Στο γήπεδο μάθαμε να στοχεύουμε ψηλά
ΙΩΑΝΝΑ ΦΩΤΙΑΔΗ.
«Χωρίς τους γονείς μου, δεν θα είχα καταφέρει τίποτα». Η 26χρονη Δήμητρα Μελλίνη, εδώ και λίγες ημέρες γνωστή ως παίκτρια της ομάδας κωφών μπάσκετ, εκφράζει συγκινημένη ευγνωμοσύνη στους δικούς τους. «Χωρίς τη δική τους φροντίδα και οικονομική στήριξη, δεν θα είχα μπορέσει να προχωρήσω ισότιμα με τα συνομήλικά μου παιδιά». Βαρήκοη η ίδια, που από 18 μηνών βρέφος φοράει ακουστικό, περιγράφει με μελανά χρώματα τα σχολικά χρόνια στη Ρόδο. «Το μεγάλο άγχος ήταν οι συμμαθητές μου, που δεν αντιλαμβάνονταν την κατάστασή μου και με πλήγωναν με τη στάση τους» .
Αποφασιστική για την πρόοδό της ήταν η συμβολή της δασκάλας των πρώτων τάξεων του δημοτικού. «Είχε δεχθεί να φοράει όσο δίδασκε ένα μικρόφωνο, από το οποίο έφτανε απευθείας στο ακουστικό μου η φωνή της», εξηγεί η Δήμητρα, «αυτό μου ήταν απολύτως απαραίτητο για τις τρεις πρώτες τάξεις». Αργότερα, στο γυμνάσιο, από το πρώτο θρανίο, παρακολουθούσε με προσοχή τους καθηγητές και όσα έγραφαν στον πίνακα, ενώ εξεταζόταν μόνον γραπτώς.
«Ως φοιτήτρια Νομικής, βρέθηκα πάλι αντιμέτωπη με ανυπέρβλητες δυσκολίες»,εξιστορεί η Δήμητρα, που φαίνεται ότι δεν είχε τόσο ξέγνοιαστα φοιτητικά χρόνια στη Θεσσαλονίκη. «Στις παραδόσεις δεν χρησιμοποιούνται ούτε μικρόφωνο ούτε προτζέκτορας, ενώ ο ίδιος ο καθηγητής συχνά όσο παρέδιδε γύριζε την πλάτη του προς εμάς, οπότε δεν μπορούσα ούτε να διαβάσω τα χείλια του. Ένας καθηγητής μού είχε επιτρέψει να ηχογραφώ το μάθημά του, αλλά τελικά ήταν δώρον άδωρον, αφού και πάλι δεν μπορούσα να “πιάσω” ορισμένες λέξεις». Καθώς η ύλη των εξετάσεων στηρίζεται περισσότερο στην παράδοση και όχι στα συγγράμματα, η Δήμητρα είχε μείνει αρχικά πίσω στις σπουδές της. «Ως μάννα εξ ουρανού ήρθε μια συμφοιτήτρια που γνώρισα στο τρίτο έτος, η οποία πρόθυμα με προμήθευε με τις σημειώσεις της». Όπως λέει η 26χρονη, που έχει αποφοιτήσει και κάνει άσκηση σε δικηγορικό γραφείο της Ρόδου, «σε εκείνη χρωστώ εν πολλοίς το πτυχίο μου».
Οι δυσκολίες δεν σταματούν εδώ, αφού προβληματίζεται τώρα για το επόμενο βήμα, «τα δικαστήρια έχουν τόσο κακή ακουστική, που δυσκολεύονται ακόμα και οι ακούοντες, φανταστείτε εγώ». Μέχρι να καθιερωθούν σύγχρονα τεχνολογικά συστήματα, όπως το speech to text, βαρήκοοι και κωφοί μάλλον θα νιώθουν ως personae non gratae στα ελληνικά δικαστήρια. Αποκούμπι της Δήμητρας, ο αθλητισμός. «Χάρη στον αθλητισμό έμαθα να ελέγχω τον θυμό μου, επισκέφθηκα με την ομάδα την Αυστραλία, την Ταϊβάν και την Κίνα», λέει η Δήμητρα για τα οφέλη από την επί 13 χρόνια ενασχόλησή της με το μπάσκετ.
«Αν το πανεπιστήμιο διέθετε την κατάλληλη για εμάς υποδομή, θα είχα προχωρήσει σε μεταπτυχιακό, τώρα, όμως, οι καθηγητές θεωρούν ότι χάνουν τον χρόνο τους μαζί μου», απαντάει γραπτώς σε αντίστοιχη ερώτηση της «Κ» η 36χρονη αρχιτέκτονας Λία Καρακατσάνη. «Φοράω ακουστικό από τριών χρόνων, έχω πολύ καλή χειλεανάγνωση, ενώ πλέον κατέχω και τη νοηματική», διευκρινίζει η ίδια. «Όσα άτομα έχουμε μια τέτοια ιδιαιτερότητα, για να σπουδάσουμε, καλούμαστε να καταβάλουμε τόσο χρόνο και κόπο όσο χρειάζεται κανείς για δύο πτυχία», προσθέτει η Λία. «Όλα γίνονται πολύπλοκα: από την παρακολούθηση μιας ομιλίας σε αμφιθέατρο μέχρι τη συμμετοχή μας σε μια ομαδική εργασία». Έτσι όπως το βίωσε η ίδια, «οι καθηγητές κατά κανόνα δεν είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν, ίσως δεν γνώριζαν καν ότι έχουν και μη ακούοντες φοιτητές». Όπως και η Δήμητρα, η Λία θεωρεί ότι αν οι γονείς της «δεν είχαν τρέξει και ενδιαφερθεί», απουσία υποδομών και στήριξης από την Πολιτεία, θα είχε μείνει στάσιμη.
Από εννέα χρόνων.
«Δεν ξέρω πώς είναι η ζωή έξω από τα γήπεδα, καθώς είμαι από εννέα χρόνων μέσα σε αυτά», τονίζει η 43χρονη Στάλα Κοτσιρέα. «Είναι ο αθλητισμός που με έκανε να κοινωνικοποιηθώ, να βάζω στόχους, να τους ξεπερνώ και να στοχεύω ακόμη ψηλότερα», διηγείται• «ένιωσα ότι η ιδιαιτερότητά μου δεν μπορεί να με σταματήσει, ίσα ίσα μπορεί να με σπρώξει για να τα καταφέρω καλύτερα». Οι παρέες και οι φιλίες που έκανε εντός γηπέδου κρατούν χρόνια. «Ακόμα και τον σύζυγό μου εκεί τον γνώρισα», λέει η Στάλα, που είναι μητέρα δύο παιδιών. «Από τη δουλειά μου είμαι ικανοποιημένη, καθότι χρησιμοποιώ κυρίως τον υπολογιστή, στην κοινωνική μου ζωή συναντώ ανθρώπους σκληρούς απέναντι στην ιδιαιτερότητα και άλλους εξαιρετικά ευαίσθητους».
Εχοντας πλέον αποδεχθεί τον εαυτό της, η Στάλα καταλήγει ότι «δεν μπορούμε να ταιριάξουμε με όλους, αλλά μπορούμε να δώσουμε μια ευκαιρία σε όλους». Στον ρόλο της μητέρας, αντιμετωπίζει τις αναμενόμενες για όλες τις μάνες δυσκολίες. «Είναι, όμως, ωραίο που μεγαλώνουν τα παιδιά και με βοηθάνε σε μερικά απλά πράγματα για τους περισσότερους, όπως το κουδούνι ή το τηλέφωνο».
Και για την 38χρονη αρχηγό, Αλεξάνδρα Κοτσιάφτη, που ασχολείται με το μπάσκετ από το 1990, ο αθλητισμός αποτελεί πλέον «τρόπο ζωής». «Προτιμώ να πάω για προπόνηση παρά για καφέ», λέει στην «Κ» γελώντας, «δεν ξέρω τι σημαίνουν διακοπές». Βέβαια, η συνοχή και η υψηλή απόδοση της ομάδας ενισχύονται από τις αγαστές σχέσεις των μελών της. «Είμαστε αγαπημένες», λέει περήφανη η αρχηγός, «όλες μαζί κατορθώσαμε να παίζουμε ποιοτικό μπάσκετ».
Μυστικό, η ισότιμη αντιμετώπιση.
«Απέναντί μου δεν βλέπω γυναίκες με προβλήματα ακοής, αλλά αθλήτριες, αυτό να το θυμάστε». Με αυτή την πεποίθηση ανέλαβε το 2011 η Αθηνά Ζέρβα προπονήτρια της ομάδας, που πριν από μία εβδομάδα κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες Κωφών. Σύμφωνα με τις αθλήτριες, δεν τις αντιμετώπισε ποτέ ως άτομα με αναπηρία, τονώνοντας έτσι την αυτοπεποίθησή τους και οδηγώντας τες στην κορυφή. Στην προπόνηση «επιστρατεύεται» η νοηματική, η χειλεανάγνωση και το βλέμμα. «Είχα αγωνία για την επικοινωνία», λέει η Μάρθα Αργυρίου, που αποδέχθηκε την πρό(σ)κληση για τη θέση της βοηθού προπονήτριας. «Ομως, μπορούμε να επικοινωνούμε εξίσου καλά με τα μάτια». Παράλληλα, η βοηθός προπονήτριας έμαθε τους βασικούς όρους στη νοηματική. «Ευτυχώς για εμάς, τα σήματα στο μπάσκετ συνιστούν από μόνα τους μια διεθνή γλώσσα», επισημαίνει η κ. Ζέρβα, που θεωρεί ως μοναδικό εχθρό την... απογοήτευση. «Θέλω να προλαβαίνω οποιοδήποτε ψήγμα απογοήτευσης, που μπορεί να επηρεάσει την απόδοση μιας παίκτριας».
Πηγή: Εφημερίδα «Η Καθημερινή»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου