μπορούσε απ΄ αυτά που του έκαναν ώστε να παραπονεθεί στη γιαγιά του που έσπευσε να πάει να τον πάρει και να τον «επιστρέψει» στη διαζευγμένη μητέρα του.

Βοά εδώ και μέρες η κοινωνία:  « Προστατεύουν τον ανάπηρο, βιαστή πατέρα αλλά όχι το θύμα του βιασμού» λέει ο κόσμος και γράφουν οι δημοσιογράφοι. Αλλά το να πει κανείς ότι υπάρχουν « Έντονες αντιδράσεις και πολλά ερωτήματα», είναι πολύ λίγο. Πατέρας βίαζε το παιδί, συνελήφθη αλλά  ΔΕΝ προφυλακίστηκε.

Έτσι είναι ο νόμος. Γιατί ο εγκληματίας πατέρας είναι ανάπηρος. Και γιατί, ενδεχομένως, εάν προφυλακιζόταν και ανάλογα και με την αναπηρία του –που δεν την ξέρουμε για να κρίνουμε-, οι φυλακές / κρατητήρια δεν θα ήταν κατάλληλες –από πλευράς προσβασιμότητας κλπ.- να τον φιλοξενήσουν.

Δηλαδή, έχουμε τρελαθεί ΟΛΟΙ ΜΑΣ. Και πρώτος εγώ που δε θέλω η αναπηρία μου να γίνεται άλλοθι ή να κάνει «πιο καλό» έναν απεχθή εγκληματία σε σχέση με έναν άλλο. Δε θέλω, με κανέναν νόμο, να περνά στη συνείδηση της κοινωνίας ότι η αναπηρία είναι μια ευεργετική ιδιότητα για τους εγκληματίες… Φορτίο και καθημερινή μάχη και αξιοπρεπής αγώνας ζωής για εμάς και τις οικογένειές μας είναι η αναπηρία. Και στοιχείο της προσωπικής μας ταυτότητας και κομμάτι της Μοναδικότητας και της Διαφορετικότητας ενός ανθρώπου. Ως εκεί.

Πιστεύω ότι είναι όλοι μουδιασμένοι, Με πρώτο τον υπουργό κύριο Παρασκευόπουλο που έφτιαξε ένα νόμο – τον οποίον πολλοί βουλευτές υπερψήφισαν στη Βουλή – που αφήνει ελεύθερους τους εγκληματίες, προστατεύοντάς τους κι όλας  επειδή έχουν μιαν – άγνωστη σε εμάς- αναπηρία. Προφυλάχθηκαν λοιπόν ο βιαστής πατέρας και ο περίγυρος του που του εμπιστευόταν το παιδί τόσον καιρό χωρίς να έχει καταλάβει κανείς τίποτα.

Μόνο που το θύμα, ΔΕΝ προφυλάχθηκε. Δεν προστατεύτηκε. Βιάστηκε σεξουαλικά, κακοποιήθηκε και βασανίστηκε. Αθώος ο κατηγορούμενος; Όχι. Αλλά ελεύθερος.

Τι έγινε γνωστό;

Ο 45χρονος πατέρας είναι ομοφυλόφιλος με  αναπηρία  αλλά δεν έγινε γνωστή η φύση της αναπηρίας. Σίγουρα νοητικά ανάπηρο είναι το παιδί. Το «τέρας» αφέθηκε ελεύθερο ,μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης, με περιοριστικούς όρους. Τι όρους; Αστεία πράγματα : να  μην πλησιάζει σχολεία και παιδικές χαρές και να μην έχει καμία επαφή με το παιδί του, ενώ του απαγορεύτηκε η έξοδος από τη χώρα και του επιβλήθηκε να παρουσιάζεται στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του τρεις φορές τον μήνα. Κατάσταση αδιανόητη, κοινωνία σε σύγχυση, δικαιοσύνη ανάπηρη σε …υψηλό ποσοστό.

Ο δεύτερος των κατηγορουμένων , ο 37χρονος «σύντροφος» του πατέρα, προφυλακίστηκε και οδηγήθηκε στις φυλακές Τριπόλεως. Ο πατέρας του παιδιού και ο 37χρονος φίλος του συνελήφθησαν από αστυνομικούς ύστερα  από καταγγελία της διαζευγμένης από το δράστη  μητέρας του 12χρονου, η οποία ζει στην Αθήνα. Η μητέρα ενημερώθηκε για την κακοποίηση του παιδιού όταν το ίδιο παραπονέθηκε στη γιαγιά του, η οποία μετέβη στο Άργος και το πήρε μαζί της στην Αθήνα.

Όπως διαπιστώθηκε, από την αστυνομική έρευνα, ο 37χρονος και ο πατέρας, οι οποίοι συζούσαν, είχαν προβεί επανειλημμένως σε σεξουαλική κακοποίηση του παιδιού, το οποίο έχει νοητική αναπηρία. Και τέλος, η κακοποίηση επιβεβαιώνεται και ιατροδικαστικά, γι’ αυτό και οι δύο δράστες συνελήφθησαν με την κατηγορία του βιασμού κατ’ εξακολούθηση.

Πώς, όμως, ανακριτής και εισαγγελέας οδηγήθηκαν στην απόφαση να μην προφυλακιστεί ο δράστης; Η απάντηση βρίσκεται στον Νόμο 4322/2015 («Μεταρρυθμίσεις ποινικών διατάξεων, κατάργηση των καταστημάτων κράτησης Γ' τύπου και άλλες διατάξεις, που ψηφίστηκε στη Βουλή στις 17 Απριλίου 2015 και δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως στις 27 Απριλίου 2015.

Τι προβλέπει ο νόμος;  Πως  όσοι έχουν επιβεβαιωμένη μεγάλη αναπηρία (όπως αυτή που έχει ο πατέρας του 12χρονου αγοριού) δεν υπάγονται στο καθεστώς προσωρινής κράτησης, αλλά επιβάλλονται σε αυτούς περιοριστικοί όροι (ακόμα και κατ' οίκον περιορισμός). Αλλά επειδή η αναπηρία και η φύση κάθε αναπηρίας δεν είναι παιχνίδι, όλα αυτά θα πρέπει να τα κρίνουν οι εκάστοτε ειδικοί και σίγουρα είναι δύσκολο να κριθούν σε μια διαδικασία εξπρές από ανακριτή και εισαγγελέα.

Και τα ερωτήματα παραμένουν: Τελικά τι φύση αναπηρίας έχει  ο πατέρας; Τι είδους ανάπηρους θέλει να προστατεύσει πραγματικά ο νόμος και για ποια αδικήματα; Πως και η μητέρα δεν γνώριζε ότι ο πρώην σύζυγός της συζούσε με άντρα και τον άφηνε να παίρνει μαζί του το νοητικά ανάπηρο παιδί; Ποιος θα «πληρώσει» το λογαριασμό; Πώς θα αντιδράσουν τώρα –διορθωτικά- ο κ. Παρασκευόπουλος και οι βουλευτές που ψήφισαν το νόμο; Και γιατί δεν μας αποκαλύπτουν τι είδους αναπηρία έχει ο πατέρας για να κρίνουμε και εμείς αναλόγως; Για να τον προστατεύσουν; Το παιδί ποιος το προστάτευσε;


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου