ΕΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΟΣΟ ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΑΛΙ ΓΑΛΑ

Του Βαγγέλη Αυγουλά.

Μέσα σε δύο μήνες, έχασα δυο κοντινούς μου, αγαπημένους ανθρώπους που μου είχαν σταθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, ένα κρίσιμο διάστημα που τους χρειαζόμουν απόλυτα κοντά μου. Και χάνοντάς τους, μού δόθηκε η ευκαιρία, δόθηκε σ΄ όλη μου την οικογένεια, στη μνήμη τους να κάνουμε μερικές σκέψεις. Η σημαντικότερη: Εσύ που μου κάνεις την τιμή να με διαβάζεις τώρα, το έχεις διαπιστώσει άραγε ότι ένα τριαντάφυλλο στο νεκροταφείο έφτασε να κοστίζει όσο ένα μπουκάλι γάλα; Ένα μπουκάλι γάλα που στις μέρες μας, δυστυχώς λείπει από πολλά σπίτια όπου μεγαλώνουν παιδιά. Σε τέτοιες συνθήκες, κανείς δε μπορεί να μένει αμέτοχος. Απλά πράγματα: Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί, προσφέρει ό,τι μπορεί και με όποια αφορμή , δίνει το οσοδήποτε μικρό μπορεί να δώσει σε κάποιον που το έχει ανάγκη.

Στις 27 Ιουνίου κηδέψαμε έναν θείο μου 65 ετών που έχασε μέσα σε 3 μήνες τη μάχη που έδινε με τον καρκίνο. Στη μνήμη του, αποφασίσαμε ως οικογένεια  να μην καταθέσουμε  στεφάνια, αλλά να συγκεντρώσουμε τα χρήματα και να αγοράσουμε 90 λίτρα λάδι έξτρα παρθένο από τη Μυτιλήνη, το οποίο και να προσφέρουμε, σε 3λιτρες συσκευασίες, στα Παιδικά Χωριά SOS Ελλάδος -για να διανεμηθεί σε άπορες οικογένειες του Πειραιά-.

Τα έξοδα κηδείας του – ότι έδωσε το ασφαλιστικό του ταμείο- , τα διαθέσαμε για την αγορά ενός κλιματιστικού μηχανήματος το οποίο τοποθετήθηκε στη Μονάδα Εμφραγμάτων του Θριασίου Νοσοκομείου, κατόπιν συνεννόησης μας με τη διοίκηση του νοσοκομείου αφού εκεί άφησε την τελευταία του πνοή ο θείος μου. Και  δημοσιεύσαμε, ως οικογένεια, ευχαριστήριο προς τους ιατρούς και νοσηλευτές του Θριασίου ( http://meallamatia.blogspot.com/2017/07/blog-post_12.html), από τους οποίους μείναμε πολύ ευχαριστημένοι και οι οποίοι διαπιστώσαμε ότι δουλεύουν σε πολύ δύσκολες συνθήκες καθημερινά, εδώ και χρόνια...

Πριν προλάβουμε να συνέλθουμε από τον χαμό του θείου, την 1η Σεπτέμβρη κηδέψαμε μια θεία μου που χάθηκε μέσα σε λίγες ώρες, ξαφνικά και χωρίς να έχει νοσηλευτεί ποτέ στη ζωή της, από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου, λίγα λεπτά μετά την είσοδο της στην εφημερία του Αττικού Νοσοκομείου.

Κι όπως το αποφασίσαμε αμέσως, στην κηδεία της δε θέλαμε περιττά έξοδα, λουλούδια και στεφάνια. Έτσι, και πάλι , αυτά τα λίγα –έστω- χρήματα , τα διαθέσαμε αυτή τη φορά  στα Παιδικά Χωριά SOS Ελλάδος. Γιατί από τη θεσμική εμπειρία μου στα κοινωνικά δρώμενα, ξέρω ότι τον Αύγουστο οι περισσότεροι δεν κάνουν δωρεές αλλά διακοπές, πολλές οικογένειες όμως εξακολουθούν και πεινάνε, 365 μέρες το χρόνο…

Μέσα σε δύο μήνες, βρέθηκα δύο φορές στο νεκροταφείο να αποχαιρετήσω δύο πολύ δικούς μου , αγαπημένους ανθρώπους, μένοντας με τη θλίψη αλλά και τα ερωτηματικά γύρω από τις βίαιες απώλειες των κοντινών μου ανθρώπων και  του ξαφνικού θανάτου αναπάντητα.

Το συμπέρασμα ήταν για μιαν ακόμη φορά το ίδιο και απόλυτα απλοϊκό. Έξω και μακριά από θεοκρατικές, θρησκευτικές, ηθικές και επιστημονικές θέσεις,  βρέθηκα αντιμέτωπος με μιαν αλήθεια, με μια πραγματικότητα :  η ζωή συνεχίζεται και για να το πιστέψεις, θέλει λιγότερο συμβολισμό και περισσότερη ουσία. Μόνο έτσι μπορείς να κρατάς ζωντανούς τους δικούς σου ανθρώπους. Όχι μόνο με τη σκέψη. Αλλά και με μια μικρή χειρονομία. Γιατί αυτά μένουν βαθιά χαραγμένα μέσα στην ψυχή σου.